Regenachtig weer waar niemand veel plezier in schijnt te hebben. Ik maakte mij er verder ook niet druk over. De laatste tijd regent het wel meer, wen er maar aan. Om deze reden stond ik rustig te wachten op Leiden Centraal te wachten op een bus. Lang hoefde ik niet te wachten, binnen vijf minuten kwam de bus al aanrijden en mocht ik plaats nemen in het warme, maar vooral droge interieur. Nu zit ik bijna altijd ergens achterin. Niet geheel achterin, maar ver genoeg om niet voorin te hoeven zitten. Vandaag was het niet anders. Ik nam mijn "vaste plek" in de bus weer in en wachtte af tot de reis kon beginnen.
Ondertussen stapte zij in en ging een beetje verloren tussen de kinderwagens en andere bagage staan. Niemand lette op haar noch op een van de andere passagiers. Ik keek eerlijk gezegd ook niet op, mijn oren werden gevuld met fijne muziek. Interessante klanken die ik al vaker gehoord had, maar kan blijven horen. We reden weg. In Oegstgeest stapte zij weer uit. Al viel ze eerst een vader die met zijn twee kinderen op stap was lastig. Het leek erop dat ze geen idee had waar ze precies was, zoals ze door haar verloren blik al liet merken. Toch hoefde hij geen antwoord te geven. Eén blik op de informatievoorziening in de bus gaf haar het gewenste antwoord. Ze was weer terug naar Oegstgeest gegaan. Nu kan ik er nog wel verder op in gaan, maar aangezien ik het een vreselijk boek vind wil ik het hierbij laten.
Zelf heb ik nooit iets te zoeken in Oegstgeest. Het regende er overigens niet toen de bus door het dorp reed, maar dat is slechts ter informatie. Niet veel later kwam ik aan op de plaats waar ik moest zijn. Mijn muziek ging weer uit. De regen viel gestaag naar beneden terwijl ik de korte wandeling naar mijn bestemming ondernam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten