De liefde voor een man

Als heterosexuele man praat je niet over de liefde die je voor een man kan voelen. De enige liefde voor een man kan hebben is voor je vader, maar dat is al iets waar ik niet over kan meepraten. Alleen over afgewezen liefde van een vader kan ik over meepraten, alleen is het hier een geheel andere liefde waar ik over spreek. Iedereen heeft vroeger de onbereikbare verliefdheid voor een ster gehad. Een grootheid in de muziekwereld (of een andere kunstuiting) die levensgroot in de kamer hing en waar je elke dag verliefd naar kon kijken. Het is totaal niet vreemd om dat te hebben en zelfs kon deze liefde de grenzen van de eigen sexuele geaardheid overschreiden, vooral waar het vrouwen en meisjes betrefd.

Ikzelf dacht dat ik hier nooit last van gehad had. Ik had geen idolen, wel mensen wiens muziek ik graag hoorde en bewonderde maar ik had geen last van de onbereikbare liefde. En zeker niet voor een man, ik ontkende dat aan alle kanten. Tenminste dat dacht ik tot het moment daar was dat een van mijn jeugdhelden stierf. Ik kan me de dag nog goed herinneren dat John Balance's zijn dood over het internet verspreidt werd. De grote man achter Coil was niet meer. Zijn stem, muziek en creaties zouden nooit meer verder gaan, nooit meer kon er een nieuw album van Coil te wereld komen. Alleen het allerlaatste album van Coil genaamd The Ape of Naples zou nog het levenslicht te zien krijgen en daarna was het afgelopen met de constante stroom of nieuwe Coil uitgaven.

In eerste instantie was ik in schok doordat John Balance overleden was. Ik ben drie dagen in een soort rouwtoestand door het leven gegaan zonder dat ik eigenlijk wist waarom. Op dat moment had ik de genialiteit van Coil en John Balance wel weer herontdekt, maar meer dan iemand uit mijn verleden was hij toch niet? Ik beschouwde hem tenminste niet als meer dan dat. Wat kon ik me meer vergissen dan dat. Toen ik Coil voor het eerst hoordde lang geleden was het alsof ik thuiskwam. Eindelijk hoorde ik muziek die voor de eeuwigheid gemaakt was. Muziek die ik nooit zat zou kunnen worden, hoe oud ik me ook zou voelen. Ik dacht dat ik dit wel met elke band zou kunnen hebben, maar Coil is een van de weinige gebleken die daadwerkelijk de tand des tijds heeft kunnen doorstaan. Niet door hun muziek, maar doordat John Balance zijn geest in de muziek goot. Coil was John Balance en John Balance is liefde. Ik kan er eigenlijk niet meer van maken dan dat. John Balance is liefde, liefde in de meest pure vorm. Niets sexueels of iets dergelijks maar gewoon de onbereikbare liefde die je voor een kunstenaar kan voelen. Bewondering en liefde.

Het is vreemd dat ik me dat nu pas realiseer als hij al bijna twee jaar dood is en ik zijn muziek al sinds de jaren tachtig luister. Al meer dan twintig jaar luister ik naar zijn stem, heb ik op een gegeven moment de dag dat bepaalde platen uitkwamen ze vervloekt voor die uitgaven en muziek om ze na een flink aantal jaar weer te herontdekken. Maar nooit ben ik gestopt de muziek van Coil te beluisteren, altijd vond ik wel een momentje om het op te zetten. Altijd was er wel een nummer dat ik wilde horen en toen kwam internet. Toen herontdekte ik de genialiteit van Coil, de briljantie van John Balance en barstte de liefde voor hem pas echt goed los. Alleen wist ik dat toen nog niet, maar ik raakte verliefd op de stem van die man. Eigenlijk ben ik vanaf het eerste moment dat ik zijn stem gehoord heb verliefd geweest op hem. Niet op zijn uiterlijk, maar puur gericht op zijn stem en teksten. Misschien dat de muziek ook een grote rol gespeeld heeft, maar zijn stem was honing voor mijn oren. Zijn stem is nog steeds honing voor mijn oren. En nu is hij dood.

Jaren later ben ik me pas gaan realiseren hoe ik John Balance in mijn leven gemist heb toen ik geen Coil-platen luisterde. Ik kan me nu geen dag meer voorstellen dat ik niet even naar zijn stem geluisterd heb. Niet even snel een nummertje opzet om hem weer even te horen zingen, om even zijn teksten te luisteren. The Ape of Naples is het laatste wat John Balance ooit zal uitbrengen, de plaat waaraan hij met Coil werkte voordat hij doodging en eigenlijk wist hij het. Eigenlijk is het de ultime afscheidsplaat, waardiger kan ik het me niet voorstellen. Hoe vaker ik het album luister, hoe mistiger mijn ogen worden als ik de laatste tonen hoor wegsterven. John Balance is dood, maar in mijn hart leeft hij nog altijd door. Hij zal altijd in mijn hart doorleven en hij zal de enige man in mijn leven zijn waarvan ik als heterosexuele man hou. Ik zal nooit meer een man liefhebben zoals ik John Balance in mijn hart heb gesloten. Hij was mijn vader, mijn mannelijke minaar en mijn voorbeeld. Ik eer John Balance en luister nog een keer naar zijn stem terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Moge de gieren je gunstig gezint zijn.

Was all in vain? Or did you cry?
No need to ask, my tears have run dry
This is the end of my pity
I await to die

You now the living, me now the dead

To prove that you loved me
Mere words could not have said
Bitting into skin, into flesh, into me
Taking all you could
Oh, I'd still give you blood

Just to paint your lips
If you should wish them red
My desires your kiss completed
But only now I can see
The vicious joy when you took delight
Behind each kiss your poison bite
And when my all was given
And you had taken
Oh dog-like Judas
You did disappear

Was all in vain? Or did you cry?
No need to ask

You now the living, me now the dead

Coil - The tenderness of Wolves