Busstaking, zadelpijn en muziek

Om de een of andere diep-duistere reden heb ik helemaal geen zin om flink te foeteren over de busstaking welke vandaag de derde week in gaat. Eigenlijk zou ik het wel moeten doen, tenslotte dwingen die stakende buschaffeurs mij om op een regelmatige basis op de fiets te stappen en op dat vervoersmiddel naar mijn werk te komen. Daarbij is het natuurlijk volledig belachelijk dat ze wel in de spits rijden, al stempelen ze geen strippenkaarten en controleren ze geen andere kaartjes en alles daarbuiten de boel totaal stil leggen. Ik ben dan toch van mening dat als je staakt het ook goed dient te gebeuren, dus gewoon helemaal niet meer rijden. Ook niet in de spits! Of juist wel rijden, maar rigoreus geen plaatsbewijzen controleren en zodoende een publieksvriendelijke actie creëeren. Niet dat halfslachtige gedoe wat we nu hebben, staken moet goed gedaan worden en niet over twee wallen getrokken te worden. Maar al dat soort dingen ga ik niet uitspreken, want daar heb ik namelijk helemaal geen zin in.

Het is inmiddels zo tergend geworden met mijzelf dat ik het helemaal niet erg vind om naar mijn werk te fietsen. Ik bedoel maar, het zijn slechts enkele dagen dat ik hoef te fietsen. Daarbij maak ik ook nog gebruik van de trein waardoor ik mijn route bruut inkort en versnel waardoor de vermeende ellende van het fietsen opeens dragelijk word. Maar het ergste is nog wel dat ik best plezier bleef aan het fietsen. Het weer is goed, de wegen zijn strak en met interessante muziek in de oren lijkt de lange weg die ik te gaan heb totaal niet zo lang. Ik fiets gelukkig ook niet vreselijk zachtjes dus iedereen voorbij rijden is een extra plesante bijkomstigheid. Al zal ik het nooit gaan volhouden om mee door te gaan als de bussen uiteindelijk weer gaan rijden wanneer er een goede CAO is afgesloten. Ik ben misschien gek, maar helemaal gek ben ik ook nog niet geworden.

Vandaag stapte ik ook weer vol goede moed op de fiets, alleen begon ik halverwege de rit toch last te krijgen van een licht ongemak. Een ongemak dat bekend staat als "zadelpijn" en wat hoogstwaarschijnlijk zijn oorsprong vind in het afgelopen weekend. Zaterdag waren we namelijk naar een van de weinige optredens van SoiSong, wat geheel gezeten was. Ongeveer twee uur, misschien iets meer op een stoel zitten blijft langer in de bilpartij zitten dan ik gedacht had. Nu was het alles meer dan waard. Het optreden van SoiSong was werkelijk fenomenaal. Geweldige glitch in een stetting die er wonderwel heel goed bij paste. Ik had er nog wel een uurtje kunnen zitten, van mij mochten ze nog wel even doorgaan. Het feit dat SoiSong nog geen enkele volwaardig album uitheeft en ze eigenlijk slecht vier liederen hebben mocht mijn pret niet drukken. Ik zat goed en genoot van de klanken die over ons uitgestort werden. Zelfs de duister georïenteerde travestieshow van Val Denham kon mij in grote mate bekoren. Waarschijnlijk was ik één van de weinige die Val Denham's optreden kon waarderen, maar ik heb een zwak voor mensen die eigenlijk niet kunnen zingen, dit weten en toch zonder enige schroom het podium opstappen om hun ding te doen. Het was out-sider muziek op een playback-achtige manier. Ik lachte en zat op een stoel.

De rit naar huis zaten we ook, alleen op een hele andere manier. Het is werkelijk vreemd om na een uurtje of twee ondergedompeld te zijn in prachtig krakende glitch naar buiten te stappen en een compleet gevuld Leidscheplein op je weg te vinden. De normaalheid van de wereld is dan extra vreemd, op een manier die met geen pen te beschrijven valt maar misschien ga ik later nog eens een poging wagen. Die avond had ik wel last van een licht ongemak in het zitvlees, maar dat had ik voor het gemak totaal genegeert. Ik wilde genieten van de klanken die over ons hoofd uitgestort werden en niet mijzelf druk maken om beknelde bilpartijen of andere lichaamspijnen. Als je weet hoe het moet is het ook geheel niet moeilijk, alleen brak het me vandaag op de fiets toch op. Halverwege de rit kwam het ongemakkelijke gevoel in het zitvlees in volle wasdom terug. Hierdoor werd het fietsen wel iets minder plesant, maar ik wist door te zetten. Als de tocht nog lang daarna had moeten duren was het een kwestie van doorbikkelen geweest, maar dat zal het ook meer dan waard geweest zijn. Ik ben blij dat ik SoiSong's optreden heb mogen aanschouwen. Daar heb ik wel een beetje zadelpijn voor over, al begin ik nu wel te denken dat de busstaking maar héél snel afgelopen moet zijn. Ik zit liever in de bus als ik naar mijn werk ga.