Het gaat niet goed

Twee rode vlekjes op mijn buik deden mij de uitspraak: "dat gaat niet goed!" uitroepen. Op zich had ik hier ook wel gelijk in aangezien de rode vlekjes na verloop van nog geen uurtje uitgroeide tot twee kleine rode bultjes die bij de aanraking een felle pijn verspreidde. Verschilende keren moest ik er met mijn wijsvinger over wrijven en elke keer schoot er weer een pijn van miniscule hete naalden door de huid van mijn buik. Tot ik dat ook zat werd en rigorieus mijn vingers naast het bovenste bultje zette om hard te drukken. Een licht ingebeeld ploppend geluid maakte een einde aan het bultje. Wittige pus met bloed kwam eruitzetten samen met een hard zwart dingeje dat de hele ellende waarschijnlijk begonnen was. "Het gaat niet goed, maar nu al ietsje beter" sprak ik zachtjes tegen mijzelf terwijl ik met een doekje de nattige restanten aan het wegdeppen was. Het bultje was nu een klein gaatje in mijn huid waar helder vocht uit opwelde. Een rode ring erom heen zorgde dat ik het dingetje met mijn ogen dicht nog kon vinden. Op naar de volgende!

Alleen bleek deze een lastigere tegenstander. Waar het eerste bultje binnen drieëntwintig seconden openknapte bleef deze hardnekkig volharden in het blijven van een bultje. Hoe hard ik ook durfde te duwen, wat eigenlijk helemaal niet zo hard was omdat het nogal pijn deed, ik kreeg geen opening in het bultje zelf. Het bleef een bultje wat ik ook probeerde te doen. Uiteindelijk nam ik de meest drastische stap die ik op dat moment voorhanden had. Ik zette de schaa erin en met een heel voorzichtig knipje verdween het topje van het bultje tussen de twee schaarbladen. Hiermee verscheen er zonder al te veel moeite een mooie uitgang voor alles wat er maar onder de huid van het bultje zou zitten. Ik zette mijn vingers er weer naast en begon zachtjes te knijpen. Weer verscheen er een wittige doorbloedde substantie. Dat veegde ik zonder pardon weg. Een klein gaatje bleef weer achter, maar diep in het gaatje kon ik een zwart hoofdje zien. Het dingetje dat de oorzaak was van de ontsteking op mijn buik. Ik knep nogmaals, nu iets harder. De pijn was veel minder fel waardoor ik ook harder kon knijpen, maar het enige resultaat dat ik bereikte was opwellend bloed. Best veel opwellend bloed zelfs. Alleen eke keer als ik het weggedept had moest ik tot mijn grote spijt constateren dat het zwarte puntje geen milimeter verschoven was. Drastischere maatregelen zouden nodig zijn!

Hiervoor nam ik de naald te hand. Uiteraard moest ik die eerst gaan opzoeken, want naalden slingeren niet dor mijn huis heen (in tegenstelling tot scharen) Maar zo gauw ik deze terhand had genomen stak ik het vlijmscherpe puntje in het gaatje dat eens een bultje was. Een zeer scherpe pijn vlamde door de huid van mijn buik. Alsof... ja, precies als een naald die langzaam naar binnen werd geschoven. Ik wroette een beetje rond met de punt van de naald en het duurde niet lang of ik had contact met het zwarte puntje. Ik voelde de weerstand tegen de naaldpunt en heel voorzichtig probeerde ik deze grip te laten krijgen. Nog veel voorzichtiger probeerde ik het zwarte puntje met de nald eruit te werken. Precies zoals moeders met een naald een splinter uit je vinger weten te peuteren, maar ik ben duidelijk geen moeder. Ik faalde bij elke poging die ik ondernam. Het zwarte puntje wist de punt van de naald elke keer te ontvluchten. Elke keer bleef ik weer zitten met een uiterst klein bloeddruppeltje aan het einde van mijn naald en een pijnlijk gevoel in mijn buik dat steeds erger werd. "Het gaat niet goed" sprak ik nogmaals tegen niemand in het bijzonder. Ik moest er mee ophouden, het zwarte puntje zou er vandaag niet uitgaan. Ik ruimde de naald weer op, depte het laatst opgewelde bloed weg en kleedde mij verder aan. De rest van de dag bleef ik kijken en voelen aan het dichtgroeiende bultje. De pijn bleef aanhouden, maar het was zo'n kleine oppervlakte dat het verwaarloosbaar was. Alleen bleken mijn woorden "het gaat niet goed" veel meer voeten in aarde gehad te hebben, maar daar later meer over.