Het gezeur

Elke ochtend trek hij zijn sokken aan, zorgt dat zijn t-shirt recht zit en zet zijn helm op. De dag begint niet met koffie, maar met de zure smaak van sinaasappelsap en citroenen. Echte mannen ontbijten niet, zij schuren hun slokdarm met de zure eigenschappen van citrusvruchten. Zij weten dat ontbijten alleen weggelegd is voor vrouwen en idioten die niet kunnen nadenken. Het ontbijt is uitgevonden door mensen die lui zijn. Volk dat graag stilzit na de uren die je in bed gelegen hebt. Zij die roepen dat ontbijten de spijsvertering op gang brengt. Idioten dus en hij weet dat. Hij vind dat en wat hij vind is de waarheid. Daarom ontbijt hij niet, hij heeft de waarheid in pacht en zijn sokken aan.

Met ferme stappen loopt hij naar zijn computer en drukt op de knop. Een zacht gezoem geeft aan dat het apparaat begint te werken. Het beeldscherm start op, letters verschijnen, letters verdwijnen. Zijn beginscherm verschijnt in beeld. Hij knikt. Zo hoort het. Hij drukt op de knop en alles begint te werken. Hij zegt hoe het hoort en alles luistert. Naast zijn toetsenbord zet hij zijn glas sinaasappelsap. In zichzelf lacht hij om de mensen die het juice d'orange noemen, dat zijn pas dwazen. Idioten van de eerste orde. Meestal zijn dat ook mensen die ontbijten en vinden dat het zo hoort. Zijn glimlach breidt zich uit over zijn gezicht. Dit gaat een vrolijke ochtend worden. Hij neemt een slok van zijn sap. De zure smaak rolt over zijn smaakpapillen. Hij rilt even, vermand zich en slikt de slok door. Een ontbijt van mannen! Hij drinkt de rest van zijn sap op en met een klap zet hij zijn glas weer op het bureau. Tijd om te beginnen. Tijd om de waarheid te verspreiden op het internet. Niet over ontbijten, want die idioten weten toch niet beter. Neen, het is tijd om zijn waarheid op te dringen aan iedereen. Al ziet hij het niet als opdringen. Het is gewoon de waarheid. Hij denkt het, dus moet het waar zijn. Zijn mening is alles wat telt, alles wat afwijkt is niet goed. Alles wat afwijkt zijn mensen die ontbijten in de ochtend. De luie dwazen die na uren in een bed liggen op een stoel of bank gaan zitten om een boterham weg te kauwen. Of nog erger: een of andere papzooi. Havermoutpap of zo, de gruwel. Hij haat mensen die havermoutpap eten. Echt haten. Dat zijn de ergste ontbijters.

Hij start zijn browser, checkt zijn mail (geen nieuwe mails) en surft naar zijn favoriete website. De kleine blogjes in 140 tekens rollen over zijn scherm. Hij glimlacht, zijn favoriete onderwerp heeft weer nieuwe dingen geroepen. Leuke nieuwe woorden om iets over te roepen, zelfs al luistert er helemaal niemand. Hij weet dat hij toch wel gehoord wordt, alles wat hij zegt is de waarheid en de waarheid zal altijd gehoord worden. Hij kijkt naar zijn scherm, op zoek naar dingen die de waarheid tegenspreken. Of nog veel erger naar mensen die hem zijn waarheid ontnemen, die het ontkennen en zeggen dat het anders is. Hij ziet niet zoveel. Gewoon het normale ochtend-gezeur, niets bijzonders. Hij kijkt naar zijn lege glas sap. Dat beloofde tenminste nog iets, dat sap. De zure smaak bracht een verwachting van plezier met zich mee, plezier in het afmaken van zijn tegenstanders. De ontkenners van de waarheid, de mensen die hem tegenwerken. Zij zullen bloeden, leek zijn sap te zeggen. En nu rollen er normale woorden over zijn scherm. Niets waar hij direct op kan reageren en de waarheid op kan duwen. Zijn glimlach lijkt van zijn gezicht te vallen, maar dan besluit hij plan B in werking te zetten. Als er niets is waar hij direct op kan reageren kan hij altijd nog oude zaken weer aansnijden. Er zijn nog genoeg mensen die hem dwarszitten in zijn queeste de waarheid bij iedereen naar binnen te schoppen. Hij gaat hen weer aan de kaak stellen. Zijn glimlach is terug.

In drie zinnen heeft hij enkele mensen beschuldigd van waarheid-ontkennen en aanhangen van foute politieke ideeën. Dat ze vroeger tot zijn bondgenoten hoorde maakt niet uit. Dit zijn mensen die hem probeerde te temperen, tegen hem vertelde dat hij zat te zeuren, dat hij fout bezig was. Hij, fout bezig en zeuren! Hij zeurde niet, hij verkondigde de waarheid en iedereen die anders vind is fout. Dat zijn leugenaars, mensen die collaboreren met de vijand. Mensen die in tijden van oorlog hem zouden aangeven en hopen dat hij standrechtelijk geëxecuteerd wordt. Verraders, infiltranten en volk dat wegkijkt bij misdaden tegen de menselijkheid. Hij zou ze aan de kaak stellen, hun misdaden aan de wereld laten zien. De poep die ze ruiken zou uit zijn toetsenbord komen en dat zouden ze weten ook. Hij is de waarheid en die waarheid zal hij verkondigen. Hij zorgt wel dat je luistert. Hij is degene die nooit ontbijt en het zure sap in de ochtend tot zich neemt. Zijn vingers vliegen over het toetsenbord. De eerste beschuldigingen zijn de wereld ingeslingerd. Ze zullen weten wie hier de waarheid verkondigd. Het is zijn gelijk, zijn missie. Hij heeft gelijk en die klabakken die zeggen dat hij zeurt zal hij terugpakken. Dat zijn de ergste, zij moeten verdwijnen. Uit zijn ogen, uit zijn vrije wereld. Het is zijn gelijk, zijn waarheid. En nu niet meer zeuren. Hij typt.