Het 8e Dwars Festival

Het is al weer enkele dagen geleden. Om precies te zijn was het zondagmiddag 28 september toen wij ons achter een flinke bak koffie met een broodje aan de zijkant onszelf rustig opmaakte om het 8e Dwars Festival te gaan bezoeken. Ik nam net een hap van mijn overheerlijke broodje gerookte kip met advocado, pesto en pijnboompitjes toen mijn telefoon mijn aandacht opeiste. Een sms kwam er binnenrollen. Ik las: "Zit momenteel in de tram! Zie jullie zometeen." Mijn gedachten begonnen te rollen... "In de tram?" Ik keek naar de tijd, het was nog vroeg. Nog geen twee uur en nu al in de tram zitten. Ik dacht er het mijne van en nam nog een hap van mijn broodje. Uiteraard stuurde ik als antwoord terug dat wij nog even aan de koffie zaten, maar zeer spoedig zouden afreizen naar de studio waar de optredens zouden plaatsvinden. Aan de andere kant van de lijn bleek dit ook weer een bevreemding op te leveren, maar dat wist ik op dat moment nog niet.

Ongeveer een half uurtje later begonnen wij aan de reizen naar een nieuwe editie van Dwars Festival. We hadden er zin in, ondanks dat de vier bands die zouden gaan optreden voor ons volslagen onbekend waren. Edoch hebben de organisatoren van Dwars mij al vaker verrast met een band die mijn bloed sneller deed kloppen en mijn huid tot kippenvel liet vervormen. Ik ging er met een geheel open geest naar toe en was van plan mij weer flink te laten verrassen. Twintig minuten later kwamen we bij Studio Desmet aan en kwamen tot de onaangename verrassing dat de eerste band al op het podium geklommen was. We waren gewoon te laat! Het cafégedeelte was op een enkele bezoeker en het barpersoneel geheel verlaten. Zelfs de lijst waarop alle reserveringen staan was inmiddels verdwenen. Hier baalde ik wel even van. De zoektocht naar je naam op de lijst heb ik altijd als een van de leuke dingen aan het Dwars Festival ervaren en nu waren we gewoon té laat hiervoor.

Toch bleven we niet lang treuren. Met gezwinde spoed haastte wij ons door het café-gedeelte naar de zaal waar het allemaal zou gebeuren. We konden nog net het allerlaatste nummer van Natural Snow Buildings mee krijgen voordat we de informatie kregen dat het festival een uur vroeger begon dan ik in gedachten had. Heel jammer, maar de eerste band hebben we mooi gemist. Ik kreeg nog net een idee van licht wegdruisende, lang uitgesponnen folknummers met breekbare teksten en woorden. De zang was vooral vreemd. Ik hoorde een stem die zo vrouwelijk klonk dat ik onbewust de vrouw op het podium betichte degene te zijn die de microfoon voor de mond had, maar het bleek de man te zijn die zong. Zijn stem was zo hoog dat ik het bijna niet kon geloven en eerlijk gezegd geloof ik het nog steeds niet. Gelukkig is het hele optreden opgenomen om als radiovulling te dienen en kunnen we het nog een keer terugluisteren. Het zal mij benieuwen hoeveel ik vind dat ik iets gemist heb.

Als het net zo klinkt als Aaron Ross hebben we niet veel gemist. Op zich gaf de goede man een aardig amusant optreden weg, maar een man alleen met een gitaar en zijn stem moet veel moeite doen om te boeien. Aaron Ross deed een hele goede poging, zijn zeurderige stem was honing voor mijn oren en zijn teksten waren amusant genoeg om naar te luisteren maar na verloop van tijd begon mijn interesse kleine breukjes op te lopen. Ik begon steeds meer op zijn kleding en uiterlijk te letten. Tenslotte kon hij met het grootste gemak meedingen en waarschijnlijk nog winnen ook aan het lelijkste shirt in de geschiedenis van de mensheid. Het was een fascinerend stuk kleding, zo lelijk dat het leuk begon te worden. Dat Aaron Ross er ook nog uitziet als een gemiddelde Amerikaanse red-neck terwijl er prachtige teksten uit zijn mond rollen maakte het nog boeiender. Het is derhalve best vervelend dat er geen beeld bij het geluid is.

Aaron Ross ging lang door, best wel lang eigenlijk. Hierdoor begon de trek in koffie weer op te spelen. In de pauze tussen hem en de volgende band gaven wij tot ons groot genoegen toe aan onze trek. Koffie met een koekje is altijd lekker, maar de derde band die het podium op trok smaakte naar nog meer. Het viertal Cursillistas was dé verrassing van de avond. Het begon met druppeltjes die de band rondgingen. Drugs, medicijnen, vitamines... wie weet wat het was, al maakt het ook niet uit. Curillistas maakte heerlijk psychedelische dromerige folk. Mooie tapijten van lang aangehouden gitaarakkoorden, af en toe stuwende drums en een zanger die zich roerde door woorden zo lang aan te houden dat er meer sprake was van klanken. Prachtige muziek waarbij het gebruik van een banjo geheel niet geschuwd werd. Ik ben ook heel blij dat ik twee ceedeetjes van hen gekocht heb. Nu kan ik thuis nog meer genieten van de muziek van Curillistas en uiteraard hebben we de opnames nog.

Nu had ik al eerder geroepen dat ik geen enkele van de vier bands kende, maar eigenlijk is dat niet geheel waar. De laatste band in de vorm van Ben Nash was mij al bekend. Tenminste ik weet dat hij in de band Chora speelt, een band die ik toevallig enkele weken geleden heb leren kennen en erg goed vind. Ben Nash was niet alleen naar het Dwars Festival gekomen, samen met nog een gitarist en een drummer begonnen ze aan hun set. Nu waren de Cursillistas al een mooie verrassing, maar het optreden van het Ben Nash Trio (zoals ze voorgesteld werden) was werkelijk de grootste verrassing. Prachtige freefolk drones, zware psychedelisch geimproviseerde jazz en totaal geimproviseerde experimenten werden over het publiek uitgestort. Ik kon absoluut niet ontsnappen aan het idee dat ik een optreden van Chora zat te bekijken en enkele dagen later hoorde ik dat dit ook daadwerkelijk bevestigd werd door Ben Nash en consorten. Misschien dat iemand een andere mening is toegedaan wanneer je de sessie beluisterd.

Het 8e Dwars Festival was wederom zeer geslaagd. Nog steeds niet begrijp ik waar de organisatoren alle bands vandaan halen. Nu blijft het altijd wel aan de veiligere kanten van de muziekwereld, de echt gruizige artiesten zullen niet snel het podium op klimmen. Maar er blijft nog genoeg leuks over, meer dan genoeg zelfs. Soms zetten ze iets neer dat mij totaal niet kan boeien, maar er staat altijd wel een band tussen die zo verrassend is dat ik het jammer vind dat ik ze niet eerder heb leren kennen. Volgende keer ga ik uiteraard weer. Ik ben nu een grote liefhebber van het Dwarse gebeuren. Ga je volgende keer ook mee?