Current 93 en de afghaanse chauffeur

"Heb je de fotocamera meegenomen?" vroeg ze onderweg. Ik kon me wel voor het hoofd slaan. Ne, die was ik vergeten. Alles had ik klaar gelegd, spullen om mee te nemen. Rommel, ceedee en de belangrijke dingen zoals de fotocamera, maar precies die laatste vergeet ik in de tas te doen. Nee, ik had de camera niet meegenomen. Edoch mocht dit de pret niet drukken, we gingen naar Current 93. Een band die al sinds 1986 op mijn lijstje met bands stond die ik graag een keertje live wilde zien optreden en gisteren was het eindelijk zover. Niet dat ik Current 93 nog zo geweldig vind zoals vroeger of zoals de oude elpees (die ik nog graag mag luisteren) maar wederom mag dit de pret niet drukken. Current 93 het was! Alleen dus zonder fotocamera.

De avond begon met een koude pastasalade in een gezellige woning en gezellige mensen. Om vervolgens in achtervolging naar het Antwerpse land te rijden terwijl gezellige (en minder gezellige) muziek uit de ceedeespelers schalde. We zongen mee, we deden een belspelletje en we aten een ijsje uit de hand. Toch kwam aan de rit een eind, zelfs de Avond van de Pintjes kon daar niets aan veranderen. We waren gearriveerd in Antwerpen. De avond van de optredens kon beginnen, we waren in hetzelfde gebouw als Current 93 en daar kwamen we voor. Zoals het in België betaamd mochten we langer wachten dan de uiterste toegangstijd aangaf, maar dat gaf mij mooi even de tijd om de gereedstaande platen- en ceedeebakken door te struinen. Gelukkig voor mij had ik totaal geen behoefte om een nieuwe uitgave van Current 93-materiaal te kopen. Zelfs de tour-only singleceedee kon me gestolen worden. Al blijven het mooie uitgegeven albums, die werken van Current 93 alleen de muziek kan me niet vreselijk meer bekoren. Neen, ik ging voor de bakken die ernaast stonden. Gewoon een willekeurig Antwerps winkeltje met albums om hebberig van te worden. Met kwijl op de tong ging ik door de platen en ceedees, eigenlijk wilde ik teveel kopen maar ik moest een weloverwogen keuze maken. Het geld was beperkt. Ik wist de keuze terug te brengen tot Ö Paradis & Novy Svet of Mushroom's Patience. Beide bands die ik zeer kan waarderen, maar eigenlijk deed de prijs mij de keuze bepalen. Mushroom's Patience laatste album "Water" was de goedkoopste en een album dat ik al een tijdje wil hebben dus die mocht als aanvulling op mijn ceedeeverzameling gaan dienen. De rest, ja... de rest komt later wel een keertje.

En toen naar binnen, dringen de trap op. Rennen voor een mooi plekje en tot de conclusie komen dat we de verkeerde trap genomen hadden. De mooie plekken waren al bezet. Maar edouch was er genoeg zicht op het podium. Oude bioscoopgebouwen zijn gebouwd op vrij zicht op wat voor je afspeelt waar je ook mag zitten. Toch was het een afstand dat tweede rangs-zitten, maar we kwamen voor Current 93 en er was geen pret die dat kon drukken. Pink Floyd's Animals leidde de avond in, leidde de mensen naar hun plekken totdat Joolie Wood haar nummers kon spelen. Een dame met een viool begeleid door Simon Finn, Baby Dee en Maya Elliot (welke eigenlijk zou spelen, maar om onverklaarbare reden dit niet deed) Haar geluid leek het meeste op sprookjes-folk, elfenmuziek voor de liefhebbers van fantasy en aanverwantte. Helaas genoeg was er geen samenspel met het publiek, ze stond op het podium alsof ze zichzelf in een kroeg bevond. Zo'n amerikaanse kroeg met kippegaas rond het podium en boers bierdrinkend volk in de zaal. Eigenlijk zou je er gewoon doorheen moeten praten, ze gaf de ruimte ertoe. Ze bleef spelen alsof het er niet toe deed en daarmee werd ze saai naast het eerder genoemde afstandelijk.

Baby Dee daarin tegen was een grote verademing. Ik kende de muziek van deze dame geheel niet, behalve van verhalen. Maar de verhalen hadden me geenzins nieuwsgierig gemaakt om te gaan luisteren, dus liet ik me maar verrassen. Ik wist al dat ze harp zou spelen en dat instrument was precies hetgene wat me altij tegengehouden heeft om de muziek te gaan luisteren. Ik heb iets tegen harpen, muziek voor kamer en liften vind ik het altijd. Baby Dee beschouwde ik als niets anders. Gelukkig mocht ik mijn mening herzien. De vergelijking met Antony van Antony & the Johnsons is op Baby Dee zeer zeker van toepassing. Maar waar Antony's stem zeer helder is heeft Baby Dee iets aandoenelijkers. Zij is veel grappiger en brengt daardoor veel breekbaarder liedjes dan Antony doet. Baby Dee is gewoon Antony die nog voor zijn grote doorbraak staat. Obscuur, aandoenelijk en breekbaar. Het enige minpunt aan Baby Dee vond ik het gebrek aan einden aan haar nummers. De abruptheid waarmee ze elk nummer afkapte maakte het mooie net iets minder mooi. Maar ik heb goede hoop voor deze dame.

