Slapen als middel

Terwijl je vreselijk moe bent de slaap niet kunnen vatten is vreselijk. Tenminste dat lijkt me vreselijk, het is iets waar ik persoonlijk nooit last van heb gehad. Ik val altijd binnen vijf minuten in een diepe slaap als ik mijn moede hoofd op mijn kussen heb gelegd. Alleen is bij mij het probleem om in slaap te blijven wat groter. Meestal is dit probleem niet aanwezig en kan ik gedurende de gehele nacht genieten van mijn welverdiende nachtrust. Een nachtrust met veel en vreemde dromen, maar een nachtrust zonder onderbrekingen het is. Nu is het de laatste tijd weer raak, mijn nachtrust vertoond kuren. Ik slaap niet meer aan één stuk door om verschillende redenen.

Het begon allemaal een paar dagen geleden. Ik droomde dat ik bezig was willekeurige acties van niet zinvol geweld uit te voeren. Ik vond er plezier in om mensen die ik tegenkwam op straat hard tegen het hoofd te slaan en hiermee door te gaan totdat ze bloedend op de grond lagen. Het gaf me zeer groot plezier om de mensen te zien kruipen voor mijn voeten terwijl ik ze nog een beetje natrapte. De ribben liet kraken met behulp van mijn stalen neuzen en de vingers vertrapte onder mijn met schroeven bedekte zolen. Het gaf mij plezier in mijn droom, terwijl mijn werkelijke geest walgde van deze acties en vooral het plezier dat mijn droompersoonlijkheid eraan beleefde. Alleen wist ik het nog bonter te maken door mijn oudste zoon op zo'n tocht mee te nemen. In een vervolg droom begon ik hem te laten zien wat de beste plaatsen op iemands hoofd waren om iemand met één klap tegen de grond te werken en zoveel mogelijk pijn te bezorgen. Het feit dat ik dit zelfs lachend deed werd me te veel. Ik dwong mezelf wakker te worden.

Ik werd wakker en elke keer dat ik in slaap viel keerde ik terug naar deze geweldadige kant mijn mijn droompersoonlijkheid. Mijn zoon kwam er niet meer in voor, maar ik heb legio mensen mijn vuisten laten voelen. Nog meer met mijn stalen neuzen tot bloedens toe getrapt en volgens mij zelfs één persoon naar een volgend leven geholpen. Elke keer ondernam ik pogingen wakker te worden om te ontsnappen aan deze verschikkelijke beelden en elke keer lukte het weer om vervolgens er weer naar terug te keren bij de volgende droomsessie. Het was een nare nacht, ik werd vermoeider wakker dan ik ging slapen. Niet alleen was de nacht doorbroken geweest, ook nog moest mijn geestelijke gezondheid het ontgelden met mijn brute kracht en gedachten aan bloed door pijn. Die hele volgende dag heb ik in een roes doorgebracht, de dromen waren vergeten maar mijn gedachten erover niet. Ik wil niet dromen dat ik geweldadig ben geworden, ik wil niet weten wat er gebeurt als ik mijn schoenen op iemand's arm druk en doordruk. Ik wil het geluid van brekende ribben helemaal niet horen. En ik wil helemaal niet grijnzen als ik iemand's hoofd tegen een regenpijp ram waardoor de regenpijp openknalt en de losse stukken schrammen op de wangen maken.

Gelukkig was dat slechts één nacht. De nachen daarna ben ik vrij ongeschonden doorheen gekomen in de zin dat ik geen idee heb wat ik gedroomd heb. Ik weet nog alleen dat ik de gebruikelijke post-apocalyptische wereld weer bezocht had. De woestijnplaneet van Mad Max zonder dat er van dat soort volk rond liep. Een regelmatig terugkerend thema waar ik meestal wel plezierig uit ontwaak omdat het me eigenlijk geen bal interesseerd wat er met de wereld is gebeurt. Het is mijn wereld en ik woon daar op mijn gemak. Het heeft ballen en avontuur. Dingen die ik leuk vind gebeuren daar en soms moet ik ook daar geweld gebruiken, maar in tegenstelling tot de andere dromen is het dan altijd noodzakelijk en hoef ik er niet van te genieten. Het zijn maar dromen.

Vannacht was opeens een ander verhaal. Om onverklaarbare redenen werd ik regelmatig gewekt uit mijn slaap. Geen personen die aan mijn bed stonden om dingen te vragen. Geen aanwezigheden in mijn buurt die mijn aandacht nodig hadden. Geen dromen die mij de juiste nachtrust ontzegde. Helemaal niets, alleen werd ik om de zoveel tijd wakker. Wakker om helemaal niets en dat is eigenlijk nog erger. Moe worden zonder dat er een aanleiding toe is. Moe zijn terwijl je eigenlijk had willen slapen, maar gewoon niet kon. Het was een vreselijke nacht. Ik hoorde de regen vallen, de wind waaien om het huis. Katten die zich omdraaide in hun welverdiende slaap. En het verstrijken van de tijd, vooral het verstrijken van de tijd. Dat was het ergste. De digitale klok die oorverdovend de seconden aftikte en ongenadeloos doorging naar het moment waarop de radio zou gaan spelen. Het moment waarop ik zou moeten gaan opstaan en van een verder slaapmogelijkheid helemaal geen sprake meer zou kunnen zijn. Ik wilde heel graag dromen van toegebracht geweld. Ik zou zelfs willen dat ik weer droomde dat ik dood ging, maar niets van dit alles. Alleen maar een nacht waarop ik wakker werd. Wakker werd, ging slapen en weer wakker werd. Het bleef doorgaan tot de wekker afging en ik vermoeid mijn ogen opsloeg. Ik bid nu tot morpheus om mijn ogen te sluiten. Ik hoop dat hij me hoort.