Gisteren vond ik mijzelf in de benenwagen en ergens onderweg naar alles of niets. Ik was een stukje aan het lopen omdat ik toch niets beters te doen heb en het de enige manier is om bij de bushalte te komen waar ik op de bus wilde gaan wachten. Gedurende de dag was het zinderend warm geweest en tegen de avond, het moment waarop ik in de benenwagen klom, was de temperatuur al aardig afgezwakt tot een lichte frisheid. Tenminste fris als je zonder jas de deur uitgegaan was. Het was gewoon nog lekker weer om buiten te zijn. Daarbij regende het ook niet.
Even verderop op de stoep stonden twee dames van middelbare leeftijd de boel te blokkeren met praatjes en hun fietsen. Een andere voetganger manouvreerde met een opmerking om ze heen waardoor de dames een nogal geagiteerd gesprek begonnen te voeren over de onbeschoftheid van de hedendaagse samenleving. Precies op dat moment nam ik de omweg om ze heen en vielen ze even stil. Ik liep door. Voor mij had het geen zin om ook een opmerking te plaatsen. Ik vnd dat ik betere dingen te doen had, bijvoorbeeld de benenwagen verder uittesten. Ik bleef bij mijn missie en wandelde door.
Plots werd ik gedwongen een zwaar beroerde beweging uit te voeren. Ik wilde mijn rechtervoet op de straattegels plaatsen tot ik een gigantisch beest vlak voor mij ontwaardde. Het scheelde niet veel of ik was bovenop dit beest gaan staan. Een libelle welke zonder overdrijven zo groot als mijn hand zat rustig midden op de stoep te niksen. Misschien dat het beest wel iets aan het doen was, maar aangezien ik totaal geen verstand van de handel en wandel van libelle's heb hou ik het maar op niksen. Het beest zal doodstil. Zo stil dat ik het niet gezien had totdat ik er bijna bovenop ging staan.
Gruwelend van de grote van de libelle trok ik mijn voet op het laatste moment weer terug. Ik moest er niet aan denken om op dit monster te gaan staan. Niet alleen het gekraak dat het exoskelet zou veroorzaken deed mij gruwelen, maar ook het gevoel dat zo'n reusachtig beest onder mijn voeten zou veroorzaken was eigenlijk al reden genoeg. Alsof je op een dikke tak gaat staan die door en door verrot is en uitelkaar spring in een grote berg pus en darmen. Brokken en nattigheid zouden de onderkant van mijn schoen gaan sieren en ik zou me dagenlang schuldig voelen omdat ik op een beest was gaan staan. Daarbij had ik ook een beetje lichte angstgevoelens voor het beest. Zoals het volleerd doodstil kon blijven zitten terwijl mijn voet vlak boven het hoofd zweefde deed mijn angstzweet koken. Wat als het opeens opvloog, wegvloog en mijn broekspijp binnenging. Of een sluipmoord op mijn schoenzool zou uitvoeren. Met de krachtige kaken gaten in mijn schoen en kleding maken....
Hele scenario's doemde in mijn gedachten op, maar ik had mijn voet net op tijd weggehaald. Net op tijd kon ik met een krachtige, zeer beroerde beweging kon ik het onvermijdelijke geheel vermijden. Verschillende keren achterom kijkend vervolgde ik mijn weg naar mijn uiteindelijke doel. Ik durfde niet eens een foto van het monster op de stoep te maken. Ergens had ik het idee dat dit mijn geluk van het moment geheel zou verpesten en al mijn doemscenario's waarheid zouden worden. Dan maar liever doorlopen, ik hoef geen libelle's met de grote van mijn hand op mijn kleding.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten