Vanochtend kreeg ik het luminieuze idee om mijn linkerringvinger af te snijden. Gewoon het hele ding van mijn hand scheiden. Waarom ik precies dit idee kreeg en waarom het perse vanochtend moest komen weet ik eigenlijk nog steeds niet, maar ik vond het zo'n goed idee dat ik het gelijk in werking zette. Uit de keukenla pakte ik het grootste mes dat ik in huis heb. Een vleesmes van ongeveer twintig centimeter waar ik meestal mijn kip mee snij. Voor ik het mes in mijn hand zette heb ik het eerst goed schoongemaakt onder een gloed hete kraan. Ik zag het al helemaal voor mij, dat ik mijn ringvinger afgesneden had met een mes dat krioelde van de Salomella-bacteriën. Een bloedvergiftiging zit in een klein hoekje en volgens mij word je er niet gelukkiger van als je hiervan last heb. Ik ben dan liever zeker dan onzeker, derhalve maakte ik het mes goed schoon om dit te voorkomen. Nu ben ik al vrij schoon van mezelf dus echt veel vrees op een Salomella-vergiftiging had ik niet, maar toch is het beter om zeker te zijn.
Nog warm en lichtelijk stomend zette ik het mes tussen mijn middel- en ringvinger neer. Heel langzaam begon ik te snijden, iets wat nogal veel pijn opleverde. Ik kon de reflex om mijn hand weg te trekken niet onderdrukken. Een diepe snee in mijn ringvinger was de stille getuige dat ik in ieder geval een goede poging gedaan had. Het bloedde flink. Bijna kon ik de snede niet zien, maar dat was ook geheel niet mijn bedoeling. Die vinger moest gewoon geheel van mijn hand gesneden worden. Ik wilde de vinger in het geheel kwijt. Alleen moest ik iets zien te vinden op die vervelende pijnreflexen waardoor ik mijn hand niet kan stilhouden. Heel even dacht ik aan het vastnagelen van mijn hand aan de tafel, maar buiten dat ik daarmee mijn tafel zou beschadigen zou ik waarschijnlijk wederom met pijnreflexen te maken hebben. Vastnagelen was geen optie, dat was gewoon een slecht idee.
Nog steeds flink bloedend ging ik op zoek naar een stuk touw. Ik zou mijn hand gewoon vastbinden. Op die manier kon ik mijn hand niet wegtrekken als ik weer geconfronteerd werd met de pijn die het mes ging opleveren. Ik hoefde niet lang te zoeken naar touw. Ik weet precies waar ik dat in de keukenla kon vinden, namelijk naast de schaar die ik gebruik om het touw te knippen. Het volgende probleem diende zich al snel aan. Hoe moet je hand vastbinden met maar één hand terwijl de andere ook nog flink bloed. Ik weet niet hoe ik het precies voor elkaar gekregen heb, maar na tien minuten kloten en de tafel onderbloeden had ik mijn hand vastgebonden. In ieder geval vast genoeg om te zorgen dat ik hem niet meer kon wegtrekken. Ik zette het mes weer tussen mijn middel- en ringvinger en begon de eerder gemaakte snee verder uit te diepen. De pijn werd weer ondragelijk, elke vezel in mijn lichaam schreeuwde het uit. Schreeuwde om de pijn te stoppen, om de hand weg te trekken maar ik was sterk. Ik had tenslotte mijn hand vastgebonden en het ding kon geen kant meer op. Ik sneed door. Ik voelde weerstand, het bot was bereikt en ik drukte hard op het mes. Met een knap schoot het mes door mijn vinger heen en raakte mijn pink. Deze sneed ik ook half van mijn hand af, wat totaal niet de bedoeling was. Het ging mij geheel en alleen om mijn ringvinger. Ik gaf een klein kusje op de wond op mijn pink en keek verrukt naar de verdwenen ringvinger. De gapende wonde waar eerst mijn vinger zat vervulde mij met blijdschap.
Uiteraard bloedde het flink. Veel meer dan ik eigenlijk gedacht had, maar daar had ik al rekening mee gehouden. Natte handdoeken had ik al klaar liggen om het ergste bloeden te stelpen. Ik drukte een zwart-gestreepte op mijn hand en met name op het stompje waar mijn vinger gezeten had. De pijn viel mij inmiddels alles mee. Het was meer een dof kloppend gevoel dat ik nog ervaarde, maar waarschijnlijk kwam dit gewoon door de shock die ik aan het doormaken was. Mijn lichaam had de natuurlijke verdovingsmiddelen ingezet om te zorgen dat ik op de been bleef. Iets anders kon ik op dat moment niet bedenken.
Inmiddels is het uren later. Het bloeden is geheel gestopt en ik heb met veel moeite mijn hand verbonden met verband. Het ziet er niet echt mooi uit, maar daar doe ik het allemaal niet voor. Daarbij is het verband ook maar tijdelijk en dient het alleen als hulpmiddel tegen vuiligheid en troep dat de wonde kan binnendringen (met alle gevolgen vandien) Het enige waar ik geen rekening mee gehouden heb is de moeite die normale dingen mij opeens kosten. Zo kan ik onmogelijk gewoon normaal typen, deze tekst heeft mij heel veel moeite gekost. Ik typ nog maar met twee vingers, meer gaat gewoon niet lukken. Zelfs een boterham smeren gaat mij nu heel moeilijk af, maar ik denk dat deze dingen naar verloop van tijd vanzelf beter gaan worden. Nu zit het verband ook in de weg en ik moet nog wennen aan het gemis van mijn ringvinger. Alleen moet ik nog een andere plek vinden voor mijn ring, maar dat is van latere zorg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten