Een vlinder land op mijn bril en terwijl ik dit zit te typen realiseer ik me dat het al heel lang geleden gebeurt is. Ik moet eigenlijk schrijven: Een vlinder landde op mijn bril. Maar op de een of andere reden wil ik dat de vlinder nu op mijn bril land. In deze tijd, op dit moment terwijl ik binnen zit. Binnen achter een toetsenboard zonder een bril op mijn hoofd, zonder een vlinder in mijn buurt. Überhaupt is de laatste vlinder die ik gezien heb al weer twee weken geleden als ik degene op de televisie niet meetel. Maar mag je eigenlijk beelden van de televisie meetelen als echt?
Soms hoor ik wel eens dat alles wat op televisie gebeurt echt is. Dat er echt mannen op de maan geland zijn, dat er echt een premier van Nederland is die op de figuur Harry Potter lijkt, dat er echt mensen zijn die vinden dat andere mensen niet welkom zijn in hun buurt, dat er echt vlinders rondvliegen door straten. Ik vind het moeilijk te geloven, niet in vlinders want die heb ik vaak genoeg gezien. Zelfs op de hoek van mijn bril, maar de rest. Kan ik daar klakkeloos vanuit gaan? Kan ik werkelijk geloven dat er iemand op de maan gestaan heeft? Kan ik werkelijk geloven dat intolerantie zich een plaats heeft in de mensen in mijn omgeving. Bij mensen die ik verder ook helemaal niet ken en eigenlijk ook niet wil kennen? Kan ik dat geloven omdat het op televisie is? Ik denk liever aan de vlinder op mijn bril.
Een moment verstild in tijd, in mijn herinnering. Het ene moment zat ik daar zonder iets op mijn gezicht. Met een kale neus om het rustig te zeggen en voordat ik het door had verscheen er een vlinder op mijn bril. Nam de vlinder die bril mee? Had ik altijd al een bril gehad? Of was het weer zo'n televisiemoment die voor het nageslacht bewaard moest worden? Een moment van een punt in de geschiedenis dat alleen op televisie werkelijk gebeurt was maar voor de rest elke vorm van realiteit tartte. Eigenlijk kan het me niets schelen en gisteren kon het me niets schelen. Ik heb de herinnering in mijn geheugen staan. Ik weet dat het ooit ergens gebeurt is en dat ik nooit een bril gedragen heb doet er niets aan af. Voor mij is het een herinnering. Iets uit het verleden wat net als op televisie echt gebeurt is. Ik kan het me herinneren en de film nog een keertje afspelen waarmee het momenteel ook gebeurt.
Er land een vlinder op mijn bril. Rood met zwart en gele strepen. Ik zie zijn vleugels langzaam heen en weer slaan terwijl ik hem bekijk vanuit mijn ooghoek. Mijn bril ontneemt me geen hoekje zicht. De vlinder is precies goed geland alsof hij gezien wilde worden. Voorzichtig steek ik mijn hand uit naar de vlinder. Misschien wil ik hem aaien, misschien vliegt hij wel weg als ik hem te dicht genaderd heb. Het maakt me niet uit, het is hier en nu. Mijn bril, de vlinder, het moment, allemaal gebeurt het hier. Hier en nu. De vlinder zit nog steeds op mijn bril. Mijn hand uitgestoken om hem te pakken, hem te aaien en hem plaats te laten nemen op dezelfde hand. Ik doe niets. Ik laat de vlinder op mijn bril zitten, net zo lang tot hij wegvliegt en daarna speel ik de film nog een keertje af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten