Muziek; omdat het moet

Iedereen kent ze waarschijnlijk wel. Van die websites of eigenlijk zijn het meer weblog-achtige dingen die verhandelen over de vreemdere zaken in de muziekwereld. Laat ik het zo zeggen dat ik er in ieder geval genoeg van ken en eigenlijk hebben ze allemaal hetzelfde idee van opzet. Allemaal beweren ze muzikale connaisseurs te zijn, mensen die diep in de gewelven van de muzikale geschiedenis duiken en daaruit de pareltjes uit opduiken. Tenminste dat is wat ze beweren. Maar verder dat de geschiedenis van de Krautrock uit Duitsland, de wereld van de engelse psychedelica en wat bij elkaar geraapte onbekendere klassieke componisten komen ze niet. Ze zijn eigenlijk de mensen die zichzelf "cultureel onderlegt" durven te noemen, maar te bang zijn om hun handen echt vuil te maken.

Als je wilt graven moet je ook daadwerkelijk je handen vuil maken. Er liggen absoluut parels in het maaiveld van de muziek, maar je moet wel weten waar je moet zoeken. Grasduinen tussen de dingen die misschien een beetje raar klinken, maar verder de inhoudelijkheid van The Beatles hebben is alleen leuk voor mensen die nog nooit verder gekomen zijn dan Jodi Bernal en Madonna. Het is me weer duidelijk geworden dat wanneer ik wil graven en grasduinen in de werkelijke geschiedenis van de muziek, er geen plaats is voor de weblog-achtige sites die de AVRO's van onbekende artisten behandelen. Ik ben veel verder dan Krautrock en zijn aanverwante broertjes en zusjes. Het is ook beter om zelf op zoek te gaan, zelf de handen vuil te maken en flink te gaan graven.

Zo was ik al Stalaggh tegen gekomen en daar had ik al eerder over geschreven. Daardoor was ik weer in email-contact gekomen met de producent/uitgever van Stalaggh en heb ik vervolgens de enige ontbrekende ceedee in mijn collectie kunnen kopen. Ik ben nu de trotse bezitter van :Projekt Terrror: en hiermee heb ik mijn verzameling vervolmaakt tot het nieuwe album verschijnt. Stalaggh is absoluut een band waarvoor je de handen flink vuil moet maken. Toch blijf ik bewondering hebben voor deze band, met hun eerste album wisten ze een zekere cultstatus te bereiken door het aanmeten van een nogal extreme bandstatement. Tenslotte is het hebben van psychiatrische patiënten in je band een zekere gang naar bekendheid, waarmee het mij weer verwonderde dat geen van de weblog's die ik wel eens lees een woord repte over Stalaggh. Blijkbaar is een bepaalde mate van cultstatus nog geen reden om de extreme ideeën en uitspraken van een band onder de loop te gaan nemen. Daarbij heeft nog nooit iemand in de Neerlandse media de moeite genomen om Stalaggh te noemen ondanks dat ze resideren in ons mooie vlakke land. Blijkbaar blijkt ook een extreme metal-achtergrond ook dodelijk om een plaats te krijgen in de muziekale geschiedenis van de zelfbenoemde connaisseurs.

Terug naar :Projekt Terrror: Het tweede album van Stalaggh, na het uitbrengen van :Projekt Nihil: moest er een tweede komen. Nu staat in het enige interview dat Stalaggh ooit gegeven heeft ook te lezen dat de Projekt-serie uit drie albums komt te bestaan, dus dat ik nu met het tweede album in mijn handen zit is ook niet zo gek. :Projekt Nihil: kenmerkte zich door zwaar experimentele metal in de zin van trage drums, lang aangehouden gitaarnoises, feedback en geschreeuw. Het kraakt, glijdt door de lucht als stroop en is vooral uitermate gezellig van naargeestigheid. Het tweede album :Projekt Terrror: doet daar nog een schepje bovenop. Het album begint niet zo sterk als "Projekt Nihil: en daar kan je als luisteraar toch snel mee in de mist gaan. Er staat maar één nummer op, dus even snel luisteren is er niet bij. Je moet het gehele nummer beluisteren om een oordeel te kunnen vellen en het minder sterke begin kan wel eens funest kunnen zijn wanneer je onbekend bent met Stalaggh's muziek. Je zou maar erdoor afhaken...

Toch komt het nummer Projekt Terrror na een minuut of vijf op gang. De schreeuwers zijn diverser, waarschijnlijk omdat er meer mensen zijn in de studio die even hun stembanden komen verzieken voor Stalaggh. Hoe verder we doordringen in het nummer des te trager en lomer wordt de muziek. Het is geen stroop meer dat uit de boxen stroomt. Een zwartheid, donkerder als de nacht omringt je voeten terwijl de hoge uithalen van een vrouwelijke schreeuwer de gezelligheid verhoogd. Nog steeds zijn de gitaardrones aanwezig, krijsen de feedbacks door de ruimte en maakt Stalaggh kortgezegd uitermate mistroostige muziek. Hun imago past perfect bij hun muziek en het is absoluut jammer dat er zo weinig mensen zijn die aandacht durven te besteden aan deze band van Neerlandse bodem.

Over enkele maanden komt de derde en laatste in de project-serie van Stalaggh uit en gezien de verbeteringen die de band gemaakt heeft op de tweede ceedee ben ik erg benieuwd naar het geluid van deze. Ik zeg op naar :Projekt Misanthropia: en snel een beetje!