Niet lang geleden ben ik begonnen in één van mijn gevonden boeken. Toevallig was dit voor mij ook het meest interessante boek omdat het over de psychedelische beweging uit de vroege jaren zestig gaat en ik eigenlijk gewoon een té laat geboren hippie ben. Al is deze laatste bewering niet helemaal accuraat, ik ben geen hippie in de pure zin van het woord. Zo interesseer ik me totaal niet voor "love, peace & understanding." Sterker nog, ik ben zo misantropisch ingesteld dat ik het liefste iets meer als tachtig procent van de wereldbevolking zie verdwijnen. Welk gedeelte van de wereldbevolking dan verdwijnt boeit mij dan weer niet zoveel, iedereen is goed genoeg om op de schopstoel te gaan zitten. Niet echt een hippie-gedachte, maar aan de andere kant juist weer wel alleen moet je daarvoor jezelf maar eens geen verdiepen in de echte hippie-cultuur uit de jaren zestig. Eigenlijk waren ze helemaal niet van de "love, peace & understanding" maar was het grote doel om God onder de mensheid te vinden. Het Goddelijke in de mens-zelf welke ontsloten kan worden door het gebruik van hallucigene drugs. Dat was het enige doel en dat is nog steeds het enige doel. Al die andere onzinnigheid is er pas bij verzonnen toen het een populaire stroming begon te worden en mensen totaal geen idee meer hadden waar ze mee bezig waren.
Zo totaal niet met het boek dat ik nu aan het lezen ben. Het was van bladzijde één af een zeer interessant boek om te lezen. Nu ben ik in het verleden wel eens bezig geweest met de pioniers in de psychedelica te lezen. Timothy Leary is dan natuurlijk één van de eerste die gelezen gaat worden, maar ook de boeken van mensen als Aleister Crowley vonden hun weg naar mijn handen en boekenkast. Uiteraard kon ik ook intens genieten van de schrijvers uit de Beat Generation, nog steeds eigenlijk. Allemaal mensen die de relatie tussen het magisch realisme van hallucigene middelen en de Goddelijke werkelijkheid beschreven hebben. Voor mij waren dit de mensen die wisten waar ze het over hadden. De mensen die het individualisme zo ver doorvoerden dat het individu ophield met bestaan en tot een Goddelijk wezen vervormde. Zo wilde ik ook worden en dat is mij tot op de dag van vandaag aardig aan het lukken ook.
Maar het boek dat ik nu in handen heb is van iemand waar ik eigenlijk nog nooit van gehoord had. Brian Barritt heet de goede man en hij bleek een goede vriend van Timothy Leary te zijn. Zijn biografie The Road of Excess geeft een weergave van zijn zoektocht naar het Goddelijke in zichzelf en de ontsluiting daarvan. Eigenlijk is dit boek precies waar ik al jaren naar op zoek geweest ben. Namelijk een verslag van de werkelijke werking van hallucigene middelen in samenwerking met het occultisme van Aleister Crowley en aanverwanten. Boeken over deze onderwerpen zijn vaak lastig te vinden, zeker toen ik er vroeger mee begon omdat ik gewoon niet wist waar ik moest zoeken. Inmiddels weet ik het wel, maar was mijn interesse met de loop der jaren wat de kop ingedrukt door omstandigheden. Nu is mijn interesse weer in volle wasdom terug. Ik ga dit boek van Brian Barritt helemaal grijs lezen en gelijk weer terug naar mijn eigen ontsluiting van de geest. Drugs gebruiken hoef ik niet meer te doen, daar heb ik genoeg van gebruikt om te weten dat mijn geest los genoeg zit om mee verder te gaan. Al wil ik nog steeds een keer LSD gebruiken, maar dat is een ander verhaal.
Ik ben weer terug op mijn weg naar de vervolmaking van mijn levensweg. De profeet in mijzelf staat op het punt om ontsloten te worden. Ooit heb ik mijzelf voor de grap een profeet genoemd, maar die grap begint steeds meer en meer een werkelijkheid te worden. Een persoon als Brian Barritt of Aleister Crowley zal ik waarschijnlijk nooit worden, maar dat is ook helemaal niet mijn doel. Dat interesseert mij geheel niets, het enige wat belangrijk is voor mij dat het nirwana bereikt gaat worden. Een nobel en duur genoeg streven, al zeg ik het zelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten