Het blijft grappig om te zien hoe voorspelbaar mensen eigenlijk zijn. Zelfs mensen die je denkt te kennen, maar eigenlijk niet meer dan vage gezichten in de verte zijn. Zelfs zij kunnen een grote mate van voorspelbaarheid hebben. Sterker nog, juist omdat ze mensen zijn kunnen ze alleen maar voorspelbaar zijn.
Om een voorbeeld te nemen zonder er verder diep op in te gaan. Wanneer je een ernstig bericht in de krant leest. Van die berichten waarbij mensen overleden zijn of juist ternauwernood aan de dood ontsnapt zijn. Berichten waarbij de dood of bijna-dood ontstaan was door een bepaalde mate van onrecht. Of berichten waar de mens een mate van onrecht moest doormaken, onrecht geboren uit geheel ongeboren regels en afspraken. Je kent ze wel, de berichten waar je "ooooh, wat erg!" van gaat zeggen. Die berichten. Je hoeft ze maar te lezen en nog voordat de dag om is verschijnen de eerste blogs op het internet om er schade van te spreken.
Al is spreken eigenlijk een groot woord. Het is meer een vorm van prediken zonder dat er daadwerkelijk naar de situatie gekeken wordt. Sterker nog, het hele bericht wordt op de eigen situatie getrokken. Alsof ze het zelf overkomen zijn en zij er zo diep door geraakt zijn dat de wereld opeens een hele slechte plaats is. Alle ellende van de wereld weten deze mensen naar zich toe te trekken en op zichzelf te betrekken. Positiviteit is ver te zoeken. En op zich vind ik hier niets mis mee als ze de berichten eens van alle kanten bekeken. Alles heeft meerdere kanten, alles heeft zijn redenen en oorzaken. Alleen wordt daar niet naar gekeken. Er komt een reactie als een oprisping. Een onderbuik-gevoel wordt aangesproken en benoemd in het blogbericht. En daarmee mag je het doen. Er is iets vreselijks gebeurt in de wereld dichtbij en dat raakt ons allemaal. Gelukkig durf ik de andere kant van een bericht ook nog te bedenken dus is de wereld in mijn ogen nog niet zwart/wit.
Edoch zijn er ook andere mensen. Mensen die rondgaan over de wereld, hun wereld, als een connaisseur van exotische zaken. Zaken die de meeste mensen niet kennen en daar halen zij hun zelfrespect vandaan. Uit het kennen van deze zaken en dat zij één van de weinigen zijn die zich hierbinnen durven te bewegen. Het is altijd grappig om deze mensen bezig te zien. Hun stokpaardjes berijdend alsof het onbreekbare bergen zijn gevuld met exotisch sneeuw en prachtige vergezichten. Alleen als je een beetje goed kijkt zie je dat het eigenlijk niets bijzonders is. Ze zijn connaisseurs van een semi-intellectuele bovenlaag die gebaseerd is op veel diepere lagen. Alleen moet je deze mensen daar niet op wijzen, tenslotte halen ze hun zelfrespect uit de beweringen connaisseur te zijn. Als je wijst op veel dieper gelegen lagen sluiten ze de oren, wijzen ze de andere kant op en proberen ze je te negeren. Stel je voor dat iemand zou zien dat het niets bijzonders is wat ze beweren...
Ik kan altijd erg genieten van dat soort mensen. Al ben ik zelf ook niet veel beter. Ik kan ook rondgaan als een connaisseur in vreemde, exotische en krankzinnige muziek. Soms doe ik dat ook wel eens, want het kan mij geen bal schelen. Ook ik ben namelijk voorspelbaar, door deze tekst te typen bijvoorbeeld. Door kritiek te hebben op andere mensen over zaken waaraan wij ons allemaal schuldig maken. Zelfs ik ben niet heilig, al is dat niet helemaal waar... Ook ik behoor tot de categorieën hierboven beschreven en misschien wel tot veel meer, maar mijn geluk is dat ik het weet. Ik weet dat ik onderbuik-gevoelens aanspreek en ook dat ik mij als een connaisseur op muzikaal gebied ronddwaal. Ik weet het, maar weet jij het ook. Ik heb het tenslotte ook over jou. Ja, jij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten