Soms zou ik willen dat ik ook het intellect had om op een knopje te drukken en een peuk in mijn mond te steken. Gewoon net genoeg denkvermogen om te weten hoe de maatschappij functioneert, wat wel of niet kan en een tronie om erbij te horen. Niet dat ik nu opeens een hanggroepjongere wil worden, maar dan eentje die ouder is, alleen is het gewoon fijn om te zien hoe gelukkig dit soort intelligentielozen door het leven gaan. Met een peuk in de mond en een nieuw paar sneakers aan de voeten komt er al vrij snel een glimlach om de mond. Vooral in deze dagen zie je ze veel, oranje shirts hebben ze daarin tegen weer een heel stuk minder. Het enige probleem met zo zijn is dat het volstrekt onmogelijk is om een baan zonder lichamelijke arbeid te krijgen. Op een kantoor hoef je niet binnen te komen, behalve om de ramen te zemen of de planten water te geven. Alles wat je ooit in je leven zal gaan doen staat in het teken van geen opleiding. Alles draait om de simpele dingen in het leven zoals welk bier zal ik vandaag een kopen en is mijn shag nog niet op.
Heerlijke gedachten lijken mij dat soms. Vandaag bijvoorbeeld, vandaag zag ik wel wat in het simpelere leven. Het leven zonder nadenken, zonder de mogelijkheden om te overzien dat je veel meer kansen hebt. Gewoon het leven leven zoals je het voorkomt en er verder niet over nadenken. Tegenwoordig heb ik het idee dat ik té veel nadenk, té veel met dingen bezig ben die totaal niet relevant meer zijn maar toch bedacht moeten worden. Ik heb last van meer verslavingen dan ik me gisteren kon indenken. Dingen waar ik het liefste per vandaag mee zou willen stoppen, maar waarvan ik nu al weet dat ik het morgen ook nog zal doen. Vroeger dat ik nooit verslaafd te raken, vroeger was het leven ook makkelijker. Tenminste ik dacht dat het leven vroeger makkelijker was. Toen dacht ik blijkbaar nog niet zoveel na. Toen kon ik nog blij worden door op een knop te mogen drukken en met een vreemde tronie over de wereld lopen. Vroeger was het toch echt makkelijker.
Nu moet ik weer elke dag vechten tegen mijn gedachten. Daarbij ben ik ook tegen mijn verslavingen gaan vechten. Verslavingen waarvan ik het bestaan nog nooit bevroed had en verder ook niet op in wil gaan. Sommige dingen hoeven niet verteld te worden om te weten dat het ernstig is en daarbij moet je het hiermee doen. Niemand weet af van mijn verslavingen. Maar dan bedoel ik ook werkelijk niemand. Zelfs jij weet het niet, ook al denk je nu dat je het misschien wel geweten hebt. Ik kan je vertellen dat het een illusie is. Je wist van niets, alleen nu ik het je uiteindelijk vertel weet je ervan. Ik moet er daarin tegen mee leven en dat is veel erger. Ik wilde nu echt het intellect om mijzelf er niet druk om te maken hebben. Maar dat heb ik niet. Ik vecht wel weer door. Hopelijk zal ik uiteindelijk wel eens winnen en de kansen kunnen nemen die al jaren voor mijn voeten liggen te wachten. Dat is nog het ergste. Al mijn kansen blijven gewoon geduldig op mij wachten. Wachten tot ik de tijd rijp vind om ze te grijpen. Maar nu moet ik vechten. Vechten tegen de wereld, de bierkaai, jou en mijn verslavingen. Ik word er alleen een beetje moe van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten