In de trein maak je altijd wel wat mee. Vanochtend had ik weer eens veel te vroeg de trein om naar mijn werk te gaan. Niet dat ik een trein té vroeg nam, maar het was té vroeg in de ochtend om een trein te nemen. Het was überhaupt veel te vroeg in de ochtend om wakker te zijn maar dat terzijde. Ik moest vroeg de trein nemen dus nam ik vroeg in de ochtend de trein. Wel wil ik er aan toevoegen dat ik het niet leuk vond.
Nu heb ik er ongeacht het tijdstip een hekel aan als mensen in mijn buurt zitten. Waarschijnlijk komt dit door mijn grote ego en de behoefte deze flink de ruimte te kunnen geven, anderzijds zou het ook goed kunnen dat ik gewoon een grote misantroop ben en simpelweg een hekel aan mensen heb. Beide verklaringen vind ik aanvaardbaar, mensen moeten gewoon niet in mijn buurt gaan zitten en ik doe dat ook niet bij hen. Om verder contact met mensen te vermijden maak ik altijd goed gebruik van een discman met goede muzieken en zo'n gratis krantje om te lezen. Soms wil ik ook een boek lezen, maar die momenten zijn sporadisch te noemen aangezien ik meestal vergeet een boek in mijn tas te steken. Maar zo'n gratis krantje is werkelijk ideaal. Ze zijn niet te groot waardoor je met een berg wapperend papier loopt te klooien en ook weer niet te klein zodat je de dralende mensen in je ooghoeken kan ontwaren. Daarbij is het ook nog een amusante manier van nieuwsvergaring en achtergrondinformatie over het nieuws. Aangezien ik verder geen kranten lees zijn de gratis krantjes een perfecte uitkomst, op meerdere fronten blijkt maar weer.
Vanochtend zat ik te lezen in De Pers terwijl ik de muzieken van cEvin Key zat te luisteren. Persoonlijk vind ik De Pers het leukste gratis krantje dat er in het openbaar vervoer te vinden is en dit stuks papier neem ik altijd het eerste mee als ik ze kan vinden. Daarom zat ik te lezen in De Pers terwijl de Metro nog in mijn tas zat. Tegenover mij zat een dame rustig te lezen in een boek waarvan ik de titel niet kon ontwaren en eerlijk gezegd boeide het me ook niet. Ik achtte de kans groot dat het zo'n bestseller-boek als De Vliegeraar zou zijn of iets in die trant, maar het zou net zo goed een boek over de kwantum-fysische mechanismen van het vrouwelijk orgasme kunnen zijn. Eigenlijk boeit het niet zo, waar het om gaat dat we elkaar niet in de aura zaten. Zij zat geplakt weggedoken in haar boek tegen het raam en ik zat luisterend naar muziek te turen in mijn krantje op de tegenovergestelde zetel aan het gangpad. Een ideale situatie om in te verkeren in de ochtendspits. We waren er beide zeer tevreden mee en lieten ons rustig vervoeren door de NS.
Bij het volgende station gingen er weer mensen uit en kwamen er weer meer mensen bij. Ik keek niet op of om, ik was verdiept in een artikel in De Pers. Best een interessant artikel, al kan ik nu werkelijk niet meer herhalen waar het over ging. Maar als ik het zie kan ik gelijk aangeven dat het dat artikel was. Terwijl ik daar rustig zit zwaait er opeens een vreemde hand door mijn blikveld. Nogal geagiteerd maar vooral verstoord in een interessant artikel kijk ik op. Door mijn muziek heen hoor ik de persoon die voor mij staat vragen of hij daar mag zitten. Hij wijst op de plaats naast me. De plaats waar ik strategisch mijn tas heb gelegd omdat ik op mijn privacy gesteld ben. Het liefste had ik hem geantwoord: "Nee, daar kunt u niet zitten! Ga tegenover me zitten, daar is plaats zat. Of nog beter ergens verderop zodat we helemaal geen last van uwer tronie hebben!" Maar dat zei ik niet. Ik keek het sejut aan met de vuilste blik die ik die ochtend kon trekken, zuchtte héél diep en trok mijn tas op schoot. Intussen mompelde ik wel wat krachttermen waar de idioterie van dit persoon de boventoon voerde.
Nog steeds kan ik er niet over uit. De trein was misschien redelijk gevuld, op zogenaamde vier-zits die de coupe telde zaten wel twee of meer mensen maar er was plaats genoeg om niet naast mij plaats te hoeven nemen. Ik ging al uitermate strategisch zitten aan het gangpas met mijn tas naast me zodat men al moeite moest doen om naast me te gaan zitten. De zetel precies tegenover mij zou dan eerder ingenomen worden. Maar er zijn blijkbaar altijd idioten die anders wensen. Die perse willen zitten waar jij (ik dus) wil dat ze niet gaan zitten. Vandaag was ik nog vriendelijk, maar er komt een dag dat ik daar geen zin meer in heb. Ooit komt die dag, alleen weet ik niet wanneer deze komt. Niemand weet dat, het is daarom beter om niet naast mij te gaan zitten in de trein. Helemaal niet als ik geen idee heb wie je bent. Blijf uit mijn aura!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten