Op het moment dat ik de dag als verloren wilde gaan beschouwen kwam hij binnenlopen. "Wat doe jij hier!" vroeg ik oprecht nieuwsgierig. Ik had hem al dagen niet meer gesproken en ons laatste samen-zijn was ook niet echt florissant verlopen. Zijn laatste woorden waren niet voor niets "Ik kom hier niet meer terug!" geweest en nu stond hij weer in mijn kamer. "Ik heb gordelroos" antwoordde hij zonder te blikken of te blozen. Dat was niet het antwoord wat ik verwacht had. Eigenlijk weet ik niet welk antwoord ik wel verwacht had, maar een opmerking over het hebben van gordelroos was nog niet in mij opgekomen. Even stond ik met een mond vol tanden. Blijkbaar viel het hem op, hij wees naar de foto's die ik aan het bekijken was. "Hebben die mensen geen spiegel thuis? Of in ieder geval iemand die tegen ze zegt dat ze er niet uitzien?"
Ik keek naar de foto's. Gewoon plaatjes van mensen die ik kende of vroeger gekend heb en momenteel nog via profielsites probeerde te volgen. Eigenlijk volledig nutteloos en zonde van mijn tijd, maar het is een uitstekende manier om niet verder te gaan met de dingen die ik zou gaan doen. Tenslotte was ik deze dag al als verloren gaan beschouwen doordat ik weer een hele dag gesurfd had over de vele profielsites die ik beheer (of denk te beheren). "Wat is er mis mee dan?" vroeg ik met een half oog op de foto's in beeld. Hij wees naar een willekeurige foto. "Dat zie je zelf toch ook wel! Een vrouw met haar lichaamsbouw moet zo'n kleed helemaal niet aantrekken. Ik bedoel... het is een schoon kleedje, maar bij haar staat het als een hobbezak. Juist doordat ze de bouw er niet voor heeft!" Ik moest hem gelijk geven en eerlijk gezegd had ik het allang gedaan. Maar ja... ik kende haar. Dan ga je dat niet zeggen, dan blijf je netjes en vriendelijk. Je maakt een complimentje en hoopt dat ze de uitdrukking op je gezicht niet gezien heeft. Al hoef ik me vandaag daar geen zorgen om te maken. Het was maar een foto. Daarbij was ze maar een vage kennis.
"Mag ik de rest ook zien?" vroeg hij poeslief. Op de een of andere manier was hij helemaal vergeten wat er tussen ons enkele dagen geleden was voorgevallen. Ik begon er ook niet over aangezien ik werkelijk geen zin had in een herhaling van de gebeurtenis. Om hem de gelegenheid te geven de rest ook te bekijken maakte ik plaats op mijn stoel. "Ga je gang!" gaf ik als antwoord en duwde mijn bureaustoel in zijn richting. Hij ging zitten en begon met de muis door de foto's te klikken. We lachten om sommige mensen en hun volledig de plank misslaande uiterlijkheden. Ik kon er niets aan doen, maar hij had helemaal gelijk over dat sommige mensen werkelijk geen idee hebben hoe ze er eigenlijk uitzien. We lachten terwijl we door de collectie heengingen. "Wil je koffie?" vroeg ik hem halverwege. Hij schudde zijn hoofd. Geen koffie vandaag, hij wilde proberen te stoppen met te veel cafeïne drinken.
Hij klikte verder door de foto's en de profielsites. Na vijf minuten klikken kwam hij op de profielsite van een vriendin van mij. Ik had haar al jaren niet meer gezien, maar via het internet wisten we het contact warm te houden. Dat ze aan de andere kant van het land woont maakte elkaar bezoeken ook moeilijker en de feestjes waar we elkaar vaak zagen waren jaren geleden opgehouden. "Zie je haar nog wel eens?" vroeg hij wijzend naar het scherm. Ik knikte ontkennend. "Misschien maar goed ook" ging hij verder "ze heeft toch een vriend inmiddels.." Ik keek hem aan. Wat was dat nu weer voor een vraag? "Ik bedoel ze ziet er werkelijk niet uit in die kleding. En dat haar? Welk normaal-denkend mens laat zijn vriendin er zó bijlopen?" Ik haalde mijn schouders op. Het gesprek begon een beetje een nare kant op te gaan. Ze was tenslotte een goede vriendin van mij, al moest ik hem stiekem een beetje gelijk geven. Ze zag er tegenwoordig werkelijk niet meer uit. En de jurk waarmee ze op de foto stond was ronduit lelijk te noemen. Toch had ik een "leuke en positieve" reactie bij haar achtergelaten. Deze zat hij net te lezen. "Je ziet er goed uit! Prachtige jurk, ben jaloers" had ik eronder gezet. Hij lachte: "Dat meen je toch niet!" Ik bloosde.
"Ach... op zich doe je precies hetzelfde als wat iedereen doet. Je wil gewoon iemands gevoelens niet kwetsen en aangezien ze met die kleding op de foto staat zal ze er wel trots op zijn." Hij knikte wijs, alsof hij de hele wereld aan het doorzien was. "De waarheid zeggen is iets wat wij mensen gewoon niet snel zullen doen" Dat moest ik hem nageven, daar had hij gelijk in. Maar hij was nog niet klaar. "Als ik nu tegen jou zeg dat door het shirt wat je draagt het net is alsof je een ontzettende buik hebt zal je dat niet leuk vinden. Waarschijnlijk zal je het shirt nooit meer dragen" Hij keek mij aan. "Waar of niet?" Verongelijkt keek ik naar mijn shirt. Had hij werkelijk gelijk? Maakte dit shirt mijn buik dikker dan deze al was? De twijfel was gezaaid en ik kon niet anders dan hem gelijk gegeven. Hij knikte. "Maar toch moet je als je echt vrienden van elkaar ben of zelfs geliefden ben de waarheid durven zeggen. Iemand durven wijzen op hoe de kleding die ze dragen bij hen staat en hoe ze erin overkomen." Hij zou het doen, tenminste dat wilde hij mij doen geloven. Ik wou dat de dag over was, inmiddels deze werkelijk als verloren te beschouwen. Zelfs het lachen om anderen (bekend of niet) kon dat niet meer veranderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten