Ik weet de laatste keer dat ze maatregelen namen nog goed. Voor ik het wist zat ik opgescheept met zoveel rotzooi dat ik niet kon zeggen dat ik van achteren ook leefde. Ik was niet in gevaar of iets dergelijk, maar het was een zeer onprettige situatie. Vergelijkbaar met dat moment waarop je als kind een gruwelijk lekker ijsje hebt en een onverlaat slaat het zonder pardon uit je handen. Dat ze precies dat deden als één van de maatregelen wil ik even erbuiten laten. Het doet nog teveel pijn om daaraan te denken. Veel te veel pijn zelfs. Ik zie nog altijd het ijsje op de grond liggen. Het kostelijke bolletje half platgedrukt door de val en zwaartekracht, terwijl het hoorntje fier omhoog stak uit het ijs. Nu zit ik weer met tranen in mijn ogen. Waarom laat je mij daar ook aan terugdenken? Waarom? Je bent echt gemeen!
Ik blijf vandaag gewoon de hele dag binnen. Hun beslissing is hun beslissing. Ik kan niets anders dan erin meegaan, maar dat doe ik wel op mijn eigen terrein en tussen mijn eigen spullen. Ik blijf mooi binnen. Het kan mij niet schelen dat het buiten warm is, dat de zon schijnt. Binnen is alles van mij. Binnen kan ik naakt rondlopen en met stift dingen op mijn been tekenen. Ik heb ook ooit dingen op mijn buik getekend en daar foto's van gemaakt. Sommige mensen weten dit nog wel, aangezien ik de foto's aan de hele wereld heb laten zien. Het was een mooie tijd. Dingen die getekend waren op mijn buik en mensen die daarop konden reageren. Sindsdien ben ik vaker naakt geweest, zelfs buitenhuis. Iets wat altijd mijn eigen beslissing geweest was. Mijn naaktheid is geheel uit eigen beweging. Er is niemand die mij kan dwingen om naakt te zijn, zoals er ook niemand is die mij kan dwingen om kleren te dragen. Behalve degene die met maatregelen dreigen, maatregelen die ze ook kunnen uitvoeren. Alleen die mensen kunnen mij dwingen om dingen te doen, zoals het aantrekken van kleren. Maar zij zijn er niet. Of ze vinden mijn naaktheid niet erg.
Daarnet vond ik een klein boekje met regels die opgesteld werden toen ik hier kwam wonen. Het is een grappig boekje met leuke plaatjes. Mijn lievelingsplaatje is degene met de jongen die een mes hanteert. Ik weet niet meer precies waarom hij het mes vast heeft of waarom hij op het punt staat het oog van het meisje uit te steken, maar het bevalt mij. Ik moet eigenlijk de teksten gaan lezen, alleen vind ik het veel leuker om de plaatjes te bekijken. De plaatjes leven gewoon, de plaatjes geven mij troost en vreugde. Ook het plaatje met de verkrachtingsscène vind ik prettig om te bekijken. Ik weet niet waarom, seksueel geweld vind ik het meest verderfelijke wat er is en toch ben ik aangetrokken tot dit plaatje. Misschien nog wel meer dan tot het plaatje met de jongen en zijn mes, maar dat wil ik niet voor mijzelf toegeven. Als ik dat doe moet ik misschien constateren dat ik aangetrokken raak tot seksueel geweld en moet ikzelf maatregelen naar mijzelf nemen. Ik ontken het gewoon.
De mensen die de beslissingen nemen mogen het ook absoluut niet weten. Dat is ook de reden dat ik het plaatje altijd zijdelings bekijken. Ik blader door het boekje, blijf hangen bij grappige martelscènes en kijk langdurig naar de jongen met zijn mes. De verkrachtingsscène bekijk ik met geveinsde afschuw en met een vies gezicht sla ik de bladzijde altijd snel om. Maar in mijn hoofd blijf ik ernaar kijken. Ik bekijk elk detail. De schreeuw die woordeloos uit haar mond komt. De man die haar met geweld vasthoudt. Het gevecht tussen de geslachtsdelen. Bloed op de vloer en de lichamen. Ik zie het allemaal in mijn geestesoog en het voelt aan als vergif. Vergif voor mijn geest, waar ik lange tijd naar op zoek geweest ben. Ik vind het prettig. Het is een beslissing die ik genomen heb, om het prettig te vinden. Niet het plaatje, want ik zal nooit toegeven dat ik daar graag naar kijk.. Nee, het vergif dat het voor mijn geest is.. dat vind ik prettig. Dat geeft mij rust. Rust en minder angst voor de maatregelen die zij kunnen nemen als ik hun beslissing niet respecteer.
Al blijf ik altijd op mijn hoede voor hun maatregelen. Ik herinner mij het incident met het ijsje nog maar al te goed.
Inmiddels is het vier uur 's middags en heb ik nog geen stap buiten gezet. Ik heb het raam wel opgedaan en even de frisse wind van buiten op mijn gezicht gevoeld. Ook voelde ik het mijn lichaam strelen, maar dat is toch minder noemenswaardig. Ik hou ervan als de wind mijn gezicht streelt en mijn haar door de war maakt. Dat het ook over mijn naakte lichaam kan stromen zegt mij dan weer minder. Het is iets wat kan. Een gebeurtenis, een ervaring. Net als sushi eten. Het is een ervaring, niet iets dat je dagelijks zou willen meemaken.
Ik kijk naar buiten, door het glas en niet het geopende raam. Het is beter om door het glas van de ruit te kijken, in plaats van rechtstreeks naar buiten door het geopende raam, want ik had besloten binnen te blijven. Voor mij is naar buiten kijken door een geopend raam precies hetzelfde als buiten zijn en dat wil ik vandaag niet. Vandaag is een dag dat ik binnen blijf. Enerzijds als stil protest tegen de beslissingen die ik zonder medeweten opgelegd krijg en anderzijds omdat ik geen zin heb om naakt buiten te zijn. Ik kijk naar buiten en hou het boekje met regels in mijn linkerhand. De beslissing die ik genomen heb was de juiste. Ik voel een glimlach op mijn gezicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten