Verlies van de boot

Het werk verschafte vandaag ons met een cursus. Meestal is het onderwerp van de cursussen best interessant, maar voor vandaag was het extra spicy gemaakt. We gingen praten over de diefstallen van boten, motoren van boten en het registreren van deze gehelen. Op de agenda stonden een speciaal overgevlogen bootdiefstallen-onderzoeker en -expert uit Zweden en twee zeer jolige mannen van de Neerlandse bootcriminaliteit-politie. Waarna de dag vervolgd zou worden op een geheime locatie waar inbeslaggenomen voertuigen en zaken heen gebracht werden voor technisch onderzoek. Allemaal zeer boeiende zaken die op het progamma stonden, maar het belangrijkste van allemaal was de zeer uitgebreidde lunch die we op kosten van den baas aangeboden kregen.

Om niet te zeggen, het was een productive dag waar een lichte lunch niet mocht ontbreken. Nu had ik persoonlijk weinig op met het hele concept van bootregistratie, -diefstal en de mogelijkheden om de hele criminaliteit hierom heen een halt toe te roepen, maar toen ik een klein kwartiertje te laat de precentatie binnenliep overviel mij de honger naar deze informatie. De zweedse spreker wist met zijn amerikaanse accent en zijn zeer duidelijk, maar nogal vreemde uitleg mijn interesse te wekken voor dit onderwerp. Vreemd eigenlijk aangezien het hele concept boot mij werkelijk gestolen kan worden, maar om iemand te ervaren die vol passie en vuur kan vertellen over boten en oprecht kwaad wordt over het stelen van die dingen of überhaupt de motor die er vaak aanhangt was nieuw voor mij. Hij sprak ook veelvuldig over "de vijand" in plaats van het criminelen te noemen, voor hem was het werkelijk een oorlog tegen mensen die zich met bootcriminaliteit bezig hielden. Iets wat trouwens veel verder gaat dan alleen het stelen van een boot of een achterhangende motor. Maar wisten wij veel...

Nu blijken de zweden de experts te zijn op het registreren, informatie zoeken en uitwisselen van deze gegevens aan politie en onderzoekers te zijn, dus was het ook niet vreemd dat deze man voor ons stond om zijn praat te houden. Boten was het, boten en buitenboordmotoren. En de ellende die bootfabrikanten geven met identificatienummers aan die dingen hangen, waarbij we over de buitenboordmotoreren maar helemaal niet gaan praten. Ik wist werkelijk niet dat het allemaal zo complex was en zeker niet dat het met enkele simpele internationale wetgevingen de chaos grotendeels terug gebracht kan worden. Weer een punt erbij voor de globalisering! En nu blijkt het hier in Nederland ook al niet veel beter geregeld te zijn. Sterker nog, de chaos die de nederlandse regering ervan gemaakt heeft is werkelijk huilen met een pet op. Daar wil ik niet eens op ingaan. Lunch is een beter onderwerp.

En toen stonden we in een hal in Haarlem. Tenminste daar zouden we moeten staan als we niet verkeerd gereden waren. De afslag die we moesten hebben op de snelweg bleek drie komma zeven kilometer achter ons te liggen toen we er al voorbij waren, waarna je natuurlijk de volgende afslag neemt. Dat was dus de verkeerde en om de een of andere vreemde reden bevonden we ons plotseling in Westpoort. Werkelijk nog nooit van gehoord en vele mensen waarschijnlijk met mij. Lege straten, verlaten en wijdse grasvelden met in de verte een glims van industrie. Industrie die langzaam begon uit te groeien in haven gerelateerde industrie waardoor ik op het idee kwam dat we onszelf in het nieuwe havengebied bij Amsterdam rondreden (ook bekend als voormalig natuurgebeid Ruigoord) Ik bleek het helemaal bij het rechte eind te hebben en door een zeer verlaten weg op te rijden op mijn teken kwamen we plotseling aan bij de hal waar we moesten zijn. De geheime locatie, waar iedereen in de buurt van wist waarvoor het diende en waar het was. Zo geheim zijn bepaalde locatie toch ook weer niet.

Om binnen te komen was het een ander geval. Drukken op de intercom, het juiste wachtwoord spreken en vervolgens wachten in de sluis tot een politiebeamte afgedaald was naar de diepte van de grond om die deur te openen. En daar lag voor ons een kleine loods afgeladen vol met auto's. Auto's en een paar boten op trailers welke onlangs geconfisceerd waren bij een grote inval. De boten, de auto's kwamen we niet voor dus daar wisten we ook niets van en mochten we ook niets van weten. Hier werden de technische onderzoeken gedaan. Hier zouden de mannen van Crime Scene Investigation hun handen vuil moeten maken. Iets wat ze waarschijnlijk alleen zouden doen aan het vuil op de vloer en de voertuigen. Niets gebeurde er, het was niets meer dan een opslagloods. Spinnenwebben sierde de rondslingerende voertuigen en andere apperatuur. Niemand deed wat er en er kwam pas leven in de zaak toen er een nieuwe auto binnengebracht werd. Ook deze werd geparkeerd tussen het geheel waardoor de loods nog voller kwam te staan en enige mate van onderzoek nog verder de grond in geboord zou worden.

Nu was er wel wat gedaan met de voertuigen en spullen. Alles had een sticker gekregen. Een unieke sticker waarop de basisgegevens van de terugvind-locatie stonden en waar het om ging. Waarschijnlijk zouden de onderzoeken vanachter het bureau plaats vinden. Vingerafdrukken zoeken waren hier niet nodig, die hadden ze natuurlijk al van de verdachten afgehaald. En wij kwamen naar boten kijken, niet naar de opsporingspmethoden die de polite gebruikt. Dan zouden we maar van baan moeten wisselen en aangezien ik al niet geschikt voor het leger bevonden ben lijkt het me niet zinnig om voor een baan bij de politie te solliciteren. Ik kan ook geen snor laten groeien zoals onze olijke uitleg-agenten hadden, dus heb ik alweer een minpuunt erbij. Ik ga liever voor de globalisering dan ik agent wil worden.

En we kregen nog een sticker te zien. Een valse sticker die op motoren geplakt worden. Een sticker met een serienummer en ander motorgegevens erop. Blijkbaar is er iemand die die dingen produceerd, er gaat dus genoeg geld in dit donkere circuit rond om zo iets op te kunnen zetten. Weer wat geleerd, net zoals de idioterie die bootdieven uithalen om een boot onherkenbaar te maken. Dat was wel grappig om te zien. Een soort slapstick zonder acteurs, alleen de rommel die ze achtergelaten hadden konden we nog zien. Ik lachtte en toen werden we vrij gelaten. Vrij om naar huis te gaan. De cursus zat erop, ik weet nu meer van boten dan ik gisteren had kunnen denken.