Stalaggh; muziek voor mannen

Wanneer je van extreme muziek houdt is de naam Stalaggh eentje die wel eens in je buurt gevallen zal zijn. Vooral de beschrijving van hun albums doet veel liefhebbers van extreme muzieken kwijlen. Tenslotte zijn er niet veel bands die doodleuk beweren dat ze het geschreeuw van psychiatrische patiënten gebruikt hebben in hun muziek. Wanneer je dat hoort beginnen de oren gespitst te staan en kijk je eens rond in de bakken met experimentele muziek of je een album kan vinden. Meestal levert deze zoektocht geheel niets op, want de albums van Stalaggh zijn niet gemakkelijk verkrijgbaar en dat is jammer.

Pasgeleden kwam ik op de meest onwaarschijnlijke plaats bij een nog veel onwaarschijnlijker standje twee albums van Stalaggh tegen. Tevens werd ik gewaar gemaakt van de DVD die deze band op de markt heeft gebracht. Aangezien ik ook een liefhebber van extreme muzieken ben werd ik natuurlijk lyrisch bij het ontdekken van deze albums. Sterker nog ik wenste per
ommegaande een album aan te schaffen, de standhouder wees mij nog op de bevreemdende muziek die op de schijf zou moeten staan. Maar met één blik op mijn t-shirt had deze ook door dat ik een echte liefhebber moest zijn, zonder blikken op blozen werd het andere album ook in mijn handen gedrukt. Zoals de standhouder het vond, een ware liefhebber moet ze allebei hebben en zoveel verkocht hij er ook weer niet van. Wij beide waren blij, ik omdat ik eindelijk de muziek van Stalaggh kon gaan beluisteren en hij omdat hij weer een mooie verkoop had kunnen doen. Gewapend met twee ceedees keerde ik huiswaarts om de ceedeespeler mij de opgenomen geluiden te laten horen.

Nu is Stalaggh inderdaad extreem, onder het beluisteren begon ik mijn zoektocht naar de achtergronden van deze band. Eigenlijk is er heel weinig over ze te vinden. Zoals ze zelf beweren is Stalaggh een samenwerkingsverband tussen topartiesten uit de Black Metal en de
Cyberindustrial uit Nederland en België, maar wie er precies achter zit houden ze geheim. Het is ook een groot mysterie uit hoeveel mensen Stalaggh bestaat, eigenlijk doet dit er ook geheel niet toe. Het is de muziek die telt en niet de mensen die er achter zitten. Nu is de muziek van Stalaggh zeer zeker extreem te noemen, de twee albums die ik nu bezit zijn beide op platenlabels uitgebracht die voornamelijk Black Metal en aanverwanten uitbrengen. Hierdoor vond ik op het internet ook voornamelijk verwijzingen naar metalsites en - fora, maar overal wordt lovend gereageerd op Stalaggh. Als ik de muziek zo beluister kan ik niet zeggen dat er veel raakvlakken
met metal zijn, op de gitaar-distorion na heeft het totaal niets met metal van doen. Zelfs Black Metal is er niet meer in terug te horen, Stalaggh is alleen hard. Heel erg hard, hard en compromisloos.

Intussen heb ik ook de doelstelling van Stalaggh gevonden. Ze zijn misantropische nihilisten van het zuiverste woord, zelf de menselijkheid die ze zelf behelzen staat ze tegen. Het liefste zien ze de gehele mensheid in een diepe afgrond verdwijnen en zo klinkt Stalaggh ook. Dat is ook de
reden dat ze gebruik maken van psychiatrische patiënten om de vocalen te verzorgen. Veel vocalen zijn het niet, slechts hard geschreeuw en gekrijs maar het past perfect in de muziek. Of het daadwerkelijk om psychiatrische patiënten gaat die door de gitaarstormen staan te schreeuwen wil ik in het midden laten. Het zou me eerlijk gezegd niet verbazen, maar aan de andere kant heb ik er mijn twijfels bij. Net zo goed als het verhaal dat Stalaggh in de wereld wil brengen dat de patiënt van de eerste opname oftewel Project Nihil twee maanden na de bewuste opname zelfmoord gepleegd heeft. Met hun tweede album maakten ze het nog bonter in het verhaal, het wil dat ze nu meerdere patiënten in de studio hadden om te schreeuwen en dat de
dame in het stel gedurende de opname wegkroop in een hoek en een andere patiënt dusdanig doordraaide dat deze de anderen te lijf ging. Uiteraard stopten ze de opnames niet omdat ze vonden dat dit het nummer alleen ten goede zouden komen. Hiermee zou Project Terror zoals het tweede album heet de eerste nog verder overtreffen. Het verhaal is natuurlijk geweldig, ook
om als waarheid aan te nemen waarmee ik nog steeds wil zeggen dat ik het in twijfel trek. Edoch is het geweldig dat je als band zijnde een dergelijk verhaal wil en durft te verzinnen om je muziek te promoten. Een naam krijg je er absoluut mee.

Helaas genoeg weet ik niet hoe Project Terror klinkt. Ik heb alleen het eerste album Project Nihil en hun allerlaatste album Nihilistik Terror te pakken kunnen krijgen. Dat laatste album zijn weer bewerkingen van de eerste twee albums, mixen om het zo te zeggen. Natuurlijk is het voordeel van dit soort extremiteiten in de muziek dat een bewerking van een nummer een geheel nieuw nummer oplevert, dus heeft Stalaggh weer een album afgeleverd. Het wachten is nu op het laatste album van Stalaggh waar ze een nummer van ongeveer zestig minuten willen maken en tien psychiatrische patiënten de vocalen willen laten verzorgen. Persoonlijk denk ik niet dat ze het voor elkaar kunnen krijgen als het echt waar is wat ze zeggen, zeker niet nu ze inmiddels een naam hebben gecreëerd voor zichzelf in de muziekwereld en daarbuiten. Aan de andere kant ben ik erg benieuwd, het laatste album van Stalaggh laat horen wat volslagen compromisloze muziek inhoudt. Beter gezegd: Kan het nog extremer?

Ja, dat kan. De zelfmoordopnames van de Peoples Temple en met name Reverend Jim Jones die op elpee uitgebracht zijn is nog veel extremer, maar dat is geen muziek an sich. Misschien zou het wel interessant zijn om die opname te verwerken in een muziekstuk. Het zou iets voor Stalaggh kunnen zijn, dan hoeven ze niet meer te gaan klooien met psychiatrische patiënten en die laten schreeuwen. Hun muziek is namelijk net als de kunst van Jackson Pollack, helemaal geweldig maar na een tijdje gaat de nieuwigheid eraf en valt er niets aanvullends meer uit te halen. Stalaggh heeft niet het eeuwige leven, precies zoals ze zelf zouden willen. Weg met de menselijkheid, weg met de vorm en idee. Ik ben voor. Maar laat Stalaggh nog maar fijn wat psychiatrische patiënten in hub opnameruimte stoppen, ik wil nog wel een albumpje vol met deze gekte beluisteren.