Het Zevende Dwars Festival

Eigenlijk was ik van plan hier geheel niets over te gaan zeggen, lieve kijker. Maar ik kan het toch niet over mijn hart verkrijgen. Het zou zelfs een belediging naar de organisatoren die met heel veel moeite en waarschijnlijk met net zoveel liefde zoiets neerzetten. Hierdoor rest mij het feit om toch het verhaal te vertellen van het Zevende Dwars Festival. Ik kan namelijk geen andere conclusie trekken dat je echt iets gemist heb. Tenslotte heb ik je daar geheel niet gezien terwijl je er eigenlijk wel had moeten zijn.

Nu is het feit dat er zoiets als Dwars bestaat eigenlijk al een geschenk van de Goden. Het gaat en staat natuurlijk bij de gratie van de subsidie, anders zou de aandacht die zij aan avant-gardistische en experimentele muziek geven nooit kunnen plaats hebben. Tenslotte is de groep liefhebbers van deze klanken nogal klein en gering, maar aan de andere kant zijn de muzikanten die grasduinen in het creëren van deze muziek wel zeer belangrijk voor de ontwikkeling van de muziek zelf. Daarom is het zo belangrijk dat dit platform bestaat, dat iemand de moeite wil nemen om het een platform te bieden en ook de mogelijkheid kan krijgen. Maar bovenal wil ik de absolute deskundigheid van de mensen achter Dwars roemen, niet alleen weten ze keer op keer de parels tussen de zwijnen vandaan te plukken maar ze weten ook hoe de muzikale wortels van deze parels zijn. Daar kunnen heel veel zogenaamde connaisseurs van de experimentelere muzieken nog veel van leren, vooral omdat de mensen achter Dwars wél verder durven kijken dan scene-grenzen lang zijn.

Daarom durf ik ook te zeggen dat je iets gemist heb, mijn beste kijker. Je had gewoon in de zaal moeten zitten afgelopen zaterdag om daar met mij te kijken naar de indrukwekkende lijst bands die de mensen van Dwars voor ons het podium liet betreden. Het feit dat het festival geheel gratis en voor niets is wil ik zelfs nog buiten beschouwing laten. Zelf voor een schamele entreeprijs was deze editie een bezoek meer dan waard. Om te beginnen hadden ze de absolute gitaar-tovenaar Jack Rose gestrikt om enkele nummers te komen spelen. Persoonlijk ben ik totaal geen liefhebber van dit soort gitaarvirtiositeit, maar voor vele is Jack Rose de nieuwe belichaming van alle grote gitaar-grootheden die er bestaan. Nu moet ik ook toegeven dat hij zeer bedreven is in zijn gitaarspel en er weinig gitaristen zijn die dit kunnen evenaren, laat staan overtreffen, maar ik hou gewoon van nummers die ergens heen gaan. Die een verloop hebben, een verhaal willen vertellen en een gezicht hebben. Mooi gitaarspel is wel mooi, maar als het niet meer dan dat is blijft het voor mij leeg. Toch heb je Jack Rose mooi gemist.

Samen met Jack Rose is de band Hush Arbors op tour. Vandaar was het niet verantwoordelijk dat deze man ook enkele liederen ten gehore kwam brengen. Ondanks dat hij onder een orginele bandnaam door het leven gaat blijft het slechts één man met een gitaar. Wel een gitarist die via het meespelen met andere bands een aardige staat van dienst heeft opgebouwd. Zo zit hij in de begeleidingsband van Current 93 en zal ik hem binnen aanzienlijke tijd wederom gaan zien, maar dan als onderdeel van Current 93. Maar ach... Hush Arbors was niet een band om heel erg warm voor te gaan lopen, al vond ik het wel interessanter dan Jack Rose.

