Buiten staan de muzikanten

De wereld is een vreemde plaats of eigenlijk juiste helemaal niet. De wereld maakt net zoveel zin als een pak vla zonder hagelslag. Zonder elkaar kunnen ze makkelijk bestaan, maar met elkaar maken ze een uitermate lekkere combinatie. Tenminste als je de juiste smaken bij elkaar gooit, of dat willen de ouders je doen geloven en als het de ouders niet zijn blijkt er altijd wel iemand anders te zijn die je op de hoogte gaat stellen van wat wel en niet bij elkaar hoort. Dat maakt de wereld eigenlijk een rare plaats. Wie ben jij om mij te vertellen wat ik wel en niet moet doen. Het is mijn vla en mijn hagelslag, daarmee kan ik doen wat ik wil. Ik hou toevallig van exotische smaken en onbekende combinaties. Hoe het er uit ziet maakt me niet uit, zo lang de smaak lekker is kan ik zeggen dat er geen vuiltje aan de lucht is. Zo is het tenminste in mijn wereld.

Maar mijn wereld bestaat uit muziek. Muziek die ik pasgeleden ontdekt had en voelde dat ik eindelijk thuis gekomen was. Al heel lang luisterde ik natuurlijk naar de experimentele klanken van Nurse with Wound en andere aanverwante experimentele artisten. Muziek om van te houden, muziek om te haten voor anderen. Voor mij was het jaren de hagelslag in mijn vla, de vreemde combinatie die niemand wilde eten. Als Pesto op een Krentebol, maar dan in een vloeibare vorm met korrels. Alleen wist ik niet dat dit het enige was dat er bestond. Ik dacht jaren dat het bij experimentele muziek ophield, maar gelukkig werd ik op het verkeerde been gezet toen ik naar de televisie keek een kleine anderhalf jaar geleden.

Bij het programma R.A.M werd een eens een heel progamma gewijd aan muziek. Niet allerdaagse muziek wat liep van Jazz tot Outsider Music. En precies dat laatste was wat mijn aandacht trok, Jazz kende ik al. Jazz had ik al jaren een kleine voorliefde voor ontwikkeld, vooral als het moeilijk, gefreaked en uitermate geimproviseerd was kon het mijn geweldig bekoren. Maar Outside Music? Dat was iets nieuws voor mij, alleen wist ik toen nog niet dat het Outsider Music heette. Dat was iets waar ik veel later pas achter mocht komen. Het progamma besteedde aandacht aan Daniel Johnston en zijn stem, muziek en manier van creeëren greep me. Het was alsof ik iets hoorde dat mijn uiteindelijke thuiskomst betekende. Ik had eindelijk gevonden wat ik al jaren zocht. Experimentele muziek heeft namelijk ook zijn grenzen en na twintig jaar had ik die grenzen al meerdere malen gehoord vond ik.

Maar toen kwam Daniel Johnston in mijn leven en met hem groeide het ouvere Outsider Muzikanten langzaam uit. Vervolgens maakte ik kennis met Jandek, Jad Fair en enkele andere Outsiders in de muziekwereld waar helaas genoeg geen videomateriaal van beschikbaar is. Waarom niet? Waarschijnlijk omdat ze nooit de moeite hebben willen nemen een video van hun materiaal te maken en waarom zouden ze ook. Voor mij is een Outsider Muzikant iemand die conventionele regels aan de laars lapt. Zoals deze man genaamd Shooby Taylor zeer elegant laat zien terwijl de rest van de wereld haar enge regelneukende gezicht laat zien. "Steek je hoofd niet boven het maaiveld" zeggen ze wel eens, maar als je buiten het maaiveld gaat staan verklaren ze je compleet voor gestoord. Outsider muzikanten moeten natuurlijk ook een beetje gestoord zijn om muziek te maken die zij maken. Rijk zullen ze niet worden, een grote schare fans zal ze niet volgen en zelfs een experimentele muziekmaker kan nog op een beetje waardering rekenen. Een outsider muzikant hoeft helemaal nergens op te rekenen behalve dat hij/zij de muziek kan spelen die gemaakt dient te worden.

Ik kan nog vele voorbeelden vinden, sommige wereldberoemd zoals deze korte inmpressie van de muziek van jazz-gigant Moondog laat zien en anderen totaal misplaatst in wat ze doen zoals Sondra Prill laat zien. Nu valt deze laatste dame natuurlijk geheel niet binnen de categorie van Outsider Muzikanten aangezien zij daadwerkelijk bezig is om slechte muziek te maken omdat het leuk is. Mevrouw is comediëne, maar het geeft een goed idee wat een Outsider muzikant allemaal mee te maken heeft.

Zelfs jaloersie komt voor getuigde een laatste vondst op het grote boze internet: Jandick. Het is treurigheid troef in de wereld, het is een vreemde wereld maar zolang ik mijn hagelslag in mijn vla kan gooien blijft het ook mijn wereld. Ik hou me vast aan het gegeven dat muziek nog niet uitgestorven is, ik kan nog nieuwe dingen ontdekken. Niet alles is al uitgevonden, maar je moet wel buiten de grenzen van het conventionele durven zoeken. Kijken voorbij de groene heuvels van de buren en de dorre uitgedroogde vlakten ontdekken die ze hebben achtergelaten, maar daar liggen juist de mooiste oases. Oases van outsider music, ga op ontdekkingsreis en verras jezelf en daarna mij.