En toen kwam Popcorn. Hard en de franse versie van dit nummer. Vooral hard, heel hard. Mensen met vingers in hun oren en wederom dezelfde artiesten die eerder het podium bevolkt hadden als voorprogamma betraden wederom het podium. Nu als de band Current 93, alleen de frontman David Tibet ontbrak nog terwijl Popcorn uit de boxen bleef schallen. Langzaam verstompte het geluid hiervan en begon de band te spelen. Een mij onbekend nummer, waarschijnlijk van het laatste album dat ik tot op de dag van vandaag nog niet geluisterd heb. David Tibet betrad het podium, een paars oudemanne hoedje sierde zijn hoofd. Het publiek applaudiseerde alsof het een levensbehoefte was om hem aan te moedigen. David Tibet begon te zingen, te zingen en te springen. Als een kikker met ADHD sprong hij over het podium terwijl hij zijn prachtige tekst zong. Hij zong zijn tekst en de band speelde een melodie die geheel niet bij de tekst paste. Ik hield mijn hart vast, zou dit het concert worden waar ik voor gekomen was. Prachtige teksten en muziek die er niet bij pastte?

Maar neen, het volgende nummer was mij weer bekend. Alles viel op zijn plaats. De geweldige breekbare stem van David Tibet, zijn wonderschone teksten en de bekende muziek van Current 93. Dit was waar ik voorgekomen was. Dit was de Current 93 die ik al die jaren al had willen zien en terwijl ik luisterde naar de nummers die voorbij kwamen wist ik waar het aan schortte met de hedendaagse Current 93. Alle mensen die de muziek van vroeger nog prachtiger maakte waren verdwenen. Waar was Steven Stapelton, Rose MacDowell, Babs Satini en alle anderen die vroeger Current 93 bevolkten? Eigenlijk was Current 93 gereduceerd tot David Tibet zelf en wisselde de band bij elk album grotendeels. Alleen blijven ze alle nummers spelen die vroeger uitgebracht werden door Current 93. In deze formatie bleven de nummers wonderbaarlijk schoon, maar toch blijf ik weemoed houden naar de oudere incarnaties van Current 93. Ik hoop ooit nog een keertje Current 93 te zien terwijl Steven Stapelton de band versterkt, maar gisteren was hij er niet.

Ik treur er niet over. De springerigheid en schokkerige bewegingen van David Tibet maakte het geheel aandoenlijk. Zijn treurige uiterlijk alsof hij de last van de hele wereld op zijn schouders draagt gaven zijn teksten nog meer gewicht en naarmate het concert vorderde kwam steeds meer de emotie in zijn stem te liggen. Emotie die op de platen ook zo wonderbaarlijk maken. Vooral de aan helaas genoeg overleden Jhonn Balance en de tevens overleden kat van David Tibet opgedragen "Sleep has his House" werd door de emoties die hem overmande nog veel mooier dan het op elpee ooit zou kunnen zijn. Het was terecht dat het publiek bleef roepen om toegiften en het was nog veel mooier om te zien dat Current 93 twee keer terug bleef komen om toegiften te spelen terwijl David Tibet zichtbaar vermoeid was. De afsluiter "Oh Coal black smit" was de waardige oprotplaat, de stememoties, sprongen en gebaren van David Tibet maakten het een waar feest om te zien. Current 93 mag dan gereduceerd zijn tot David Tibet en begeleidingsband, ze zijn nog steeds waardig om live te zien. Het was een mooie performace om over na te denken gedurende de thuisreis.

Wederom in de auto. Onderweg luisteren naar wederom mooie muzieken, noise en gezelligheid. Stoppen voor dropjes, koffie en een klein plasje terwijl er een paar sigaretten gerookt konden worden maakten de vallende regen goed. Het was rotweer op de terugweg, maar dat merkte we niet. Voor we het wisten was de tijd om, Leiden kwam in zicht en verruilden we de ware auto voor een plaast in een taxi. In ons geval werd deze gechauffeurd door een grappige afghaanse chauffeur. Halverwege wilde hij weten wat zijn medelanders gedaan hadden in Ierland, een nieuwsfeit wat in de late uurtjes over het nieuws omgeroepen werd en in te snel nederlands voor hem werd gesproken om te kunnen volgen. Ik luisterde er niet naar, nieuws boeit mij nooit maar waar ik niets gehoord had kon mijn lieve ega alles voor onze taxichauffeur alles herhalen. Hij begreep het en bracht ons netjes naar huis. Het was laat toen we gingen slapen en vroeg toen ik weer opstond. Maar ik heb weer een band van mijn lijst kunnen schrappen van bands die ik nog zou willen zien voordat ik dood ga. Het was blij.