Een optreden van Tom Carter

Eergisteren had ik de intentie om een optreden van Tom Carter te gaan bekijken. Ik had deze intentie zelfs zover doorgevoerd dat ik mijzelf in de zaal bevond waar het optreden plaats zou hebben. Ik had de vijf euro entree betaald, een biertje gehaald aan de bar en de vraag hoe ik van dit optreden gehoord had aan de ingang beantwoord. Aan alle kanten zag het er naar uit dat het een interessant, maar vooral leuk optreden zou gaan worden. Zelfs de opmerking die uitgesproken werd aan de ingang, namelijk dat er nog een extra bandje aan de line-up was toegevoegd maakte het geheel nog leuker. Daarbij bevond ik mij wederom in goed gezelschap, zoals men zich altijd in goed gezelschap kan bevinden als men naar dit soort optreden zou gaan.

Met een bier in de hand en een conversatie in de mond stonden wij daar te wachten tot de eerste band de vloer zou gaan betreden. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik niet verwacht had om de daadwerkelijke begintonen van de eerste band te horen omdat ik redelijk laat binnen kwam zeilen, maar de voorzienigheid besliste anders. Ik mocht de eerste tonen gewoon meemaken en aangezien er een extra bandje toegevoegd was aan de line-up mocht ik zelf twee keer de eerste tonen van het voorprogamma meepakken. En hiermee begonnen gelijk de eerste problemen met het volledig uitzitten van het optreden van Tom Carter. Het is hardstikke leuk als er op de avond zelf een band aan de line-up toegevoegd wordt, maar als het geheel pas begint als iemand een keertje besluit het podium op te klimmen of beter gezegd als de DJ eens besluit om op te houden met plaatjes te draaien. Zelfs de eerste artiest begon een beetje triest te kijken toen hij al tien minuten achter zijn opgestelde tafeltje zat te wachten tot hij mocht beginnen.

Hiermee wil ik gelijk de vinger op de zere plek binnen de scene van experimentalisten leggen. Het is allemaal veel te vrijblijvend. Zo vrijblijvend dat men begint wanneer daar zin naar is en eindigd wanneer het laatste bandje een keertje ophoud met spelen. Dit is ook allemaal mogelijk omdat de optredens plaats hebben in kraakpanden, tussen krakers en vrijbuiters. Mensen met meer tijd om hun handen dan handen om die tijd mee te vullen. Waarschijnlijk houden ze daarom ook geen rekening met mensen die een normale dagbesteding hebben ind e vorm van een baan, die wel vroeg op moeten, die afhankelijk zijn van openbaar vervoer en de daarmee samenhangende laatste ritten. In ieder geval was het gevolg van dit alles dat ik het hele optreden van Tom Carter moest gaan missen. Zelfs het optreden van GHQ, een band die ik helemaal niet kende maar mij gigantisch van mijn sokken deed schudden van genialiteit, heb ik maar voor de helft kunnen zien.

Nu kan ik eigenlijk wel een hele tirade tegen krakers gaan voeren. Ze gaan uitmaken voor werkschuw, idioot en naargeestig tuig dat alleen rekening kan houden met hun eigen wensen, waarden en normen maar aan de andere kant mag ik blij zijn dat zij deze experimentalisten überhaupt laten optreden in hun ruimtes. Geen andere zaal zal het aandurven om een band neer te zetten die zich muzikaal kenmerkt door gitaardrones, vreemde folkachtige structuren en bij elkaar gezochte geluidscollages. Daarvoor is het schare publiek gewoon veel te klein. Het is ook niet zo vreemd dat je altijd dezelfde gezichten ziet bij deze optredens. Gezichten waar waarschijnlijk ook een kraakverleden achter hangt, mensen met baarden en truien en met een muzikale bagage waar je 'U' tegen zou zeggen. Jonge mensen of beter gezegd mensen onder de dertig zie je ook bijna nooit, maar dit geheel terzijde. Muziek is van alle tijden en deze stroming is geheel niet anders. Alleen zou ik graag eens een concert geheel af willen zien, dus is vroeger beginnen geheel geen overbodige luxe. Of ik moet gewoon mijn baan opzeggen en mijzelf ook als een krakerig type gaan gedragen met veel te veel tijd om mijn handen....