De nieuwe baan

Vorig jaar was er al sprake van: de nieuwe baan. Ergens in de aanloop naar het einde van het oude jaar had ik eindelijk een nieuwe baan gevonden. Het had wat voeten in aarde gekregen, verschillende sollicitaties had ik doorlopen en begon ik inmiddels langzaam de hoop te verliezen. Het was zelfs zo erg geworden dat ik op een gegeven moment een andere baan gevonden leek te hebben bij een andere afdeling op mijn vorige werkgever, maar dat deze om zeer mysterieuze redenen niet door ging. Ik begon werkelijk de moed flink te verliezen toen ik eigenlijk uit het niets gebeld werd vanwege een sollicitatiebrief die ik geschreven had. Ze hadden mijn brief ontvangen en geconstateerd dat ik niet de geschikte persoon voor de functie was. Die hadden ze namelijk allang gevonden, maar mijn ervaringen vonden ze wel interessant. Of ik toevallig interesse had in een sollicitatiegesprek op een andere afdeling. Ik hoefde niet lang na te denken, de vacature had ik al zien prijken op het netwerk van mijn werkgever (de grote overkoepelende baas bedoel ik dan). Ik had wel oren naar een gesprek en binnen enkele minuten had ik een afspraak geregeld.

Daarna ging het hard, even een gesprek. Een erg leuk en plezant gesprek mag ik wel zeggen en enkele dagen later kreeg ik het verlossende telefoontje. Ze wilde mij heel graag opnemen in hun team. Ik mocht op 1 januari beginnen. Nu was het bedrijf natuurlijk op 1 januari gesloten, zoals elk normaal, zichzelf respecterend bedrijf is. Het zou uiteindelijk 5 januari oftewel afgelopen maandag worden. Tenslotte ben ik nooit werkzaam op vrijdag omdat ik dan de zorg voor mijn telgen heb en daar totaal niets laat tussenkomen, zelfs geen baan.

Afgelopen maandag stond ik vroeg op om rond negen uur op mijn nieuwe werk te verschijnen. Ik was heel benieuwd. Heel benieuwd naar het werkelijke uiterlijk van het werk, al had ik op zich in het sollicitatiegesprek en het rondje over de afdeling al een redelijk beeld kunnen krijgen. Naar de onderlinge sfeer tussen de collega's was ik ook heel benieuwd. Waren het aardige mensen? Kon ik wel met ze opschieten? En meer van dat soort dingen. En natuurlijk de kennis die ik allemaal zou gaan opdoen. Tenslotte ging ik van hulpverlening binnen autoverzekeringen over naar iets totaal anders. Naar pensioenen. Ik zou opeens alles van pensioenen moeten leren en weten. Een totaal andere wereld dan de wereld van autoverzekeringen, zoveel wist ik in ieder geval. Maar ik maakte mij geen zorgen, alles valt te leren en eigenlijk zijn pensioenen veel interessanter dan een simpele autoverzekering ooit zal worden. Pensioenen zijn in ieder geval een ieders toekomst en een autoverzekering niet meer dan een luxe-product. Het zou mij allemaal benieuwen.

Inmiddels zijn we een week verder. Een week vol verrassingen en heel veel opgedane kennis over de wonderlijke wereld van pensioenen. Inmiddels weet ik wel dat het werkelijk een wondere wereld is. Zelfs een hele diverse wereld waar elk jaar de hele boel omgegooid kan worden. Maar wat mij vooral versteld deed staan is de manier waarop men met elkaar omging. Ik heb mijn echte werkgever nooit verlaten. Alleen ben ik overgestapt naar een ander bedrijfsonderdeel, maar ik had net zo goed bij een heel ander bedrijf kunnen gaan werken. Wat een verschil in cultuur, manieren van werken en leiding geven. Opeens wordt je geacht zelf aan je ontwikkeling te gaan werken en wordt alles wat je op dit gebied beloond met cursussen en een beter salaris. Ik werk er pas een week en ben nu al in de running om in te stappen op een project. Iets wat zeer op prijs wordt gesteld, door mij als door mijn nieuwe werkgever.

Het is mij na één week al duidelijk dat mijn vorige werkgever alleen maar in naam onderdeel is van het grote bedrijf, maar verder weigert er onderdeel van uit te maken. De cultuur die ik nu meemaak is totaal anders dan ik ooit meegemaakt heb en nu heb ik er spijt van dat ik niet veel, veel eerder weggegaan ben. Wat een tijd heb ik daar verspild.... maar blijkbaar had ik het nodig. Nu is mijn nieuwe werkgever natuurlijk ook niet alleen maar koek en eieren. Ook daar zijn genoeg punten ter verbetering aan te geven. Zo zou een snellere toegang tot de systemen best fijn zijn, ik kan namelijk na één week werken nog steeds niet inloggen onder mijn eigen naam. Ik kan niet eens mijn meel controleren omdat ik er niet bij kan komen, maar dat lost zich in de komende dagen waarschijnlijk wel op. Ik wacht rustig af. Ik vermaak mij in ieder geval uitstekend op mijn nieuwe werk. Dat daarbij de wonderlijke wereld van pensioenen nog reuze interessant is ook neem ik maar op de koop toe. Het is in ieder geval geen saaie materie die alleen oude mensen treft. Pensioen zijn de toekomst en ik ga nu mijn eigen pensioen even controleren, want opeens weet ik hoe belangrijk het is. Vooral als je de schrijnende verhalen gehoord hebben van mensen die jarenlang gesloofd hebben en uiteindelijk met niets blijven zitten omdat ze nooit hun overzichten bekeken hebben.