Keuzes die we maken

Mag je spijt hebben van wegen die je ingeslagen bent? Ik vind van wel, soms lijkt een keuze die je gemaakt in eeste instantie vor de volle honderd procent de juiste maar als je er een tijdje mee aan de slag begint te raken blijkt het helemaal niet zo perfect te zijn. Als het jezelf betreft is het makkelijk, dan stop je gewoon met wat je aan het doen bent en ga je een andere weg in. Geen enkel probleem daar, laten vallen en doorgaan. Ik zou me geen betere voorstelling van zaken kunnen wensen, als een keuze niet werkt maak je een herweging en ga je op een andere manier door. Rondrennen als een kip zonder kop heeft natuurlijk geen enkele zin en je hoofd verliezen over een keuze die je gemaakt heb is natuurlijk gewoon stom. En dat is wat het is.

Maar het wordt anders als je de keuze voor een ander maakt. Personen die vertrouwen op je dat jij weet wat het beste voor ze is. De keuzes die je maakt voor je kinderen. Wat moet je kiezen, ze vertrouwen op jou omdat ze zelf nog niet goed in staat zijn een weloverwogen keuze te maken. Ze overzien de grote plaatjes nog niet dus moet jij voor ze kiezen. Jij moet zorgen dat de weg die ze inslaan de juiste is en dat is moeilijk, maar iets wat elke ouder moet doorstaan. Het begint bij de geboorte en blijft doorgaan tot ze oud genoeg zijn om hun eigen keuzes en wegen te bepalen. En zorg dan maar dat je de juiste keuzes maakt, ze zijn bepalend voor de rest van hun leven. Niet alleen de kleine keuzes zoals de kleding die je voor ze koopt maar ook de scholing die ze ontvangen. Met kinderen kan je niet als een kip zonder kop gaan rondrennen, dan moet je je hoofd ferm op je schouders geplant hebben en de consequenties kunnen overzien.

Dat is natuurlijk een onmogelijkheid. Het is volstrekt onmogelijk om te overzien wat het gekozen onderwijs met je kind zal gaan doen. De buitenwereld bestaat uit zoveel onberekenbare factoren dat het volslagen onmogelijk is om een weloverwogen keuze te maken en toch doen we het. We kiezen op basis van onze eigen normen en waarden omdat we die willen overbrengen op onze kinderen. En we hopen op het beste. Vooral dat laatste is het enige wat je soms kan doen als ouder zijnde, hopen op het beste.

Nu dacht ik ook het beste voor mijn kind gekozen te hebben, maar inmiddels ben ik daar niet zo zeker meer van. We kozen voor een school waar individuele aandacht hoog in het vaandel staat, waar niet zozeer het onderwijsprogamma maar meer de ontwikkeling van de kinderen voorop staat. Ik dacht serieus dat dit het beste onderwijs zou kunnen zijn wat mijn kinderen zouden kunnen ontvangen, maar inmiddels begin ik te twijfelen. Doordat de kinderen zoveel individuele aandacht krijgen en er vooral gelet wordt op de ontwikkeling van de kinderen zijn er héél veel hulpverlenende types aan de school aangesloten. Allemaal die binnen een bepaald gedachtegoed hun werk doen, op zich niets mis mee. Integendeel juist, het zou heel positief kunnen werken omdat problemen vroegtijdig gesignaleerd kunnen worden en daardoor beter aangepakt kunnen worden. Tenminste dat zou in theorie zo moeten werken, helaas genoeg begin ik het vermoeden te krijgen dat de praktijk anders uitwerkt.

Kijk, mijn zoon heeft een sensorische stoornis. Niets ergs, niets waardoor hij niet kan opgroeien tot een volwaardig lid van onze maatschappij maar hij heeft gewoon een handleiding gekregen. Eentje waar we de precieze beschrijving van kwijt zijn, maar wel hard naar op zoek zijn. Nu hebben ze op school uiteraard gemerkt dat er iets niet goed zat en dit aangegeven. Wij waren hier heel blij mee, ze kwamen zelfs met therapieën aanzetten die hij zou kunnen volgen en op basis daarvan konden we dan weer verder in ons traject naar de juiste hulpverlening of eigenlijk handleiding voor zijn stoornis. Hij werd achtereen volgens onderzocht door een creatief therapeut, logopediste en een pedagoge. Allemaal bij school aangesloten en allemaal hardstikke meegaand in hun werkwijze, oplossingen en manieren van doen. Alleen begon bij mijn pasgeleden de twijfel toe te slaan, nadat we een beetje kennis kregen van de naam van de stoornis kochten we een boek aan. Een boek dat ik inmiddels grotendeels gelezen heb en waarbij ik veel geleerd heb van de inhoud van het probleem. De aanpak is een geheel ander verhaal omdat dit specifiek op het kind toegesneden moet worden, maar gezien het traject waarin we zitten heb ik daar goed vertrouwen in.

Alleen de school niet meer. Ik krijg het idee dat ze zo ver zijn doorgeslagen in hun manier van aanpak dat ze helemaal niets doen aan de induviduele ontwikkeling van de kinderen. Laatst werd geopperd dat het beter was als hij naar speciaal onderwijs zou gaan. Onderwijs voor moeilijk lerende kinderen of iets dergelijks omdat hij daar beter af zou zijn. Zijn geestelijke ontwikkeling zou te ver afwijken van de andere kinderen in de klas, zou te ver achterlopen en toen begon ik te denken. Ik weet natuurlijk niet wat er gebeurt in de klas, maar ik weet hoe mijn zoon is. Ik weet ook dat hij een handleiding heeft, maar verder een redelijk normaal kind is. Hij heeft moeite met de verwerking van sensorische prikkels en kan daardoor moeilijker dingen doen. Het kost hem moeite om zijn wereld op een logische manier in te delen. Ik dacht dat het onderwijs waarin hij zat juist goed voor hem was omdat ze zoveel aandacht hebben voor het individue en de onwikkeling daarvan. Maar blijkbaar zien zij dat anders, alles wat afwijkt van bepaalde normen moet aangepakt worden en als dat niet gaat lukken kan het maar beter verdwijnen in een andere hulpverleningssetting.

Niet dat ze het slecht bedoelen, in tegendeel juist ze willen zo graag dat het kind op de perfecte manier ondersteund wordt in de ontwikkeling dat ze het ongewild in de hulpverlening duwen. Ongewild duwen ze kinderen en hun ouders in hulpverleningssituaties waarin ze helemaal niet horen. Nu zeg ik niet dat mijn zoon niet op speciaal onderwijs thuis hoort, misschien is dat inderdaad het beste voor hem maar ik zie niet in dat de argumenten die zijn geven steek houden. Het beeld dat zijn hebben is namelijk een geheel ander beeld dan ik zie, maar zoals ik al zei. Ik weet niet hoe hij op school is, al kan ik me er wel een goede voorstelling van maken. Hij is heel teruggetrokken en kan zich moeilijk uiten waar anderen bij zijn. Hij kan ook moeilijk dingen loslaten en houdt van structuur zo niet bepaalde rituelen, eigenlijk zoals elk kind maar dan ietsje erger. Ik herken heel veel van mijn broer in hem en met hem is ook alles perfect terecht gekomen. Alleen zat hij op een andere basisschool die een andere insteek hadden in het onderwijs en ik denk dat daar de schoel wringt. Ik denk dat daar mijn twijfel vandaan komt.

Wat ik in eerste instantie als een zegen zag begint nu steeds meer op een vloek te lijken. De individue en ontwikkelingsgerichte aanpak werkt niet bij kinderen die uit de pas lopen, daar kunnen ze niet mee omgaan dus gaan ze naar oplossingen zoeken die in hun straat passen. De hulpverlening in zijn enge vorm. Plaatsen waar heel veel kinderen helemaal niet thuishoren en wanneer deze kinderen op een openbare basisschool geplaatst waren er helemaal geen sprake van zou zijn. Dat zijn tenminste mijn gedachten, mijn gevoelens over dit hele gebeuren. Ik weet ook wel dat de stoornis zijn hulpverleners nodig heeft om tot een goed werkbare oplossing te komen, maar ik ben bang dat we door de school hierin te ver gaan doorslaan en dat dit uiteindelijk meer schade gaat toebrengen dan het oplossingen biedt. Ik ben bang dat ik mijn hoofd verloren ben en mijn keuze de verkeerde geweest is, maar wie ben ik.... Ik probeer ook maar zoveel mogelijk mijn hoofd erbij te houden en dit was iets wat we niet van te voren konden voorzien. Niemand treft blaam, maar zorgen maak ik me nu wel. Wat is nu het beste?