Dikke vliegen zwermen over het raam. Ik ontwaak uit mijn droom door hun constante gezoem en geklik op het raam als hun zware lichaampjes hardhandig in aanraking komen met het glas. Dikke zwarte vliegen zijn het. Laten we ze bromvliegen noemen, want volgens mij zijn het ook bromvliegen. In ieder geval zoemen ze terwijl ze rondvliegen en kruipen. Ik bekijk ze van wat dichterbij. Hun facetogen staren naar mij terug, de vleugels ritselen van opwinding. Zwarte kriebelende haren bevolken hun poten, iets waardoor ze in mijn ogen nog enger en naarder worden. Ik laat de vliegen voor wat ze zijn en probeer weer weg te zinken in mijn dagdromen.
Helaas genoeg blijft het aanhoudende gezoem van de vliegen mij storen in elke dagdroom die ik maar zou kunnen hebben. Ergens lijken ze op de stakende buschaffeurs en de opjuttende vakbonden die de hele staking in gang gezet hebben. Als je er voor het eerste mee geconfronteerd word lijkt het allemaal niet zo erg, maar hoe verder je komt... Hoe meer dichterbij het allemaal komt des te meer ga je jezelf realiseren dat het eigen strontvervelend is. Dat geldt voor dikke, zwarte vliegen die tegen het raam zoemen maar in grotere mate voor de stakende buschauffeurs. Waar de laatste nog eerder op mijn sympathie konden reken begin ik ze inmiddels steeds meer te vergelijken met vieze zwarte bromvliegen. Vliegen op mijn raam die mij gedachten verstoren, mijn leven proberen te verzieken en over het algemeen genomen gewoon zeer irritant zijn.
Echter moeten we beide tolereren tot het moment daar is om het neer te slaan. Om het dood te slaan is eigenlijk een beter woord. Alles wat je maar lang genoeg irriteert tot de grenzen van het toelaatbare word bereikt dient met harde hand tot de orde geroepen te worden. Vliegen die hardnekkig blijven zoemen en zichzelf proberen te vermoorden tegen het glas van mijn ramen kunnen een stuk krant op het lichaam verwachten. Net zo lang zal er geslagen worden tot het leven er geheel uit verdwenen is. En iemand zou dat ook moeten gaan doen tegen deze voortdurende busstaking. Deze moet ook hardhandig neergeslagen worden met elk legitiem middel dat de mens tot beschikking heeft. Laat iemand naar de rechter gaan en ze dwingen om weer in de bus te stappen. En dan niet dat halfzachte werk waarbij ze wel in de spits rijden, maar de rest van de dag weer stil blijven staan. Neen, deze staking is inmiddels een doorn in het oog geworden. Het schiet zijn doel voorbij en elke buschauffeur begint steeds meer op een dikke, zwarte bromvlieg te lijken die als enige doel heeft rond te zoemen en tegen het raam te vliegen. Irriteren tot je uiteindelijk besluit de krant te pakken en een vlek op het raam te maken.
Mag ik nu eindelijk een vlek op het raam gaan maken? Ik ben de busstaking meer dan zat. Ik ben het fietsen meer dan zat. Ik ben het hele gezeik over geld dat die buschauffeurs maar willen hebben meer dan zat. kan iemand even een flinke krant pakken en hard om zich heen gaan slaan? Laat iemand eens een rechtzaak beginnen en deze onzin laten verbieden. Het is genoeg, meer dan genoeg. Ik heb overigens geen hekel aan bromvliegen, alleen als ze irritant zijn. Dan wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten