Om nog even door te gaan over de zoektocht naar een pollepel. Behalve dat dit illusieve voorwerp nergens te vinden is en je alleen bevreemdende zaken in de handen gedrukt krijgt heeft het ook nog een geheel ander onbedoeld effect. Tenminste dat denk ik tegenwoordig wanneer ik terug kijk op mijn momenten dat ik op zoek geraakt was naar een pollepel. Ik had al eerder gezegd dat je vreemde voorwerpen vind, dingen die je helemaal niet wil vinden of het bestaan van wil kennen maar dat ik niet alles. In mijn zoektochten ervaarde ik ook mensen die ik alleen ken van de televisie.
Gezichten die ik alleen gezien heb op het glazen scherm in mijn woonkamer. Menselijke vormen die altijd verkleind geprojecteerd werden door de buis stonden opeens naast mij in de winkel. Ook op zoek naar iets? Wat ze daar deden weet ik niet, maar ze stonden daar wel. Gewoon een vluchtige ontmoeting in een winkel, op straat of in het openbaar vervoer. Bekende nederlanders die in het wild rondlopen en eerlijk gezegd allemaal chagrijnig langs je heen proberen te lopen. In al mijn aanvaringen met de bekende nederlanders van de televisie heb ik er nog nooit een gezien die blij keek. Die een glimlach over had voor de wereld om hem of haar heen.
Nu bracht mijn zoektocht naar een pollepel op de een of andere manier een extra grote hoeveelheid bekende nederlanders op straat. Zo kwam ik in een willekeurige huishoudelijke-artikelenwinkel ergens in Amsterdam het vege lichaam van Michel Romeyn tegen. Ook hij was op zoek naar iets wat niet te vinden was of hij kon heel goed spelen dat hij op zoek naar iets was, want hij kon het niet vinden. Misschien was hij ook op zoek naar een pollepel.... Maar dat doet er niet toe, hij liep daar en stapte even later op zijn fiets om in de verte te verdwijnen. Schuifelend liep hij door de winkel, ik schuifelde een andere kant op onwetend van het feit dat zich hier een bekende nederlander bevond tot hij langs mij heen probeerde te schuifelen. Hij doorkruiste mijn blikveld en opeens ging er een golf van herkenning door mij heen. Ik kende deze man en niet van vroeger als zijnde iemand die ik eerder ontmoet had. Het duurde niet lang voordat ik hem voorstelde met een gigantische rode pruik en ik Jiskefet's Oboema in hem herkende maar wat moest ik met die informatie. Michel Romeyn schuifelde door aangezien ik, goed opgevoed als ik ben, hem gewoon liet passeren. Ik liet niet blijken dat ik hem herkende en blijkbaar had niemand dat in de winkel gedaan.
Zijn gezicht stond op chagrijnig, een soort donderwolk die niet op uitbarsten staat maar alleen dreigt in de verte. Zou hij het vervelend vinden dat niemand hem herkende? Of zou hij zo chagrijnig kijken omdat de winkel geen pollepels verkoopt (of waar hij dan ook naar op zoek geweest mag zijn)? Ik schonk er niet veel aandacht aan tot ik op straat, ergens op een hoek opeens Mart Smeets zag staan. Hij lummelde wat rond alsof hij wachtte op iets of iemand. Wederom zag ik zijn gezicht vertrekken van gezapig ontspannen naar steeds meer chagrijnig. Ik keek hem aan en zijn blik kruiste de mijne, even klaarde zijn gezicht op aangezien ik zijn kant opliep maar toen ik mijn blik over hem heen liet glijden schoot zijn uitdrukking weer terug in chagrijnig. Bij Mart Smeets was het niet eens een dreigende donderwolk, maar een daadwerkelijk op uitbarsten-staande onweersbui. Het gaf mij inmiddels te denken, zou het voor een bekende nederlander werkelijk vreselijk zijn om niet herkent te worden. Tenslotte zijn we allemaal op zoek naar erkenning, erkenning voor ons bestaan en onze daden. Als bekende nederlander kom je dagelijks met het hoofd op de televisie, de glazen buis in ieders woonkamer. Je doet daar je ding en raakt daardoor bekend bij de mensen die naar je kijken, maar als je in het wild rondloopt doet iedereen alsof je net zo onbekend ben als zijzelf. Hoe erg kan dat zijn? Hoe erg kan het zijn dat je niet op een regelmatige basis aangeschoten wordt met de vraag of je het echt bent? Het is tenslotte een gebrek aan erkenning voor je bestaan, voor je daden en de dingen die je doet. Zou het werkelijk zo vreselijk zijn als niemand je wil aanspreken?
Deze gedachten bleven even in mijn hoofd hangen terwijl ik ook Mart Smeets liet verdwijnen in de verte. Nu niet omdat hij verdween achter een straathoek maar omdat ik gewoon doorliep in mijn zoektocht naar een pollepel. Ik zit nu te denken dat Mart Smeets misschien wel aan het wachten was op een leverancier van pollepels, maar de kans daarop is natuurlijk wel heel klein. Ik durf zelfs te stellen dat dit pertinente onzin is, laat ik dit soort onzinnige gedachten maar achterwege laten. Ik was op zoek naar een pollepel en niet naar dwaze ideeën die de wereld totaal niet nodig heeft. Dwaze dingen zijn er al genoeg van, pollepels daarin tegen blijven een onvindbaar voorwerp.
Misschien denk je nu dat er een einde gekomen is aan de stroom bekende nederlanders die ik tegenkwam in mijn zoektocht maar niets is minder waar. Op één dag kwam ik meer bekende nederlanders tegen dan je op een normaal avondje televisie-zappen tegen het virtuele lichaam loopt. Zo zag ik in de verte nog Charlie Aptroot, maar die herkende ik niet. Het was pas later dat iemand mij wees op zijn bestaan, due telt hij niet echt mee. In een kledingwinkel verdween Lucille Werner in een pashokje. Iets wat ze een beetje schichtig deed waardoor ze mijn aandacht trok anders had ik haar nooit gezien. Ik wilde haar ook helemaal niet zien omdat ik niet in een kledingwinkel wilde zijn, maar een vruchteloze zoektocht naar pollepels maakt moedeloos en ga je op zoek naar iets anders. Spijkerbroeken bijvoorbeeld, alleen bleek ook deze vruchteloos te zijn. Ik acht de kans groot dat ik nog wel wat bekende nederlanders tegen het vege lichaam gelopen ben, maar eerlijk gezegd wil ik daar niet eens meer over nadenken. Ik was al murw geslagen door de chagrijnige blikken die ze allemaal uitstraalde, de blik die boekdelen sprak wanneer iemand geen erkenning krijgt voor zijn/haar bestaan. Een blik die treurnis en een gevoel afgewezen te zijn uitstraalde. Eigenlijk had ik medelijden moeten hebben met deze mensen, maar ik was té gefocust op mijn zoektocht naar een pollepel dat ik er niet lang bij stil wilde staan.
Pas toen ik in de tram zat en ik de televisiekok van Born 2 Cook Ramon Beuk mijn schoen zag uitchecken dat ik er over begon na te denken. Ik zag hem kijken naar mij en luisteren naar het gesprek dat ik aan het voeren was over Sunset Rubdown. Op dat moment was ik er net achter gekomen dat deze zeer amusante band in mei gaat optreden en daar was ik erg blij mee. Sterker nog, ik ben er nog steeds blij mee want ik vind Sunset Rubdown een band die alle aandacht verdiend en daarom zal ik ook zeker in de zaal gaan staan om ze te aanschouwen. Over het geven van de benodigde waardering van iemands bestaan te spreken... In ieder geval zat Ramon Beuk op dat moment mijn schoenen uit te checken en daar kan ik hem geen ongelijk in geven, het zijn ook mooie schoenen. Ik keek terug en vagelijk herkende ik hem van de televisie, maar zoals het een rechtschapen persoon ben, die ik moet zijn deed ik alsof hij een willekeurige trambezoeker was. Wederom begon hij steeds chagrijniger te kijken, alsof hij herkent wilde worden en mijn schoen uitcheckte om maar mijn aandacht te vragen. Op dat moment begon deze gedachtenstroom pas echt goed op gang te komen, pas nu realiseerde ik me wat ik net allemaal opgeschreven heb. Zijn blik was de trigger die ik nodig had en ik wist inmiddels dat ik hiermee de vinger op de hele zere plek gelegd heb. Arme mensen die met hun hoofd op de televisie komen...
Alleen bedenk ik me nu dat een televisiekok vast een goed idee heeft waar pollepels te koop zijn. Ik had hem eigenlijk moeten aanspreken. Misschien was het wel een teken van bovenaf, een stukje siguraliteit van het hoogste niveau. Op zoek zijn naar een pollepel die nergens te vinden is en dan een bekende kok tegen het vege lichaam lopen, hoe meer van toeval kan je spreken. Maar ja... ook dat bedenk ik me pas later. Daar heb ik nu niet zoveel aan en een pollepel heb ik ermee nog steeds niet gevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten