Verlangen naar vergetelheid

Buiten zet de duisternis zich weer terwijl die in mijn hoofd niet weg lijkt te gaan. Op deze momenten kan ik altijd een beetje jaloers zijn op de mensen die vanwege geestelijk problemen gedwongen zijn thuis te blijven zitten. Door mijn werk spreek ik veel van deze mensen, al zitten ze vaker thuis door lichamelijke aandoeningen opgelopen door het leven en alles eromheen. Mensen die na een bedrijfsongeval gedwongen raken thuis te blijven en langzaam arbeidsongeschikt beginnen te raken. Die mensen spreek ik wel eens, maar dat zijn niet de mensen waarop ik lichtelijk jaloers kan raken. In tegendeel juist, maar zij zijn ook totaal niet interessant om het verder over te hebben.

Geestelijk in de put zitten is veel meer mijn vlak van expertise. Last hebben van stoornissen en daardoor niet normaal in de maatschappij kunnen functioneren. Die mensen brengen mij op deze dagen altijd een beetje in vervoering. Ze maken mij op deze duistere tijden lichtelijk jaloers omdat ik soms ook gedwongen wil zijn om thuis te blijven. Niet meer die "dwang" om te gaan werken en gewoon nergens aan hoeven te denken behalve de gedachten die al in mijn hoofd zwerven. Mijn dagen verslijten in huis, mijn vingers op het toetsenbord en mijn ogen op het beeldscherm. Heel af en toe sta ik dan op om iets te eten, de deur open te doen als iemand het waagt langs te komen of gewoon om naar het toilet te gaan. Soms denk ik dat het mijn utopie is, iets wat ik had moeten hebben maar niet kan krijgen. Soms denk ik dat...

Meestal weet ik dat ik niet de hele dag thuis zou moeten zitten. Ik weet nu al dat vanaf het moment dat ik de hele dag thuis zal zitten, ik niet verder kom dan het internet en de televisie. Twee beeldschermen om de hele dag en nacht voor te hangen en niets met het leven kunnen doen. Ik weet dat omdat ik nu maar eens aan mijzelf ga toegeven dat ik chronisch depressief ben. Iets waarmee ik jaren geleden gediagnosticeerd ben en tot op de dag van vandaag ontkent heb door allerlei andere geestelijke kwaaltjes op mijzelf te plakken (want dat hoort dan) Ik kan je zeggen dat leuk anders is. Het is helemaal niet leuk om depressief te zijn, in tegendeel zelfs. Je kan er knap somber van worden zelfs! Maar een chronische depressiviteit is gelukkig minder erg dan een gewone depressiviteit en daardoor kan ik nog redelijk normaal functioneren. Al is het soms best lastig, maar zolang ik plannen in mijn hoofd heb en mijn gedachten de vrije loop laat kan ik mijzelf aan. De wereld is mijn speeltuin en ik breng geen speelgoed mee.

Alleen zijn deze donkere dagen in mijn ogen lastig. Op deze dagen zou ik willen dat de duisternis in mijn hoofd veel groter was en soms zou ik zelfs willen dat mijn verlangen naar de verlossing van de dood niet gerationaliseerd werd. Al mijn donkere gedachten herken ik als zodanig waardoor de kracht eruit getrokken word en het niet meer dan een gedachte is. Denken aan de dood is pas echt als je ook de duisternis erbij wil voelen. Iets wat ik al langere tijd niet meer toelaat, de duisternis is in mijn hoofd maar niet in mijn gedachten. Hierdoor kan ik functioneren, leven en mijn werk doen zoals ik vind dat het hoort. Maar makkelijk vind ik het niet en juist daarom wil ik soms ook het bijltje erbij neergooien. Eindelijk eens mijzelf tot een balletje opkrullen en huilen tot er geen traan meer valt. Soms verlang ik naar de vergetelheid van gekte en krankzinnigheid. Soms, heel soms op deze duistere dagen heb ik dat...