Vroeger was ik niet zo mild, toen kon ik redelijk hard uit de hoek komen. Zoals ze wel eens zeggen: "vroeger was alles beter!" Gelukkig geldt dat niet voor alles, ik was vroeger niet beter en ik zie aan je gezicht dat je dit niet wil horen. Goed, dat kan. Dat mag. Ik heb nog meer in mijn mouwen zitten, meer dat eruit kan. Misschien zelfs zoveel dat we over drie dagen nog wachten op een einde aan de stroom woorden die uit mijn mond komt. Maar gelukkig voor jou heb ik daar geen zin en tijd voor.
Je lacht, om mijn idee dat ik geen tijd zou hebben.. Ik kan je ook geen ongelijk geven. Ik heb alle tijd van de wereld. Twee maanden geleden hield mijn werk ermee op. Of laat ik dat beter omschrijven, mijn werk verhuisde naar een locatie waar ik het dode gewicht van mijn lichaam niet dagelijks heen wilde slepen. Waarschijnlijk had het een feest van dagelijks te laat komen en conflicten waar ik het bestaan niet van kende opgeleverd. Ik ging thuiszitten. Niet werken, ondanks de wil er wel is om te werken. Twee maanden geen mensen om je heen. Alleen stilte, gesnor van de katten, soms een miauw die de kamer doorkruist en geen mensen meer die aan mijn bureau staan met vragen. Helemaal niemand meer. De enige contacten die ik met de buitenwereld had ging via het internet en de mobiel. Twee maanden in eenzaamheid, twee maanden niets te maken met mensen en de ideeën die ze meebrengen. Het is heerlijk.
Toch blijft er af en toe de behoefte aan menselijk gezelschap. Mensen die ik tegenkom in de supermarkt als ik mijn boodschappen doe of op straat zie lopen tel ik niet mee. Zij zijn niets meer dan de schaduwen tussen de bomen. Een aanwezigheid die ik net zo makkelijk kan negeren als geesten en spoken. Mensen op straat, in de winkels zie ik zonder ze te registreren. Ze zijn er, maar ze zijn niet in mijn wereld. Het zijn onbekenden. Gezichten die ik vaker zie zonder dat er ideeën of gevoelens bij komen kijken. Deze mensen zijn vervangbaar. Kanonnenvoer voor het moment dat de oorlog uitbreekt en iemand de frontlinie moet gaan verdedigen. Als ik eerlijk mag zijn, ze zijn niets meer dan objecten in mijn wereld. De regen en sneeuw van de maatschappij buiten mijn voordeur en daar heb ik geen behoefte aan. Ik wil niets met deze mensen te maken hebben. Zij betekenen niets, in tegenstelling tot de mensen die ik langer ken of waarmee ik doelbewust een afspraak maak.
Twee maanden alleen is heerlijk en om in deze periode met een persoon af te spreken is ook goed. Ik zie daar niets mis mee, het verzet de geest en brengt nieuwe inzichten of standpunten in je leven. Misschien moet ik het vergelijken met een braadslee in een oven. De beste plek om deze op te bergen is in de oven, maar soms heb je het nodig. Dan kan je het eruit halen of gebruiken om iets te bakken of braden. De geest is net zo, mijn geest tenminste. In rust denk ik na over het leven, mijn leven, kunst, politiek en dingen die dwalen in de duisternis. Ik wandel tussen de bomen, geniet van de lommerrijke schaduw en wacht tot de regen stopt met vallen. Dingen voor een man alleen. In het gezelschap van een ander ga je toch anders nadenken. Dan probeer ik te doorgronden waar de ander over spreekt, wat degene beweegt en waarom we precies dit onderwerp moeten aansnijden. Nu niet gaan denken dat ik dit altijd doe in het gezelschap van anderen. Dat doe ik namelijk ook niet. Op dit moment praat ik toch ook voornamelijk, ben jij aan het luisteren naar mijn woorden. Misschien ben jij nu aan het analyseren waarom ik bepaalde dingen zeg en vraag je je af wat de reden is dan mijn gezichtsuitdrukking niet overeenkomt met wat ik net zei. Dat kan, dat kan zeker. Ik weet het alleen niet. Ik vind het ook niet interessant.
De afgelopen dagen heb ik geheel toevallig vrij veel opgetrokken met andere mensen. Verschillende mensen, verspreidt over meerdere dagen. Er waren mensen bij die ik al eeuwen ken, een enkeling die ik vanuit mijn arbeidsverleden tegen het lijf liep en ook iemand die ik nog nooit eerder gezien heb. En alle ontmoetingen waren gezellig, waardevol en de ervaring van die dag zou ik niet meer willen missen. Ik heb gelachen en serieus gepraat. Het waren waardevolle bezigheden, belangrijk om mij op het pad van de menselijkheid te houden en ook zorgden dat ik de waarde van mijzelf weer even kon begrijpen.
En toch heb ik op dit moment een grote behoefte om mij verre van mensen te houden. De voordeur dicht te trekken en niet naar buiten te komen voordat de zon weer schijnt en vogels eieren beginnen te leggen. In de twee maanden dat ik thuis ben lijkt contact met mensen mij te vermoeien. Misschien zelfs te verwarren, omdat ik het aan jou moet vertellen. Ik moet vertellen dat het mij verward, dat ik even wars ben van het contact an sich. Ik begrijp ook niet dat ik al die jaren dagelijks met mensen heb kunnen werken. De hele dag door iemand aan je bureau met vragen, opmerkingen of een bakkie koffie. Altijd in het gezelschap van iemand en daarnaast nog meer mensen. Ervaringen delen, verhalen vertellen en interessante wetenswaardigheden over het werk uitwisselen. Altijd contact, altijd bezig, altijd mensen om je heen en nooit alleen zijn. Ik deed het en ik deed het ook zonder zeuren. Het is gewoon iets dat erbij hoort. Zodra je de maatschappij instapt krijg je het contact met mensen erbij.
Eigenlijk is het vreemd. Ik heb nu een periode van twee maanden achter de rug met een minimum aan menselijk contact en in enkele dagen zie ik verschillende personen. Personen die ik ook gewoon ken en toch wil ik komende dagen helemaal niemand meer zien. Vandaag ga ik zelfs proberen om niet buiten te komen. Gewoon om de schaduwen die door het bos lopen te vermijden. Ik heb zelfs even geen zin in mensen die ik niet ken, niet spreek en normaal gesproken gewoon volledig negeer. Ik trek mij terug in mijn woning en laat de voordeur dicht. Al zal ik waarschijnlijk wel naar buiten moeten, omdat de schuur op dit moment niet zonder dagelijks bezoek kan.
Wat er met de schuur is? Dat is een ander verhaal, daar heb ik het op een ander tijdstip nog wel eens over. Het heeft ook helemaal niets met mijn eenzaamheid te maken en de heerlijke stilte die in mijn woning hangt als iedereen vertrokken is. De schuur is buiten, daar waar ik op dit moment niet ben. En als je het niet erg vind.. Ik heb nog meer te doen. Muziek te luisteren, woorden op te schrijven en voorwerpen tekenen. Om iets te noemen. Ik ga je eruit zetten en wens je geluk in je leven. Kijk uit met oversteken en nog bedankt voor de koffie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten