Lachen om dwergen is totaal niet netjes. Net zo min als het netjes om naar kleine mensen te gaan staan staren. Nu zijn ze meestal nogal klein uitgevallen, dus kijk je vrij makkelijk over ze heen. Hierdoor is er toch geen kind over de brug geworpen en hoeven we ons verder niet al te druk te maken, maar toch blijf ik erbij dat het staren naar kleine mensen geheel niet netjes is. Mij zal je het bijvoorbeeld nooit zien doen, al zal ik een terloops geworpen blik niet ontkennen.
Eigenlijk kwam ik vandaag tot deze conclusie toen de jongste van mijn twee telgen opeens midden op straat stopte en iemand helemaal na begon te kijken. In eerste instantie had ik niet door naar wie of wat hij zat te staren. Ik keek vanuit mijn hoge overzichtsniveau over de dingen die voor mijn voeten lagen, maar vooral verderop aan het gebeuren waren. Hierdoor zag ik de vrouw die dezelfde lengte had als mijn jongste telg geheel over het hoofd. Pas toen ik de blik van hem volgde zag ik dat hij naar een vrouw met dwerggroei stond te staren. Heel langzaam begon hij zijn pas in te houden terwijl ze langs hem (ons) liep en terwijl ze voorbij kwam draaide zijn hoofd helemaal mee. De vrouw deed net alsof ze niets zag, maar ik durfde er bijna geld op te verwedden dat ik een geërgerde blik op haar gezicht zag verschijnen. Al blijft dat laatste natuurlijk hard gissen aangezien ik de vrouw in eerste instantie geheel over het hoofd gezien had en totaal niet op haar gezicht kon letten. Toch dat ik het in een fractie van een seconde gezien te hebben. Dacht ik.
Ik gaf mijn jongste telg een speelse en lichte tik door het haar op zijn achterhoofd. "Je mag niet naar mensen staren!" vertrouwde ik hem op luide, welgesproken manier toe. Meteen keek hij weer voor zich en begon weer zijn normale wandeltempo aan te nemen. De vrouw liep verder en ergens dacht ik een gevoel van dankbaarheid en goed ouderschap toegeworpen te krijgen. Natuurlijk was dit geheel ingebeeld aangezien de vrouw inmiddels achter ons liep en ik niet de intentie had om achterom te kijken. Tenslotte moest ik het goede voorbeeld geven en straks keek ik weer over haar heen. Hoe moest dat allemaal niet overkomen. Ik stapte rustig door met mijn kleine telg aan de hand. Toch wist ik dat ik iets goeds gedaan had, iets dat bijdroeg aan de opvoeding van mijn kinderen want het is echt niet netjes om naar mensen hun "gebreken" te staren. Mijn dag was gelijk weer goed. Ik had mijn opvoedkundige moment van deze maand in één dag vervolmaakt. Dat riep om koffie en taart, alleen jammer dat ik mijzelf op dieet gezet heb anders had ik echt taart gegeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten