Bij het ochtendgloren ontwaakte ik bij het geluid van een grasmaaier. Ergens in de wijk was er iemand bezig om het gazonnetje bij te trimmen. Tenminste dat was mijn eerste gedachte toen ik het geluid ontwaarde bij het openen van mijn ogen. Pas toen ik een blik uit het raam geworpen had, wat pas na tien minuten stil liggen gebeurde, realiseerde ik me dat ik het goed mis had. Het was geen grasmaaier die ik hoorde, maar zo'n elektrische heggenschaar. Iemand was een poging aan het ondernemen de heg die als afscheiding tussen hem en de buren fungeerde een kopje kleiner te maken. Ik kan niet zeggen dat deze persoon gewoon bezig was zijn heg te knippen, want daar zag het gewoon niet naar uit. Al acht ik de kans groot dat wanneer je het de persoon zelf zou vragen hij absoluut zou zeggen dat hij de heg aan het knippen was. Maar als je alleen maar bezig bent om de heggenschaar met kleine haaltjes over de uitwaaierende takkenbossen te trekken ben je in mijn ogen niet echt goed bezig. Van de afstand waarop mijn slaapkamerraam zich bevind tot de plaats waar de heg stond kon ik duidelijk de happen in de vorm van de heg zien. Het was een mooi geval van beeldhouwwerken op een natuurlijke vorm door iemand die beter brood kan gaan smeren.
Ik moest hard lachen om deze vorm van mislukte huisvlijt, maar het maakte mij ook duidelijk dat de lente nu echt begonnen was. Binnenkort kon ik weer wekelijks getrakteerd worden op de geluiden van tuinierende buren. Grasmaaiers zouden uiteindelijk wel weer in de wijk gaan verschijnen. Ik zie de schuurtjes waar ze nu nog in staan al open staan. De heggen moeten natuurlijk ook maandelijks bijgeknipt worden, want er moet op de een of andere manier contact met de buren gelegd kunnen worden over de heg heen. Daarbij is een bossige heg ook gewoon niet mooi om naar te kijken als je in de bikini op je versgemaaide gras licht. Wat dat betreft ben ik blij dat schoffelen niet zoveel herrie maakt, dat lijkt wel elke dag te moeten gebeuren als ik de tuinbezitters uit mijn buurt moet geloven. Toch is het wel gezellig om aan te zien. Al die buren die met allerhande tuingereedschap, wel of niet elektrisch, de flora in de eigen tuin te lijf gaan. Met man en macht zich proberen te verzetten tegen de chaotische groeiwijze van allerhande planten op het eigen terrein. De lente is dan werkelijk de leukste maand, dan is de routine er nog niet echt ingeslopen.
Daarom ben ik ook heel blij dat ik zelf geen tuinbezitter ben. Ik zie mijzelf werkelijk niet elk jaar die route van tuinieren oppakken. Waarschijnlijk zou ik pas de heg gaan knippen als de takken door het keukenraampje naar binnen groeien. Het gras laat ik ook gewoon tot kniehoogte groeien en pas als ik hooikoorts ontwikkel zal ik er eens een maaier inzetten. En dan moet ik dat ding ook nog gaan aanzetten.... Ik weet nu al dat tuinieren geheel niets voor mij is. Daar ben ik gewoon niet geschikt voor. Als ik iets totaal niet heb zijn het wel groene vingers. Nu ja... misschien alleen als ik mijn muren groen ga schilderen. Dat ik eigenlijk best veel van planten en de groeiprocessen van de verschillende groene levensvormen afweet hou ik gewoon in het midden. Of nog beter, dat ontken ik gewoon. Ik mag graag beweren dat ik totaal geen groene vingers heb, terwijl ik best een tuin kan onderhouden. Ik heb er gewoon geen zin in en daarom ben ik blij dat ik geen tuin heb. Laat mij maar lekker steelse blikken werpen op alle buren die in de lente weer moeten zwoegen om de flora op het eigen terrein in bedwang te houden. Zwoegen en uiteraard nooit geheel slagen in deze missie. De natuur doet toch wel wat ze zelf wil, daar helpt geen heggenschaar tegenop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten