Het zijn van bruin

Via het weblog van Araglin werd ik weer eens geconfronteerd met de hedendaagse bekrompenheid van het Neerlandsche Volk. Iemand had daar wat reacties achtergelaten die rechtstreeks onttrokken waren uit het onderbuik gevoel wat Pim Fortuyn heeft achtergelaten nadat zijn hersenen over een Hilversumse parkeerplaats verspreidt waren. Nu is het enige probleem dat ik die onderbuik gevoelens perfect kan begrijpen, sterker nog ik zou ze net zo goed als iedere willekeurige Neerlander kunnen hebben maar omdat ik toevallig verder durf te kijken weet ik dat het totaal ongegrond is. Al kan het me verder eigenlijk weinig schelen, het is niet mijn probleem. Het is totaal niet mijn probleem, ik woon tussen twee vluchtelingen en heb daar vrede mee. Laat iedereen maar zijn mening spuien en zijn gal verspreiden over de wereld. Ik lach dan en weet dat onwetendheid soms een zegen kan zijn, maar wanneer de zegen een vloek wordt er alleen maar gelachen kan worden.

Eigenlijk kwam ik erop door het bandje Prussian Blue, het inmiddels alom bekende bandje van de wit-nationalisten tweeling Lamb en Lynx die met hun jeugdige leeftijd van dertien jaar de glorie van het witte ras en christendom bezingen. Een beetje neo-nazitische gedachtengoeden schuwen ze ook niet, maar sinds ze publiekelijk zijn gegaan in een amerikaanse talkshow hebben ze de wereld aan hun blanke voeten gekregen. Hierdoor ben ik uiteraard ook in het bezit gekomen van hun materiaal, niet in de orginele vorm natuurlijk aangezien er ook grenzen zijn aan het sponseren van bepaalde gedachtengoeden. Het neerladen van hun muziek vond ik meer dan genoeg, ik was nieuwsgierig naar de hele ophef en vond dat het tijd werd dat ik het met mijn eigen oren ging testen. Daarbij had ik een stuk uit de amerikaanse talkshow gezien en dat deed me erg hard lachen om de ideeën die deze mensen uitdragen. Iets waar ik eigenlijk ook wel weer kan inkomen, maar dat komt meer omdat ik overal wel een positief punt in kan vinden, dus waarom niet in nationalisme gericht op het blanke ras. Nu mag het van mij net zo goed zwart of islamitisch zijn, onderscheid maak ik persoonlijk niet. Iedereen heeft wel gelijk.

Vele maanden geleden kwam ik in het bezit van de eerste ceedee van Prussian Blue. Lynx en Lamb waren op dat moment nog niet ouder dan elf, misschien twaalf en dat is duidelijk aan het materiaal te horen. Twee kinderen met een gitaar die teksten van Ian Stuart aan het vertolken zijn, eigenlijk is de eerste een beetje triest maar omdat het kinderen zijn die nationalistische teksten gericht op het blanke ras aan het zingen zijn heeft het een zeer hoog camp gehalte. Een zeer bruin-camp gehalte, maar dat mag de pret niet drukken. Nu kwam ik enkele maanden geleden de tweede ceedee van Prussian Blue op het grote boze internet tegen en aangezien ik de eerste wel amusant vond heb ik die ook neergeladen. De dames zijn wat ouder geworden en de publiciteit die ze gekregen hebben na hun eerste heeft ze absoluut geen wind-eieren gelegd. Het is duidelijk dat ze weten waar ze mee bezig zijn of beter gezegd er zitten nu mensen achter die weten waar ze mee bezig zijn. De knulligheid waarmee de eerste ceedee doorspekt is begint steeds meer naar de achtergrond te verdwijnen. Inmiddels maken de dames vrolijke pop-rockliedjes met teksten die het niet zullen halen in de hitlijsten, maar ondergronds een hoop medestanders zullen vinden. Sterker nog, ik heb totaal geen last van wit-nationalisme maar dit album kan ik toch echt waarderen. Het is gewoon lekker bubblegum-muziek met een bruine rand.

Eigenlijk valt me dat wel erg op. De muziek waar een bruine rand aan zit heeft veel meer humor en bubblegumgehalte dan links ooit kan maken. Waarschijnlijk is dat ook precies de reden waarom rechts steeds meer grond aan de voeten begint te krijgen in onze wereld. Ze weten veel beter hoe ze in de harten van de mensen moeten komen. Je raakt de mensen in je omgeving niet met demonstraties, acties en grote toespraken. De mensen willen vermaakt worden en wat is een beter medium dan muziek? Muziek is voor iedereen, iedereen luistert naar muziek. Overal is muziek en als je de muziek beheerst kan je het volk beheersen. De mensen met een bruine rand weten dat en daardoor zullen mannen als Pim Fortuyn steeds meer een plaats in de harten van de mensen in je omgeving innemen. Prussian Blue is natuurlijk net even te extreem voor de meeste mensen, maar wat zij maken staat niet zo ver af van wat er tegenwoordig door de hitlijsten zwerft. Als de dames hun teksten een beetje anders inpakken zouden ze zo een hit kunnen scoren in eigen land.

Maar de beste bruine muziek blijft toch uit Duitseland komen, eigenlijk zijn wij Europeanen de enige die de muzikaliteit tot een niveau kunnen tillen waarbij het niet meer uitmaakt waar de teksten over gaan. Het zit zo goed in elkaar dat geloven in God voor iedereen weggelegd is, zelfs al weet je dat dit de grootste onzin is. Europa staat bovenaan in de wereld, Europa zou de wereld moeten leiden als een strenge doch rechtvaardige vader. Het wordt tijd dat iemand muziek gaat maken die de glorie van Europa bezingt, dat nationalisme en ophemelen van het blanke ras is ook maar een gimmick die na verloop van tijd zijn glans verliest. Europa is het enige wat voor altijd is.