Afgelopen dinsdag stond ik opeens weer sinds lange tijd in Rotterdam, betonstad van Nederland. Rotterdam profileert zich als Architectuur-hoofdstad van Europa en eerlijk gezegd wil ik ze daar ook best gelijk in geven. Ze hebben er een paar hele mooie gebouwen staan, maar dat neemt niet weg dat ik het een pokke-stad van jewelste vind. Niet vanwege het alles omringende beton en troosteloze inrichting door alle verbouwingen die de stad teistert, maar door de sfeer die in de stad hangt. Het is een naar grimmige atmosfeer die je naar de strot grijpt zodra je Rotterdam Centraal oploopt. Ik kan het niet precies omschrijven, maar prettig is het niet. Alsof er een gigantische groep apen met stokken in de bomen om je heen rondhangen en elke stap die je zet in de gaten houden. Een soort semi-dreigende sfeer hangt er in Rotterdam, net alsof ze de grootscheepse verbouwing die in de veertiger jaren van de vorige eeuw in gang zette nog even dunnetjes over gaan doen.
Maar goed, ik ga niet naar Rotterdam om van de sfeer te genieten. Dat kan ik thuis ook wel, al moet ik dan wel even zelf voor sfeer gaan zorgen maar daar valt ook wel een mouw aan te passen. Neen, ik ging naar Rotterdam omdat bovenstaande artiest een optreden ging verzorgen. Hij zou de soundtrack van een film gemaakt door Cameron Jamie gaan verzorgen. Nu had ik van laatstgenoemde nog nooit gehoord, maar ik ben ook niet zo thuis in filmmakers maar Keiji Haino was mij zeker wel bekend. Niet dat ik zijn werk heel goed kende, maar in ieder geval goed genoeg om blij op te springen toen ik hoorde dat hij live zou optreden. Naar Rotterdam zouden we dus gaan, om film te kijken en om een geweldige noise-artiest aan het werk te zien.
Dat was dus afgelopen dinsdag. Na het werk ben ik gelijk naar Rotterdam getogen om aldaar de juiste persoon op te pikken Of pikte hij mij juist weer op...?? Maakt ook niet uit, we waren in Rotterdam. Onderweg naar het Luxor raakte we aangesproken door een engels sprekend persoon die wilde weten waar het Oude Luxor was. We lieten hem weten daar zelf ook heen te gaan en hij mocht ons best volgen. Dat aanbod liet hij niet aan zich voorbij gaan en gedrieën liepen we door de grimmige sfeer in de stad. Hoe anders was het toen we in het Oude Luxor aankwamen. De sfeer veranderde als een blad aan de boom, waar we eerst door een donkere, naargeestige stadse omgeving liepen werd deze bij binnenkomst veranderd in de warme atmosfeer die altijd bij noise-festiviteiten hangt. Het was niet echt druk in de lobby, maar we waren ook te vroeg dus dat verklaarde een hoop.
Tien minuten naar binnenkomst kwam er een dame naar iedereen toe met een redelijk grote kartonnen doos in haar handen. Ze deelde oordopjes uit, zoals ze zelf zei ging het hier om een extreem hard optreden dus waren de dopjes wel wenselijk. Het was duidelijk dat het normale publiek, de mensen die voor de films van het IFFR kwamen niet gewend zijn aan het geluid van noise. Maar ach.... een paar gratis oordopjes sla ik niet af en voor de eerste keer in mijn leven heb ik ze ook gebruikt. Niet omdat het nodig was, maar omdat ik niet wilde overkomen als een liefhebber van deze extreme muzieksoort. Ik wilde een keer anders overkomen dan de werkelijkheid laat zien. Het was alleen jammer dat de zaal waarin we zaten verduisterd was en niemand daardoor mijn poging anders over te komen kon zien. Volgende keer maar beter.
De film was interessant, werkelijk interessant. Een vreemde aaneenschakeling van beelden van vreemde vieringen waarbij een verklaring ver te zoeken was. De precieze bedoeling van de filmmaker werd nergens uitgelegd en dat gaf aanleiding tot veel speculatie. Het maakte het tot een ervaring die ik graag eens zou herhalen. Maar de film was bijzaak in het licht van Keiji Haino, zijn optreden was gewoon geniaal. Het was een bijna religieuze ervaring zoals hij zijn muziek de zaal in slingerde. Gitaar zoals een gitaar nog nooit geklonken had en een stem om eng van te worden. In samenwerking met de film werd het een totaal ervaring die ik mijn leven niet meer zal vergeten. Een compleet andere dimensie waarvan we even een glimp mochten opvangen voordat het doek weer dichtgeschoven werd. Hij maakte nog wel even snel een buiging voordat het definitief sloot. We bleven compleet overdonderd achter, zelfs de oprot-muziek in de vorm van Sunn O))) kon dit niet meer veranderen. Sterker nog het versterkte het gevoel van overdondering alleen maar meer.
De trein naar huis miste we op het nippertje, maar er waren nog volgende treinen die zouden gaan. Stoptreinen wel eens waar, maar het waren treinen die reden en de juiste kant op gingen. Op het station kwamen we de engels-sprekende gast die we tegenkwamen voordat we het Oude Luxor wederom tegen en we raakte in gesprek over noise, muziek, films en andere zaken die de revue passeerde. Hij moest tenslotte ook dezelfde trein hebben dus konden we langdurig met elkaar spreken. Hij bleek engels te spreken omdat hij een originele Israëliër bleek te zijn en ons Hebreeuws was te slecht om een conversatie mee te voeren. Het was een aaneenschakeling van gezelligheid en goede gesprekken in het engels. Volgens mij waren de mensen om ons heen vooral geschokt door de onderwerpen die we aansneden in de trein. Het waren niet de normale gespreksonderwerpen die we behandelden, maar dat kon ook niet anders na zo'n semi-religieuze ervaring die we enkele ogenblikken daarvoor ondergaan hadden. Ik ben er nog steeds van onder de indruk.
De dag daarna kon daar helaas genoeg niets meer aan veranderen. Zelfs zoveel niet, dat ik er gewoon niets over te zeggen heb. Keiji Haino is gewoon God, laten we hem president van de Wereld maken en de hele dag naar zijn muziek luisteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten