Ontwijkend gedrag

Dingen die gedaan moeten worden, woorden die geschreven willen worden, zaken die zich willen uitspreken. Verantwoordelijkheden nemen voor de acties die afgesproken zijn. Allemaal dingen die op mijn schouders rusten, zelfs op mijn schouders drukken, maar waar ik maar geen begin mee kan maken. Ik wil er wel graag een begin mee maken, alleen vertoon ik bij de eerste aanzet tot plannen een ontwijking in mijn gedragingen. Ik begin met andere dingen bezig te zijn dan met hetgene waar ik me mee bezig zou moeten houden. Ik laat andere woorden uit mijn vingers vloeien dan de woorden die ik eigenlijk zou moeten opschrijven. Ik ga naar andere muziek luisteren dan de muziek die ik zou moeten horen, luisteren en in verdiepen. Ik ontwijk de verantwoordelijkheden die ik mezelf toe gezet heb, ik ontken dat ze op mijn schouders drukken.

De last tors is mee als een rugtas op mijn hoofd, steeds meer erbij stapelend totdat ik langzaam ineen zak onder het gewicht. Pas dan begin ik met vliegende vaart de dingen te doen tot de last weer dragelijk word. Totdat ik weer kan staan en durf te zeggen: "Kijk, ik heb toch iets gedaan!" Maar stiekem weet ik wel beter, stiekem weet ik dat ik mijn verantwoordelijkheden probeer te ontduiken door andere dingen te gaan doen. Door woorden te gaan schrijven die alleen mij tot doel zijn, door te creëeren wat niet gecreëerd hoefde te worden. Alleen als het er eenmaal is blijkt ook dat zinvol te zijn, zinvol voor mij en zinvol voor anderen waardoor ik weer verder kan gaan in mijn ontwijkende gedrag. Ik weet dat ik dit doe, ik weet dat ik probeer mijn verantwoordelijkheden op te stapelen om mezelf onder druk te zetten. Onder druk werk ik nu eenmaal beter, onder druk kan ik mijn prestaties beter onder woorden brengen. Wanneer ik gewoon zonder enige mate van deadline iets aan het doen ben denk ik er niet over na. Ik ga dan wouwelen en praten tegen de lucht. Niemand is daarmee geholpen, niemand zit daar op te wachten.

Maar dit is ook geen aanvaardbaar gedrag. Ik moet gewoon schrijven wat geschreven moet worden, doen wat ik afgesproken heb en niet alles opstapelen tot het allerlaatste moment en dan nog te laat komen met de producten. Zelfs al zijn mijn creaties van hoogwaardige kwaliteit wil het niet zeggen dat ik steevast te laat en achter de feiten aan moet lopen. Ik moet eens ophouden met het ontwijkende gedrag en beginnen met de dingen die ik moet gaan doen. Ik moet NU gaan beginnen met de zaken die geschreven moeten worden. Ik moet, ik moet. Van mezelf moet ik dat. Maar ik kan het niet, ik probeer het elke dag weer maar het is als een verslaving. Een verslaving om constant de grenzen op te zoeken, de adrenaline te laten stromen omdat het steeds hoger opstapelt. Net zo lang tot de druk ondragelijk word en ik die kan verlichten. Ik ben gewoon verslaafd aan laksheid. Ik geef het toe, zelfs dit is ontwijkend gedrag. Zelfs deze openbarende woorden zijn niets meer dan een poging mezelf te ontdoen van mijn verantwoordelijkheden. Om ze nog even verder uit te stellen, maar ik kan het niet meer. De druk is nog niet hoog genoeg, maar ik kan er niet meer tegen. Vandaag is het genoeg!

Schrijven zal ik, luisteren zal ik. Luisteren en schrijven. Woorden zullen uit mijn vingers vloeien, de woorden die geschreven moeten worden en ik zal goed zijn. Het zal goed zijn, ik zal presteren zonder druk. Ik zal presteren zonder druk omdat ik mezelf onder druk zet. Ik zal het doen, de stapel moet weg. Helemaal weg. Vandaag , morgen en de dagen daarna. Geen ontwijking meer, gewoon schrijven met af en toe een rustpauze om te eten. Dat moet gewoon. Ik kijk er nu al tegenop.