Daarin tegen was This Leo Sunrise wel een band die je gezien had moeten hebben. Het feit dat deze band nog steeds geen platencontract heeft is werkelijk ongelovelijk. Maar aangezien ze uit Nederland komen en grasduinen in de hoeken van Amerikaanse country en engelse folk zorgt dat ze een beetje in de obscuurheid blijven hangen. Edoch was dit de grote verrassing van de avond. Buiten dat de zanger een prachtige stem heeft waren de nummers ook van zeer hoogwaardige kwaliteit, arrangementen waar je U tegen kan zeggen. Ze werden voorgesteld als een band die neigt naar alternatieve Amerikaanse country, maar we waren het er unaniem over eens dat ze veel meer in hun mars hebben. Engelse folk-invloeden bijvoorbeeld, maar je had er maar bij moeten zijn. Dan had je er ook over mee kunnen praten, mijn beste.

Het Dwars Festival kenmerkt zich door artiesten uit de folk-hoeken een podium te geven. Meestal gaat het om bands die vrij verstilde muziek neerzetten en waarbij het gebruik van akoustische gitaren niet geschuwt wordt. Misschien dat dit de reden kan zijn dat ik je er niet gezien heb, maar zoals ik al eerder gezegd heb moet je af en toe ook over je eigen grenzen durven kijken. Soms moet je gewoon even de stoute schoenen aantrekken en gewoon even iets gaan luisteren wat je normaal gesproken nooit luistert. Het zal je verrassen. Dat deed Voice of the Seven Woods ook, ze wisten zelfs de organisatoren te verrassen leek mij. Van oorsprong is dit ook een éénmans folk-georiënteerde band, maar bij het Dwars Festival hadden ze meer weg van een zeer goede psychedelische folkband uit de late jaren zestig. Zij gaven mij weer het idee dat de psychedelica nooit gestorven is, maar al die jaren gesluimerd heeft in de diepe krochten van de muziekwereld. Vooral toen ze als toetje de hele folk-gebeuren lieten varen en een mooi potje pure oververvalste psychedelica neerzetten. Geniaal.

Net zo geniaal was de band waarvoor ik überhaupt naar het Dwars Festival was gegaan. Ik had in de beschrijving gelezen dat de band Tarantel bijna nooit optreed en de eerder gemaakte opnames van deze band voor de radio spraken mij zeer aan. Voor mij was het dé reden om af te reizen naar het verre Amsterdam, ik wilde Tarantel wel eens live op een podium zien en hun ceedees aanschaffen. Wat ik verwachtte kwam totaal niet overeen met wat we uiteindelijk voorgeschoteld kregen, maar dat kwam ook doordat ik Tarantel eigenlijk helemaal niet kende tot ik ze op de Dwars-site zag staan. Zo blijken de heren van Tarantel de ware pioniers van de Post-rock te zijn. Zij zijn degene die in de vroege jaren negentig begonnen met deze muzieken te formuleren en uiteindelijk te spelen. Over de loop der jaren zijn ze steeds meer uitgegroeit tot een band die zich uitspreekt voor de avant-garde rock en dat ook zeer verdienstelijk doet, maar dat allemaal terzijde. Bij het Dwars Festival brachten ze een totaal ervaring door beeld toe te voegen aan hun geluid. Nu ben ik meer een persoon die houd van het geluid en hebben de beelden minder invloed op mij, maar in dit geval was het een mooie combinatie. Tarantel bracht een set die op elk willekeurig industrieel feestje geheel niet misstaan hadden. Ergens durfde ik wel de vergelijking met de noise-band Wolf Eyes te maken, maar dat heb ik nooit hardop geroepen.

Ik vergeet helemaal wat te vertellen over de man die voor Tarentel op een podium stond. Een performer die naast geweldige muziek te maken het publiek ook op een lach wist te tracteren, maar wat kan ik over David Thomas Broughton zeggen.... Je had er gewoon bij moeten zijn, beste kijker. Dan had je met dezelfde lach op je gezicht naar het bizarre, maar zeer komische optreden van hem kunnen kijken. Al blijf ik erbij dat het optreden van Tarantel het absolute hoogtepunt was van de avond. Samen met This Leo Sunrise natuurlijk want zij waren het ook meer dan waard. Daarom zeg ik het nog een keer, mijn beste kijker. Je hebt absoluut iets gemist door niet te verschijnen bij het Zevende Dwars Fesitval.