De hete pinda slikken

Daar gaan we dan, de eerste echte posting welke nog nergens anders verschenen is. Onwennig begon hij hier wat te typen terwijl het uiterlijk achter de mooie flitsende vormgeving er een beetje raar uitzag. Het voelt een beetje aan alsof ik in Las Vegas ben, maar dan niet in de prachtige gokhallen en hotellobby's. Neen, ik loop door de personeelsgangen rond, tussen het beton, stalen buizen en kille TL-licht. Maar ik weet dat achter het beton en staal er een wereld ligt die er veel mooier uitziet dan ik me in mijn stoutste dromen kon voorstellen. Een wereld waar iedereen toegang to kan hebben maar de schermen erachter alleen toegankelijk zijn voor diegene die ik kan toelaten.

Niet dat iemand hier zou willen zitten. Rustig op de stoel waar ik op zetel terwijl een kat een poging aan het doen is de rattenkooi binnen te dringen. Iets wat waarschijnlijk ook op niet meer dan een poging zal uitlopen, zo gauw de dames de kat in de smiezen hebben zullen er een paar voetkussentjes gaan sneuvelen. Niet dat het de kat in haar pogingen zal stoppen, in tegendeel juist ze zal nog harder haar best gaan doen om de grote witte knagers eens flink in hun nekvel te pakken. Alleen niet vanavond, nooit is het vanavond. Zo slim is ze ook wel weer, ze weet dat er altijd weer een volgende dag is. En een volgende en een volgende. Ik mag dat allemaal aanzien, aanzien en aankijken alsof de dierentuin in huis een normaal gebruikelijk item is in iedereens huis. Waar natuurlijk, iedereen heeft dieren. Willens en wetens heeft iedereen dieren. In bed, in het toilet, in de keuken, in de koelkast, achter het behang. Overal schuilen wel beestjes, kleine kriebelbeestjes onzichtbaar voor het blote oog. Of juist net zichtbaar genoeg en somige zijn zo duidelijk dat alleen werkelijk blinde mensen ze kunnen missen. Beestjes met harige pootjes om de lucht om hen heen af te speuren naar andere beetjes. Beestjes die de harige varianten dan weer kunnen gaan opeten. Ik hou van mijn beestjes, allemaal.

Alleen hou ik niet van mee-eters. Je kent ze wel van die zwarte kopjes die in je poriën huizen. Zwarte dingen die de boel verstoppen en pijn veroorzaken onder je huid. Drukkende bulten maken vol met kleine beetjes pus en vocht. Nare dingen zijn het, vandaag had ik er weer eentje op mijn wang. Een vuurrode bult was er in de nacht ontstaan terwijl ik manmoedige pogingen deed om te slapen. Een ontsierende rotbult precies op het midden van mijn linkerwang. Ik haatte hem bij het eerste zicht dat ik kreeg en toen begon de pijn. De langzaam opkomende pijn terwijl het pus en vocht zich achter de zwarte kop begon op te hopen. Ik wist al wat me te wachten stond aangezien ik drie dagen ervoor er eentje op mijn rechterwang had welke ik met veel pijn en moeite had kunnen verwijderen. Nu kwam er eentje op mijn linkerwang opzetten alsof ze wilde zeggen dat ik zo in evenwicht liep. Dat het staan op één been niet meer toegestaan was. Neen, ik moest nog maar een ontsierende pijnlijke bult op mijn wang ontvangen. Aan de andere kant.

De hele dag lukte het me uitstekend om eraf te blijven. Ik kon redelijk de stekende pijn negeren tot het moment daar was dat ik het verlossende woord kreeg. "Hij is rijp." Eindelijk kon ik mijn vingers hun genezende werk laten doen. Ik kon mijn twee wijsvingers langs de bult plaatsen en met een gedegen uitgevoerde hoeveelheid druk de pus eruit werken. Maar niet voordat ik onderweg naar een spiegel eerst het bovenliggende velletje opengelegd had. Ik zou niet willen dat de pussige inhoud zich een weg binnenin mijn huid wist te banen en een zo nog grotere bult veroorzaken door een gigantische onderhuidse ontsteking te veroorzaken. Nee, mij niet gezien. Ik kies dan liever de eieren voor mijn geld en als het dan twaalf uur in de nacht is maakt me dan ook niet uit. Eerst pulken en dan knijpen, dat is mijn motto als het op zwarte kopjes en vuurrode bulten aankomt. En de rest is geschiedenis. Ik kneep, liet een berg pus en een mooi slangetje mee-eter weg schieten richting de spiegel en zag mijn blikveld vertroebeld raken met eerder genoemde projectielen. Een hoop vocht en bloed volgde waarna er een mooi gaatje in mijn wang zat welke gemaskeerd werd door een pijnlijk kloppende rode bult. Maar de druk was er af en dat ik het belangrijkste.

Ik kan gerust gaan slapen. Misschien mag ik morgen nog een keertje gaan knijpen. Ik kijk er nu al naar uit. En zo eindigde het eerste echte stuk posting dat ik hier deed. Geschiedenis is geschreven in boeken, op tafels en vellen papier. Geschiedenis schrijven we soms virtueel, maar dan kunnen we het makkelijker vergeten. Ik hoop dat ik morgen nog mijn herinnering aan de vuurrode bult mag hebben, dat zijn altijd van die fijne herinneringen.