Kabouters en God

Via het Free Thinkers Forum kwam ik weer helemaal terug bij de God-discussie die ik vroeger wel eens wilde voeren met gelovigen. Eigenlijk kwam het neer op de vraag: Waarom zou je geloven in een God? Ik kan daar niets mee, geloven in God is net zo iets als geloven in kabouters. En zoals de groot Neerlands dichter Jules Deelder eens heeft gezegd: "Als God mag, dan mogen Kabouters ook." Waarmee hij wilde aanduiden dat hij in kabouters geloofde. Ik kan het hier nog steeds hartgrondig mee eens zijn.

Maar op het Free Thinkers Forum worden de discussie met het mes op de keel gevoerd. Allerhande mensen discusseren daar, maar dan ook letterlijk alles. Er zijn hard-core christenen, twijfelende Jehovagetuigen, agnosten en waarlijke athesisten, combinaties die een geloofsdiscussie amusant kunnen maken. En ik vond daar weer een plaats om hele oude discussie nogmaals op te voeren, oude argumenten af te stoffen en weer bij gelovigen voor de voeten te werpen. Er is tenslotte nu weer een discussie bezig over de barmhartigheid van God of eigenlijk gaat het over de klootzakkerigheid van God. Hoe kan God een barmhartig iemand (iets?) zijn als hij/zij niet voor zijn gelovigen zorgt. Hij laat miljoenen mensen, kinderen zelfs, sterven in oorlogen, vloedgolven, aardbevingen en andere natuurlijke ellende. Hoe kan dat barmhartig zijn? Een christen zal dan zeggen dat al die gestorvenen opgenomen worden in het hemelse rijk waar ze in geluk naast God kunnen leven tot in de eeuwigheid. Niet dat ik daar op zou zitten te wachten. Eeuwigdurend geluk is helemaal geen geluk, maar net zo'n gevangenis waarin we in dit aardse leven ook al aan vast zitten. Alleen weten we dat het aardse leven eindig is en dat is alleen maar een voordeel.

Maar goed, de gestorvenen komen dus in het hemelse rijk. Zij mogen naast God gaan leven in eeuwigdurend geluk. Maar de achterblijvers dan? De mensen die familie, vrienden, ouders en andere nabestaanden hebben verloren. Zij mogen achterblijven in het verderfelijke aardse rijk om te treuren over de gestorvenen. Te treuren in de ellende die de natuurrampen en oorlogen veroorzaakt hebben. Zij hebben geen kans op geluk en eeuwigdurendheid, alleen kans op nog meer ellende en verdriet om hun gestorvenen. Maar zegt een christen, zij die achterblijven weten dat hun gestorvenen opgenomen zijn in het hemelse rijk van God. Dat ze daar gelukkig zijn en wonen aan de hand van God. Of te wel, als gelovige mag je ook al niet treuren. Dat wordt je ook al ontnomen door die God, want treuren om iemand die in geluk baad is volslagen nodeloos. Waarom zou je nog treuren, je mag hopen dat je daar zelf ook snel terecht komt. Maar dat mag weer niet, je mag niet verlangen naar je dood. Neen, je moet in ellende doorleven en jezelf dienstbaar stellen van God en zijn verlangens waar je geen weet van heb. Sterker nog, God's plan met jou en de wereld houd hij/zij helemaal geheim. God is tenslotte ondoorgrondelijk. Je word daadwerkelijk het mes op de keel gezet en met een beetje geluk snijdt hij/zij erin zodat je naast hem/haar kan plaatsnemen.

Voor mij heeft God geen plaats. Ik kan niet geloven in God. De Bijbel vind ik ook niet meer dan een amusante verzameling verhalen, niet iets waar ik mijn leven naar zou willen indelen. Ik snap ook niet dat mensen wel hun leven aan de bijbel gelijkstellen, dat ze kunnen geloven dat de verhalen die daarin staan werkelijk zijn. Er staan zoveel onwerkelijkheden in, zoveel dingen die in een goed fantasyboek niet zullen misstaan dat je niet serieus kan beweren dat je daar naar wil leven. Je zou bijna kunnen stellen dat De Kabouter van Rien Poortvliet over honderd jaar ook een bijbel is en dat mensen hun handelingen, daden en wijsheden ten dienst stellen van kabouters. Kabouters kunnen net zo goed God zijn, misschien is God ook wel een kabouter en lacht hij/zij keihard om de bizarriteiten van de mensheid onder de hoed van een paddestoel. Het zou zo maar kunnen. Mij zou het in ieder geval niet verbazen, als ik in God en kabouters zou geloven.