17 januari 2009

Le Club Suburbia in Amsterdam

Zoals eerder gezegd hebben we gisteren de OCCII bezocht om een paar bands te gaan bekijken. Normaal gesproken ben ik er niet zo'n voorstander van om zomaar naar een paar bands te gaan kijken, maar aangezien het concert-gehalte deze maand nogal laag, zeg maar gerust totaal niet bestaand, is kan er best iets verrassends tussendoor gegooid worden. Daarbij kwam nog dat er alleen maar Nederlandse bands het kleine podium van de OCCII op zouden klimmen en ik ken veel te weinig leuke Nederlandse bands. Iets wat waarschijnlijk komt door het vooroordeel dat ik (en daar ben ik niet de enige in) dat het idee heb dat Nederlandse bands helemaal niet zo leuk zijn. Dat ze eigenlijk een beetje de meer gerenomeerde artiesten proberen na te doen en dat beeld is al keer op keer bevestigd. Met dat beeld in het achterhoofd gingen we dan ook naar de Amstelveenseweg in Amsterdam.

Misschien moet ik er maar bij vertellen dat het vooruitzicht van een gratis EP mij daadwerkelijk over de streep trok om erheen te gaan, maar het was niet de enige reden. Eén bandje op de lijst van bands die zouden gaan optreden was mij wel bekend. Ik dacht dat ik ze al eerder gezien had, alleen bleek dat niet zo te zijn (bleek later). Vooral de wetenschap dat ze achter de Hallo Gallo-avonden, ook in de OCCII zitten gaf een redelijke indicatie in welke richting de muziek gezocht moest worden. Het zou zeer waarschijnlijk een avondje vol vreemde, drone-achtige, ruizige en vooral klanktapijt gerichte muziek worden. Iets waar Nederlanders op een of andere manier niet zo vreselijk goed in zijn. Ik hield mijn hart vast, maar opende de deur met een opengestelde geest.

De binnenkomst was in ieder geval al goed. De DJ draaide een nummer van Pink Floyd en dan niet van die nieuwerwertse zooi, maar iets van de eerste elpee. Als ik mij goed herinner was het Interstellar Overdrive, maar dat doet even niets terzake. Nog voor het nummer afgelopen was hadden we onze gratis EP opgehaald en begn het wachten tot de eerste band begon. De zaal was er in ieder geval helemaal klaar voor qua inrichting dan. Het was nog rustig waardoor de DJ zich gedwongen zag om onze oren verder te vullen met oude en nieuwe psychedelische muziek. Laat ik het vooral op héél veel oude houden, echt veel nieuw hoorde ik niet. Het ergste was dat ik het meerendeel gewoon bij naam kon noemen en ik opeens last kreeg van een vorm van beroepsdeformatie op hobby-niveau. Gelukkig dat ik omga met mensen die last hebben van dezefde kwaal hebben waardoor het niet opviel.

De eerste band begon. Cotopaxi (of beter gezegd de mensen achter de Hallo Gallo-avonden) kropen achter hun instrumenten, een interessante berg bestaande uit goedkope syntheseisers, cassettespelers, belletjes en nog veel meer huis-tuin-en-keukenvlijt. Ze wisten in een klein half uurtje een mooi klanktapijt neer te leggen waar de nadruk vooral op zoeken naar de juiste kleuren lag. Heerlijk bevreemdende, wegdruizende noise met de nadruk op het klanktapijt zelf zonder dat het een brij van geluid werd. De toon was gezet en de toon was goed. Na twintig minuten stierf het laatste geluid weg en zwol het applaus van het aanwezige publiek aan. De DJ zette zich weer aan het draaien van plaatjes. Nu minder psychedelica en meer oude amerikaanse noise-rock en proto-punk. Ook leuk.

Silver Souls bracht het volgende stukje live-muziek. Weer een band waar ik nog nooit van gehoord had, maar toch vrij benieuwd geworden was naar hun klanken. Inmiddels was de achtergrond-film veranderd van een volslagen belachelijke vakantievideo naar een hele oude zwart/wit horrorfilm en kwamen de heren van Silver Souls naar goed gebruik op in boerka en masker. Sinds Sunn O))) zich in monnikskappen en boerka's optreed mag het weer. Hinderlijk was het in ieder geval niet, onnodig wel maar ach... we gunnen ze het pleziertje. Met de muziek zat het in ieder geval wel goed. Hypnotiserende noise waarbij Stephen O'Malley zich absoluut thuis bij gevoeld zou hebben. Ergens zou het wel iets zijn voor Cold Meat Industries om een album van ze uit te geven, maar dat zijn niet mijn woorden. Ik vond het sympatieke muziek en zal er zo een ceedee van kopen als ze er eentje maken (als ze die niet al hebben...)

Waarom de DJ opeens overging in het draaien van oude Rolling Stones en aanverwante jaren-zeventig rock is mij nog steeds een raadsel. Gelukkig was het totaal niet hinderlijk aangezien hij niet de geijkte nummers draaide. Daarbij zaten (letterlijk) te wachten op de laatste band, de band waarvan we de EP in onze zak hadden zitten. Eerljk gezegd was ik héél benieuwd naar deze band, juist doordat ik hun EP in mijn zak had zitten. Empire Cheese bleek een complete band te zijn. Iets wat ik al verwacht had aangezien er een drumstel en aanvullende instrumenten op het podium stonden. Vier mannen en één vrouw begonnen hun eerste nummer en ik was gelijk verkocht. Prachtige lo-fi, semi-psychedelische rock met veel samenzang. Ergens deed het mij denken aan Jennifer Gentle, maar nog veel meer aan MGMT. Na twee nummer was ik héél blij dat ik naar de OCCII gegaan was om deze bands te aanschouwen en nog meer was ik blij met de EP die in mijn zak zat. Empire Cheese is gewoon goed, retegoed. En mocht je toevallig fan zijn van MGMT's livesound dan kan ik je Empire Cheese van harte aanbevelen.

Na vier nummers hadden ze het alleen ook weer gezien, verder strekte hun repetoire nog niet en dat was ook geheel niet erg. Mijn avond was goed en mijn vertrouwen in de Neerlandse undergroundmuziek is weer helemaal hersteld. Er zijn echt wel bands die weten hoe ze mooie muziek moeten neerzetten, alleen moet je die weten te vinden. Gelukkig zijn de mensen achter deze avond, de mensen achter Le Club Suburbia zich daar terdege van bewust. Zij zetten de leuke bands neer dus zullen ze wel weten wat leuk is. Volgende editie met US Girls, Eva Braun (zie ik die eindelijk ook een keer) en The Wolf, Death and the Acorn op donderdag 29 januari ga ik zeker weer. Volgens mij moet dat ook een leuk avondje worden met gruizige, edoch gezellige muziek. Misschien moet je ook maar gewoon komen.... Zet je eens over het vooroordeel heen...

Geen opmerkingen: