Laat ik bij het begin beginnen. Spullen, materieel, eigendommen zeggen mij niet zoveel. Het zijn voorwerpen die ik gebruik, boeken die ik lees of strips waar ik van genieten. Sommige dingen zijn best zeldzaam, terwijl andere dingen voor geen mens interessant zouden zijn. Het is zo, het zijn mijn dingen en hetgeen waarmee ik mij omringt heb. Ze geven mij rust en zorgen voor een idee van blijdschap in mijn leven. Maar ik hecht er geen waarde aan, ze horen er gewoon te zijn en meer niet. Alleen met de muziek die ik in de kast heb staan en de kunst die aan de muur hangt heb ik een andere relatie. Dat is echt belangrijk voor mij. Dat zijn dingen waar ik wel waarde aan hecht. Niet aan alles, maar sommige dingen zijn dusdanig belangrijk dat ik nadenk over waar ze heengaan als ik er niet meer ben. Nu is dat ook niet makkelijk en eerlijk gezegd weet ik ook niet of het allemaal zou lukken. En zo beginnen die vragen.. Van die vragen.
Wat gebeurt er met mijn spullen nadat ik er niet meer ben? Wie krijgt dan alles? Natuurlijk gaat alles naar mijn kinderen, zij zijn degene die het meeste recht hebben op alles wat ik bezit. Op alles wat ik bij elkaar verzameld heb, maar dan.. Wat gaan zij ermee doen? Of eigenlijk is mijn hele vraag: Wat moeten zij ermee? Mijn muziek vinden ze niet mooi en de zaken in mijn muziekcollectie die voor mij echt belangrijk zijn vinden ze klereherrie. De magische, esoterische waarde die ik aan sommige muziekstukken toebedeel zien ze niet. Dat horen ze niet en het interesseert ze ook niets. Ik kan ze hierin ook niet meer dan gelijk geven. Wat ik belangrijk vind is voor iemand anders een nogal oninteressant gegeven en andersom ook.
Hetzelfde voor de kunst die ik aan de muur heb hangen. Mijn kinderen weten dat het kunst is en ze weten ook dat het geld waard is (gekost heeft) maar ze vinden het niet mooi. Ze kijken ernaar en zien alleen maar het geld dat ze ermee kunnen verdienen als ze het verkopen. De redenen waarom ik het bij elkaar verzameld heb zien ze niet en ook dat is niet erg. Het is mijn smaak, het zijn kunstwerken die ik mooi vind. Ik kijk er graag naar en ben blij dat ik het heb kunnen kopen. Maar als ik er niet meer ben verdwijnt elke reden om het bij elkaar te houden. Dan is het niets meer dan een product, een ding dat je kan verkopen. En mijn muziekcollectie ook.
Ik kan wel mensen bedenken die interesse zouden hebben in gedeeltes van mijn muziekcollectie. Zo heb ik altijd geroepen dat mijn volledige Coil-verzameling naar een goede vriend moet gaan. Iets waar ik nog steeds achter sta en wat ik ook wil dat gebeurt. Van mij mag hij ook mijn Current 93-verzameling hebben, maar ik weet dat hij een groot gedeelte al heeft (in tegenstelling tot Coil). En mijn kunst-collectie.. Die mogen mijn kinderen hebben, zodat ze het kunnen verkopen en het geld gebruiken voor leuke dingen. Al hoop ik dat ze het gebruiken voor nuttige dingen, maar dat moeten ze zelf maar weten. Mijn strips en boeken precies hetzelfde. Ik hoop dat ze de tegenwoordigheid van geest hebben om deze te gaan verkopen en niet alles in een vuilcontainer mieteren. Er zitten best waardevolle dingen tussen, al eet de vuilcontainer echt alles. Maar goed, ook dat ik niet mijn probleem als ik er niet meer ben. Het is alleen een hoop die ik uitspreek.
Alleen maak ik mij zorgen om mijn tekeningen en andere kunst-uitingen die ik gedaan, gemaakt heb. Ik kan deze wel nalaten aan mijn familie, maar wat moeten zij ermee? Ze kunnen niets met mijn tekeningen, met mijn verhalen, met de gruwelijke berg foto's die ik in de afgelopen jaren bij elkaar geschoten heb. Als ik er niet meer ben zal dat allemaal verdwijnen, dat weet ik zeker. Uiteindelijk zie ik mijn tekeningen ook in een vuilcontainer verdwijnen, in de brand gaan of iets dergelijks. Misschien moet ik het zelf allemaal vernietigen voordat ik echt verdwenen ben en nooit meer terugkom, maar ik vind dat zonde. Het is toch mijn erfenis voor de wereld, voor anderen, voor de mensen waar ik nooit iets mee gehad heb. Ik wil helemaal niet dat mijn creatieve uitspattingen verdwijnen in een kast of de vuilcontainer. Ik wil dat anderen er naar kunnen blijven kijken. Het liefste wil ik mijn tekeningen onderbrengen bij iemand die er iets mee kan. Die kan zorgen dat ze geëxposeerd worden, dat anderen er naar kunnen kijken. Misschien dat iemand het zelfs aandurft om alles te bundelen in een boek of weet ik veel wat. Ik droom intussen door, terwijl ik mij van dit soort vragen stel. Het heeft mij namelijk bloed, zweet en best veel tranen gekost om de tekeningen te maken. Al mijn foto's zijn herinneringen aan dingen die nooit geweest zijn, voorstellingen van dingen die ik gezien heb en dat kan ook niet zomaar verloren gaan. Maar wie zou het willen hebben?
Aan wie kan ik mijn creatieve uitspattingen toevertrouwen? Wie kan er iets mee? Wie kan het geheel naar een hoger plan tillen en zorgen dat mensen er nog langer van kunnen genieten? Wie, wie, wie wil mijn plaats als promotor van mijn creativiteit overnemen als ik het niet meer doe? Ik weet het niet en daar zit ik nogal mee. Het liefst zou ik nu al mijn tekening bij diegene onderbrengen. Weggeven zodat ze hun rechtmatige doel kunnen gaan vervullen. Ik heb ze gemaakt voor anderen, zodat anderen ervan kunnen genieten en als iemand dat voor elkaar kan krijgen ben ik blij. Dan kan ik met een gerust hart mijn hoofd neerleggen en weten dat het goedkomt. Maar ik zit nog met die vragen. Ik zit heel erg met van die vragen. Wie kan ik mijn creativiteit toevertrouwen als ik er niet meer ben? Ik weet het niet en dat stoort mij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten