Zomaar wat kreten die over het internet zwerven. De toetsenbord-activisten zijn druk bezig met hun protesten tegen de huidige regering. Hele blogs worden volgeschreven over de wantoestanden in de maatschappij. Over de gevolgen van het huidige beleid op de toekomst en hoe de korte termijn-visie van deze regering niets bijdraagt aan de (zogenaamde) crisis waarin wij ons bevinden. Ook leuk zijn de mensen die hun ongenoegen laten blijken over het Europese beleid, hoe onze regering het land overlevert aan de beleidsmakers in Europa. En dat de politici in het Europees parlement hun oren helemaal laten hangen naar de wensen van grote bedrijven en de rijken der aarde. Überhaupt de rijken der aarde moeten het ontgelden. Graaiers zijn het, mensen die denken met hun portemonnee en niet meer met hun hart. De bonuscultuur is, ondanks de protesten, levender dan ooit. Banken worden gered en hun bestuurders vrijgesteld van vervolging, terwijl ze aantoonbaar zwaar frauduleuze handelingen goedkeurde. Alles voor het geld en alles voor de macht van het geld. En de man in de straat wordt keihard aangepakt. Repressie en drones. Vrijheid is alleen weggelegd voor hen die het kunnen betalen. Privacy bestaat niet meer of we zijn hard op weg naar dat idee. Privacy is een illusie die we graag koesteren en waar we graag voor achter ons toetsenbord kruipen. We uiten ons ongenoegen over alles op het internet en we zijn het er keihard mee eens. Deze regering is het meest slechte wat ons ooit overkomen is. En Europa is een farce die het nog erger maakt!
Allemaal ware woorden. Ik ga het niet ontkennen. Ook ik ben het ermee eens. Deze regering is bezig de sociale zekerheid die we over tientallen jaren hebben opgebouwd, gekoesterd en beleefd af te breken voor de macht van geld. Om de groot-industriëlen nog rijker te kunnen maken en zichzelf een prachtige toekomst toe te bedelen. Politici hebben geen hart meer voor de maatschappij en zitten er helemaal niet meer voor de man in de straat. Volksvertegenwoordiging is een lachtertje, de enkeling die in Den Haag zit om de wens van de gewone man onder woorden te brengen wordt niet meer gehoord. Ze stellen liever kamervragen over de grootste onzin die er bestaat, draineren elk belangrijk vraagstuk of vertragen de boel dusdanig dat een eventuele beslissing te laat komt. Te laat of dusdanig afgezwakt dat het geen impact meer heeft. We hebben een regering die liever blijft zitten, dan toegeven dat ze gigantische fouten maken. De onderbuik heeft het land in zijn macht en die angst regeert ons land. Die angst zorgt dat deze regering elk sociaal stelsel tot de grond toe kan afbreken, dat banken overeind gehouden kunnen worden met belastinggeld en zorgverzekeringen de dienst uitmaken in de medische wereld. Geld en de onderbuik zijn onze gijzelnemers en wij, de gewone man lijden allemaal aan het Stockholm-syndroom.
We houden van klagen. Klagen en op internet roepen dat het allemaal anders moet. Soms helpt het ook, soms worden de protesten luid genoeg om een beslissing die genomen moet worden af te zwakken, maar meestal is het niets meer dan roepen in de ruimte. Protesteren op internet helpt eigenlijk alleen bij de grote bedrijven, omdat zij wel bang zijn voor hun goede naam. Een bedrijf dat als graaiende, mens-onteerd of milieuvervuilende organisatie te boek komt te staan verliest klanten. En geen klanten is geen inkomsten, wat weer leidt tot geen winst en geen bonussen. Bedrijven zijn doodsbang voor slechte kritieken en doen er alles (echt alles) aan om dit te voorkomen.
Hoe anders werkt het bij regeringen. Zij zijn niet afhankelijk van de man en vrouw in de straat. Eenmaal gekozen als volksvertegenwoordiger kunnen ze doen wat ze willen, indienen wat ze zelf leuk vinden en de oren laten hangen naar elke toekomstige werkgever die ze paait met grote bonussen of nog dikkere salarissen. De tweede kamer is een proeftuin voor toekomstige CEO's en bestuurders van publieke sectoren die bonus na bonus binnengraaien. Volksvertegenwoordigers zijn niet bang voor negatieve kritieken op het internet. Ze lezen wat er geroepen wordt en halen hun schouders op. De woorden lachen ze weg, omdat ze zelf mogen beslissen of ze blijven zitten. Het pluche is sterker dan het woord. En toch blijven we op internet ons ongenoegen uiten. Dat we het zo slecht hebben en dat de crisis (welke crisis?) helemaal niet opgelost wordt. Intussen worden de rijken rijker, de armen armer en stijgt de werkloosheid tot zulke hoogten dat ze de uitkeringsgerechtigde als slaven kunnen gaan inzetten. En wij maar protesteren op het internet. Woord na woord rijgen we aan elkaar, roepen dat we het zat zijn en dat de regering weg moet.
En wat levert het op? Niets dan nog meer afbraak van het sociale stelsel en belastinggeld dat verdwijnt in zakken van bestuurders die vrijgesteld worden van vervolging bij fraude. We zijn lui geworden. Internet heeft ons lui gemaakt. Het is makkelijker om achter een toetsenbord ons ongenoegen te uiten dan de straat opgaan en eisen dat de regering oprot. Eisen dat er verkiezingen komen en we bestuurders willen die echte volksvertegenwoordigers zijn. En als het alsnog gebeurt, als we alsnog mogen stemmen luisteren we alleen naar de onderbuik. Of degene die de beste one-liners kan produceren. We leren niets van onze fouten en gaan door met protesteren vanachter ons toetsenbord. Ze zeggen weleens dat de onderbuik de straten regeert en daar hebben ze ook gelijk in. Dat is een feit. Niet alleen hier in dit land, maar over de hele wereld zien we hetzelfde. Overal heeft de onderbuik de grootste bek en zijn we gedwongen daar naar te luisteren. De toetsenbord-activist heeft het hoogste woord, maar bereikt het minste van allemaal.
Het wordt tijd dat we opstaan en naar buiten gaan. De stenen uit de straat trekken en die lui in Den Haag aan de hoogste mast ophangen. Grof-graaiende bestuurders van zorgverzekeringen de winsten afpakken en terugschoppen in de modderpoel waaruit ze gekropen zijn. Banken laten omvallen en de bestuurders opsluiten tussen vier betonnen muren met iemand die Bubba heet en best bereid is te laten zien wat het betekent om keihard in de reet genomen te worden. Het wordt tijd dat we onze maatschappij terugeisen van de groot-industriëlen en de macht van het geld afzwakken. Revolutie, dat moeten we hebben. Terug naar een maatschappij waar we opkomen voor elkaar en de buurman naast ons op de barricaden kruipt. Dat moeten we hebben, maar dat is een utopie. Er zal nooit iets veranderen, niet zolang we onze boodschappen kunnen doen en het vuilnis in de straten opgehaald wordt. We willen namelijk helemaal niet veranderen. We willen alleen klagen dat we niet genoeg geld hebben, dat de mensen die rijker zijn dan wij het beter hebben. We luisteren liever naar rijke mensen die roepen dat wij wel even de boel gaan resetten, dan zelf actie ondernemen. Het toetsenbord is geduldig en om internet krijg je altijd gelijk. Ik ga weer verder slapen en daarna boodschappen doen. Weltrusten iedereen en succes met klagen vanachter je toetsenbord. Protest!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten