Gisteren dreef er tot mijn groot ongenoegen nederlandstalige muziek door mijn woonkamer. Sterker nog, het dreef door mijn hele huis. Overal waar ik in mijn woning kwam kon ik de vreselijke klanken van Andre Hazes, Jan Smit en andere collega's van hen waar ik de naam niet eens ken horen. Het was erg, heel erg. Naar bleek was een van de buurtbewoners die schuin tegenover mij wonen aan het genieten van het zonnetje door de muziek nogal hard te zetten. Ik wilde ook wel genieten van het zonnetje, maar aangezien ik geen tuin bezit (in tegenstelling tot de muziekdraaiende buren) moest ik het doen met het openzetten van de voordeur. Enkel wist ik deze binnen een half uur weer dicht te werpen omdat ik nog gekker werd van de nederlandstalige kweelklanken die door het open gat naar binnendreven. Normaal nadenken en rustig genieten van niets of elkaar was er helemaal niet meer bij. Het geluid van nederlandstalige smartlappen doorsneed de lucht als een bot mes door hardnekkige baardstoppels schraapt.
Met de voordeur dicht was het nog redelijk goed uit te houden. In ieder geval werd het geluidsniveau daardoor aanzienlijk teruggebracht waardoor ik weer normaal kon gaan nadenken. De muziek was verstompt tot een irritant gezoem op de achtergrond. Nog steeds hinderlijk, maar overstembaar met andere geluiden. Het enige probleem hieraan was dat de binnentemperatuur langzaam steeg en als de temperatuur niet steeg dan werd de atmosfeer gewoon een stuk benauwder. Met de voordeur open waaide er een heerlijk verkoelende wind door het huis, wat nu geheel verdwenen was. Ik kwam langzaam in een dubio te staan. Zou ik de voordeur weer opengooien met alle gevolgen vandien of toch dicht laten waardoor iedereen in huis langzaam de moord zou stikken? Uiteindelijk won mijn gezonde verstand van mijn afkeer voor smartlappen en aanverwant gekweel en trok ik de voordeur weer open. De muzikale tocht door de collectie van een van mijn buren was inmiddels beeindigd. Een opgeluchte zucht ging door de gang. Ik kon weer normaal ademhalen en genieten van een welverdiende zondagsrust, alleen duurde dit niet lang.
Nog voor ik mijzelf de douche in kon slepen dreef er weer muziek tussen de woningblokken door. Geen nederlandstalige muziek meer maar het gekweel dat Celine Dion produceert en als ik iets nog veel erger vind dan smartlappen-zooi is dat Celine Dion. Daar langdurig naar moeten luisteren levert alleen maar schubben op plaatsen waar je niet over praat op. Het geluidsniveau werd tot mijn grote spijt ook langzaam opgekrikt. Ik kon gewoon niet meer anders dan gaan klagen bij wie deze klereherrie de wereld in aan het werpen was. Met veel verve trok ik mijn schoenen aan, niet de stoute aangezien ik in mijn recht sta, en begon mijn onderzoek naar de veroorzaker. Ik wist vanuit welke richting de muziek de buurt ingeslingert werd, maar uit welke tuin het precies kwam was ik nog niet achter. Goed luisterend liep ik mijn galerie af en begon langs de tuinen te lopen die parallel langs mijn woningblok liggen. Binnen enkele ogenblikken stond ik over de schutting te kijken van de buurvrouw die de veroorzaker van al deze ellende was. Eerlijk gezegd was zij wel de laatste persoon die ik verwacht had om zo'n berg burengerucht te produceren. Als er één persoon als een moraalridder door de buurt stiefelde dan was zij het wel en nu was ze een berg geluidsoverlast aan het veroorzaken waar de honden geen brood van lusten.
Nogal vriendelijk gooide ik een "Hallo!" over de schutting. Ik kreeg geen reactie. De buurvrouw stond dan ook in haar keuken naast de stereo die keihard Celine Dion aan het uitbraken was. Ze zong even zo hard mee. Ik riep nog een keer "Hallo!" maar nu iets harder. Weer geen reactie tot ik nogal hard en redelijk onvriendelijk mijn laatste hallo haar tuin in wierp. Ze kwam naar buiten zetten met een blik van "wie ben jij dan dat je mij durft te storen?" Zo loopt ze ook altijd door de buurt, maar ik laat me daar niet door afschrikken. "Mag de muziek wat zachter?" vroeg ik vriendelijk. "Ik heb er nogal last van aangezien ik bij mij binnen gewoon kan meezingen." Ze keek mij aan alsof ik een slak was die een paraplu op het linkeroog liet balanceren. Haar mond zakte iets verder open, maar verder kwam er geen reactie. "Mag de muziek wat zachter?" vroeg ik nogmaals maar nu iets indringender. Ze liep weer terug naar binnen, zette de stereo flink zachter en kwam weer naar buiten zetten. Weer dezelfde blik en wederom zakte haar mond iets open. Inmiddels begon ik een beetje te twijfelen aan haar intellect, voorzover ik dat op basis van haar muzieksmaak dat al niet deed natuurlijk. "De muziek staat nogal hard. Ik hoor het helemaal bij mij binnen" sprak ik nogmaals. "Het zou fijn zijn als het wat zachter kan" maakt ik de zin af. De buurvrouw haalde haar schouders op. "Dan mag hij wel wat harder dan dit" gooide ze mij fel tegemoet. Ik wierp daarin tegen dat het geluidniveau naar mijn idee perfect was. Bij de schutting kon ik nog uitstekend meegenieten van haar vreselijke muziek dus nog harder hoefde het echt niet. "Laat maar zo, dat is perfect. Dan hoef ik het tenminste niet te horen meer" legde ik nog uit en liep terug naar binnen.
Nog heel even werd er muziek gedraaid in de tuin van deze buurvrouw, maar het geluidsniveau ging niet meer omhoog. Een half uur later werd het doodstil en keerde de rust terug in de buurt. Ik kon weer genieten van mijn welverdiende zondagsrust en mijn eigen muziek. Waarschijnlijk zal ik nu met de nek aangekeken worden door deze buurvrouw, maar aangezien ze van het begin der tijden als een duidelijk merkbare hekel aan mij heeft zal er niet veel veranderen. Misschien dat ik nu in de buurt bekend kom te staan als de anti-christ zelve, maar ergens zal dat ook wel los gaan lopen. Zo populair is dat mens ook niet in de buurt, alleen vraag ik me wel af waarom er niet eerder een buurtbewoner is gaan klagen bij haar. Er zaten nog veel meer mensen in tuinen en op patio's die gedwongen werden mee te genieten van haar faaldende muzieksmaak. Zou ik een buurtgenot-bederver geweest zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten