Soms is er een artiest die de wereld muzikaal gezien veranderd, daar zou ik een heleboel over kunnen vertellen. Zo'n artiest brengt een paar platen uit, speelt mee in een band die na zijn verscheiden wereldberoemd wordt en verdwijnt vervolgens uit de muzikale geschiedenis. Ik zou een heel verhaal over Syd Barrett kunnen typen, over zijn geweldige nummers, zijn kwaliteiten op muzikaal gebied, over zijn scheiding met Pink Floyd en zijn hedendaagse activiteiten. Ik zou zelfs kunnen vertellen over zijn hedendaagse antipathie tegen de muziekwereld en hoe dit zo gekomen is. Ik zou zoveel kunnen vertellen over Syd Barrett dat er boeken over volgeschreven kunnen worden, maar alles wat ik zou kunnen vertellen is allang verteld. Alle vulling voor boeken zijn al opgenomen in boeken. Ik zou niets nieuws kunnen toevoegen aan het verhaal van Syd Barrett. Het enige wat ik zou kunnen zeggen is dat het jammer is dat zijn muzikaliteit op een gegeven moment verloren is gegaan, dat hij zijn pijpen aan Maarten heeft gegeven en zijn gitaar aan de wilgen hing. Maar zelfs dat is te gemakkelijk te raden, zelfs dat is veel te vaak gezegd. Ook door mij.Ik wil niets zeggen over Syd Barrett. Ik wil alleen nog naar zijn muziek luisteren, naar zijn woorden en zijn accoorden. Ik wil niets meer dan zijn platen keer op keer luisteren, horen hoe hij bij sommige nummers een verkeerde noot pakt, zijn stem eventjes overslaat en hoe hij wegloopt in een nummer. Ik wil zijn menselijk in zijn muziek horen, zijn goddelijke status in twijfel trekken. Maar zelfs dat kan ik niet, ik kan alleen luisteren, platen draaien en genieten. Alleen maar genieten van de accoorden, muziek, zijn stem en de woorden die hij geschreven heeft. Zelfs zijn kleine fouten maken de muziek nog echter dan echt, niemand kan dat evenaren hoe zeer ze het ook proberen. Syd Barrett blijft voor mij een God hoe zeer hij ook zijn best deed om menselijk over te komen. Zijn muziek brengt te veel mee om fouten te kunnen horen, zelfs die horen op de plaats waar ze zitten. Ik kan er niets meer van maken, hoe zeer ik het ook anders zou willen zien.
Ach, Syd Barrett wat benijd ik jou. Jouw status, jouw muziek. Je was je tijd te ver vooruit en bracht te veel emotie in jezelf mee. Ik luister nog steeds naar je muziek en over honderd jaar zal ik dat weer gaan doen. Syd Barrett, jij bent liefde, jij bent vleesgeworden emotie in muziek. Je tilde de wereld naar een ander niveau en we hoeven nooit meer terug. We zullen je voeten moeten kussen, een standbeeld voor je oprrichten en je eren tot overmorgen. Maar dat doen we niet, dat willen we niet. Ik wil alleen luisteren naar je muziek, genieten van je woorden, verdrinken in je stem. Elke dag kan ik het horen, als koffie in de ochtend. Jouw muziek is een verslaving, een heerlijke verslaving die eeuwig gaat duren. Syd Barrett, ik dank je wel. Moge je leven er eentje van vrede en rust zijn. Voor mij ben je een God.
Dinsdag 11 Juli 2006:
Het nieuws over het overlijden van Syd Barrett gaat door de wereld.Mijn hart treurt terwijl ik alle platen die ik van hem bezit nog een keer beluister. Nu is hij daadwerkelijk de God waar ik hem altijd voor gehouden heb.
Syd Barrett
1946-2006
R.I.P.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten