Nu ga ik ook niet zeggen dat online-petities niet helpen. Ik heb er geen onderzoek naar gedaan en ik kan mij ook niet herinneren dat iemand er wel onderzoek naar gedaan heeft, maar het is vreemd dat we niet meer bereid zijn om de straat op te gaan. De barricaderen blijven angstvallig leeg. Alleen de enkeling staat nog fier met een bord omhoog op straat. Trekt alle kleding uit om te protesteren tegen de regering, homo-haat en de macht van grote bedrijven. Slechts een enkeling durft nog op straat te gaan om het ongenoegen te laten blijken. We zijn demonstratie-moe lijkt het wel, terwijl we vanuit onze luie stoel een mening over alles en iedereen hebben. Elke vage petitie die gedeeld wordt door één van onze online-vrienden wordt zonder pardon ingevuld en rondgestuurd, want het zal een goed doel kunnen zijn. Het zou kunnen dat deze petitie een verschil maakt en iedereen van mening doet veranderen. Tekenen geeft een goed dat je iets goed voor de wereld doet. Tekenen is goed!
Het mooiste is wanneer een bekend persoon de petitie rondstuurt. Dan tekent iedereen, opeens gaat het hard. De actie waar het bekende persoon voor staat heeft een gezicht gekregen. Mensen lijken te denken: "Als die erachter staat dan kan ik ook niet achterblijven!" en naar mijns inziens is het daar misgegaan. De actiebereidheid van het gewone volk is verdwenen toen de celebrities, het bekende volk er zich mee ging bemoeien. Nu is een protest pas iets waard wanneer een bekend persoon zich erachter geschaard heeft, wanneer hij of zij gezegd heeft deze actie te steunen. Gezegd heeft hiervoor actie te voeren en deze woorden ook waar maakt. Dan loopt het gewone volk als schapen achter de persoon aan en heeft de actie opeens impact.
Als ik vanuit mijn luie stoel de geschiedenis afga is het in de jaren tachtig misgegaan. Toen kwam opeens de actie "We are the World" in de wereld om de ellende en hongersnood in het Afrikaanse land Ethiopië onder de aandacht te brengen. Grote namen als Micheal Jackson, Harry Belafonte en Lionel Ritchie sprongen op de barricaden om Afrika onder de aandacht te brengen. En het lukte. Dit succesverhaal werd opgevolgd door Band Aid's nummer "Do the know it's Christmas time" en het celebrity-activisme was daadwerkelijk geboren. In ieder geval was het voorgoed uit de kast gekomen, want op zich bestond het al langer.
Maar opeens was de tendens: Zonder bekende kop die je actie, je demonstratie of je ongenoegen te uiten aandacht geeft is het niets waard. Iedereen had wel een grief, was het ergens niet over eens maar als je een bekend persoon dit kon laten zeggen zat je gebakken. Neemt niet weg dat elke actie waar een bekend persoon, een celebrity achter gaat staan niet legitiem is. In tegendeel, ze zijn allemaal stuk voor stuk het waard om actie voor te voeren. Alleen gaan we zonder een bekende kop aan het roer nergens meer heen.
Het is essentieel dat een celebrity iets zegt over een actie. Is er een demonstratie? Mensen staan te dringen als een bekend persoon een hartig woordje komt spreken. Opeens is iedereen het met je eens, want dat bekende mens is het ook roerig eens met de zaak. Ben je je hond kwijt? Vraag op twitter even of een bekend persoon je berichtje wil retweeten en opeens zoekt het hele land naar je hond. Wil je de kwalijke invloed van een groot bedrijf aan de kaak stellen? Zorg dat een extreem bekend persoon stelling neemt tegen dat bedrijf en het bedrijf kan zijn bedrijfsvoering gaan aanpassen of zelfs opdoeken. Geen actie zonder dat er een bekende kop voorstaat!
Dat daarbij het internet de hele wereld dichtbij bracht, dat elk klein dingetje opeens nieuws voor jou kan worden hielp natuurlijk ook mee aan het gebrek aan interesse om op straat actie te voeren. Demonstreren kon opeens altijd en overal, je hoefde alleen het internet op te gaan. Op internet lijkt een petitie heel groot, terwijl het in de werkelijke wereld niets voorstelt. Het zou pas iets voorstellen als een bekend persoon, een echte celebrity er iets over gezegd had. Dan was het echt een actie, een protest om rekening mee te houden.
En vanuit mijn luie stoel kijk ik het allemaal aan. Ik zie sommige protesten met bekende mensen, anderen weer helemaal niet (waar ook geen hond op afkomt of op reageert) en protesten met onderwerpen die de kleinburgerlijkheid uitdragen. Het komt allemaal langs en voor geen van alle voel ik de behoefte om op te staan. Het zal mijn tijd wel uitdienen. Protesteren, demonstreren heeft geen zin. Het grote geld, het grote verdienen zal altijd overwinnen. Ik probeer gewoon mijn leven te lijden zonder mij teveel druk te maken en hoop dat geen enkele celebrity ooit mijn levensdoel interessant gaat vinden of promoten. De roep om demonstraties, om actie en nu echt een keer van de bank af te komen amuseert mij gewoon teveel. Ik vind het leuk om te zien hoe anderen het activisme nog steeds een warm hart toedragen, al doen ze het wel vanuit hun luie stoel. Zonder achter hun bureau vandaan te komen. Mijn koffie smaakt er in ieder geval lekkerder door, dus ik hoop dat jullie nog lang doorgaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten