Come back Kate

Gisteren was de documentaire Come back Kate op televisie. Voor de mensen die geen idee hebben waar deze over gaat. Het is een documentaire over de fans van Kate Bush, de zangeres die in de jaren tachtig en negentig wereldhits had met Wuthering Heights, Cloudbusting, The Man with the child in his Eyes en meer van dat soort nummers. Ze werd in het kader van Het uur van de Wolf uitgezonden en ondanks dat ik geen groot liefhebber van de muziek van Kate Bush ben bleef ik gefascineerd kijken. In ieder geval eventjes wierp het getoonde beeld en geluid genoeg fascinatie op om te blijven kijken.

Rustig zappend vond ik mijzelf voor de televisie toen ik opeens de stem van Kate Bush het nummer Wuthering Heights hoorde vertolken. Een vrouw lijkend op Kate Bush danste in de rondte alsof ze Kate Bush zelf was. Bijna wilde ik verder zappen toen een man begon te vertellen hoe hij Kate Bush stalkte toen ze nog in London woonde. Hij liet haar oude huis zien, haar achtertuin en vertelde hoe hij vroeger in haar tuin zat te roken en te schrijven. Blijkbaar had hij enkele biografieën over haar geschreven die ook daadwerkelijk uitgegeven waren. Het zou je maar gebeuren dat je vermeende stalker nog boeken over je wandel en handel gaat uitgeven ook. Hij bleef maar doorbabbelen, vertellen over hoe hij zichzelf installeerde op de brandtrap en bovenaan zijn oor op de deur drukte om te luisteren naar de geluiden binnenin. Hoe hij zich onderdeel liet uitmaken van de gebeurtenissen binnen, alsof ze geluiden maakte voor hem. Of hem expres in het licht en/of donker neerzette wanneer hij in de tuin was. Een zeer vreemde gewaarwording om zo iemand te horen vertellen, zeker omdat ik niet weet of het waar is. Hij zegt zelf dat het waar is en hij heeft inderdaad biografieën over Kate Bush geschreven. Ook over andere Kate's, maar die zingen dan weer niet.

Uiteindelijk raakt hij zijn obsessie voor Kate Bush kwijt als hij haar op de fiets in de straat tegenkomt en ziet wat een fragiele bange vrouw ze eigenlijk is. Dat de angst die ze uitstraalt geheel gebaseerd is op zijn verschijning verteld hij er niet bij, maar onderhuids en tussen de regels door is dat duidelijk te horen. Hij verteld dat al zijn fantasieën over wat hij zou doen als hij haar in levende lijve tegenkwam zou doen compleet verdwenen. Ze smolten als sneeuw voor de zon. Ze was in zijn ogen menselijk geworden, een doodnormale vrouw. Bang voor de wereld en alles daarin. Daarmee stopte zijn stalk-periode van Kate Bush en ging hij weer over tot de orde van zijn dag. Wat dat ook geweest mocht zijn.

Als afsluiting van dit stukje lieten ze hem poseren voor het oude huis van Kate Bush, in het donker waar lange schaduwen op het huis geprojecteerd werden. Een nummer van Kate Bush gaf de achtergrond meer kleur, liet de beelden voorzien van een geluid. Een clip voor het nummer ontstond, een vrij angstaanjagende clip aangezien het zwaar duister was wat er te zien was. Een man in een lange regenjas die zich verschuild in bosjes, in een achtertuin staan en omhoog kijkt terwijl zijn lange schaduw over het huis valt. Alsof zijn schaduw de voorbode is op de lijfelijke aanwezigheid die later door de ramen zal klimmen. Nu moet ik zeggen dat het nummer de sfeer nog meer versterkte. Ik weet niet welk nummer het was, maar het was een zeer claustrofobisch aandoende nummer. Heel veel ingehouden geschreeuw en een tekst die bijna angstig gefluisterd werd. Het geluid paste perfect bij de getoonde beelden. Ik heb nog nooit zo'n mooie clip gezien, ook al was het geheel niet bedoeld als clip maar slechts als stukje in een documentaire.

Daarna ging de documentaire weer over naar meer normalere mensen. Zoals een professor die haar ene brief geschreven had over een spelfout en een brief terugkreeg. Op zich was dit wel een grappig stukje, maar verder ook niet noemenswaardig en toen ze een portret schertste van een groepje fans die een meeting hadden op de verjaarsdag van Kate Bush ben ik afgehaakt. Toen werd het een doodnormale saaie documentaire over mensen die fan van iemand zijn.