Vorige week vond ik een paar heerlijke kippenbouten op mijn bord. Nu hou ik erg van kippenbouten en dan vooral het opeten van kippenbouten dus ik hoef niet veel woorden vuil te maken aan het feit dat ik er zonder pardon aan begon te knagen. Ze smaakten weer uitstekend, zoals ze altijd uitstekend smaken. Alleen kreeg ik na het eten er toch een licht gevoel van spijt dat ik de bouten opgegeten had. Niet omdat ze niet lekker waren of nog veel erger dat ik een idee van salmonella van zou kunnen krijgen, maar door iets heel anders. Iets dat eigenlijk heel weinig mensen zal treffen, maar voor mij altijd een punt van aandacht is.
Misschien is het handig om bij het begin te beginnen. Toen ik een jaar of tien, misschien was ik zelfs pas een jaartje of negen, had ik namelijk precies hetzelfde probleem. Ik had die avond een heerlijke kippenrollade naar binnengewerkt waarna de ellende begon. Op zich is rollade wel iets geheel anders dan een kippenbout, maar het ontstane probleem kwam wel op hetzelfde neer. Vlak na het eten begon de ervaring dat er stuk voedsel vast zat in mijn slokdarm. Laat ik voorop stellen dat het absoluut mijn slokdarm is waar het stuk voedsel in vast kwam te zitten omdat ik één van de weinige mensen op deze wereldbol ben die het geluk van een niet-functionerende slokdarm kent. Het weinige mensen moet hier wel als een groot schromelijke overdrijving opgevat worden, maar dit terzijde..... Er zat kip vast in mijn slokdarm en dat doet zeer!
Tien jaar oud en een grote pijn die zich manifesteert in mijn slokdarm. Gelukkig kan ik me er weinig van herinneren, behalve dat ik naar het ziekenhuis moest om de kip te laten verwijderen. Ik weet nog dat het geen plesante ervaring was, maar dat kwam omdat het een hele operatie was om de boel te verwijderen (letterlijk) Sindsdien heeft dit feit zich nooit meer voorgedaan, op een keertje na met een lolly maar dat loste zichzelf op en lolly's zijn daarna mijn mond niet meer ingekomen. In ieder geval was ik er zo door op de feiten gedrukt dat ik sindsdien altijd op het voedsel lette wanneer ik aan het eten was. Nogmaals zo'n ellendige situatie doormaken wilde ik absoluut voorkomen en ik heb het heel lang volgehouden kan ik zeggen. Om precies te zijn tot vorige week, toen ging het nogmaals mis zoals uit mijn uiteenzetting natuurlijk al te verwachten was.
Geheel rustig zat ik toen te knagen aan twee kippenbouten. Beide smaakte mij zeer goed, het vleessap liep hier en daar over mijn kin en uiteraard kon ik nog enkele stukjes dopen in de laatste restjes curry die op mijn bord lagen. Op dat moment was er nog geen vuiltje aan de lucht, ik had nergens last van behalve de gebruikelijke sores die voor mij de normaalste zaak is tijdens het eten. Maar enkele momenten na het verorberen van de kip begon het nare vermoeden dat er meer mis was. Waar ik normaal gesproken de achtergebleven voedselbrokken wegspoel met een bergje drinke,.enkele slokken van het een of ander om de keel te smeren en het eten een snelle doorgang te geven, bleek dit totaal niet te helpen. Een uur na het eten wist ik het zeker. De kip had zich vastgezet in mijn slokdarm, een pijnlijke situatie begon zich te ontvouwen. In dit geval niet figuurlijk gesproken aangezien er totaal niets te zien was, maar een letterlijke pijn zette zich vast in mijn keel. Een nogal streng aanhoudende pijn, alsof iemand het nodig vond om met scherpe breinaalden mijn slokdarm te beprikken.
Langzaam begonnen de doemscenario's uit het verleden door mijn hoofd te spelen. De gang richting het ziekenhuis zag ik al helemaal voor me. Weer onder narcose gebracht worden om een brok kip te verwijderen. Waarschijnlijk zou er weer een hele tour worden om de problematieken aan de artsen wijs te maken en meer van dat soort dingen. De pijn in de keel zou gelijk enkele dagen gaan aanhouden, al was het eventuele vooruitzicht om een dag of twee op vla en ander zacht voedsel weer wel aanlokkelijk. Toevallig vind ik vla, ijs en andere zacht voedsel totaal niet erg om te verorberen en met een pijnlijke keel is het nog lekkerder omdat de verzachtende werking dan nog groter is. Maar de nadelen wegen totaal niet op tegen dat voordeel, het is en blijft een doemscenario van grote proporties. Ik wilde helemaal niet naar het ziekenhuis. Niet nog een keer.
Maar gelukkig ben ik nu ouder, ouder en wijzer en wist ik wat er aan de hand was. Ik besloot af te wachten. Misschien zou het gedurende het weekend wel wegzakken naar de plaats waar het verteerd tot voedingsstoffen kon worden. Misschien..... Ik vond het idee van een misschien wel aanlokkelijk. Zo aanlokkelijk dat ik er spontaan misselijk van werd. Deze misselijkheid gaf mij zicht op een ander lichtpunt, een andere mogelijheid om uit deze ellendige situatie te komen. Als de kip niet meer naar beneden wilde gaan zou ik het misschien naar buiten kunnen dwingen door mijn maaltijd op een verkeerde manier naar buiten te werken. Er begon zich een plan te vormen in mijn hoofd, maar voor ik deze überhaupt tot uitvoer kon brengen bevond ik mijzelf al met mijn hoofd in het toilet om flink te kotsen. Tien minuten later lag mijn hele maaltijd in het toilet. Al is mijn hele maaltijd ook een groot woord, het was alles minus het stuk kip dat vast zat in mijn slokdarm. Alles was eruit gekomen, maar het stuk in mijn slokdarm had zich manmoedig vastgeklampt in de vlezigheid die mijn slokdarm is. Ik moet zeggen dat dit wel wat vloekwoorden teweeg bracht, vooral omdat het ietsje meer pijn deed dan daarvoor. Wederom zag ik een gang naar het ziekenhuis in de toekomst opdoemen. En ik wilde helemaal niet naar het ziekenhuis!
Ik besloot er een nachtje over te slapen. Het feit dat ik een gevoel van breinaalden in mijn slokdarm weerhield mij niet om van een goede nachtrust te genieten. Ik sliep als een dode, rustig, stil en vooral onbewegelijk. De volgende dag werd ik verkwikt weer wakker, al bleef de nare pijn in de keel onverminderd voortduren. Weer kwam het idee van een gang naar het ziekenhuis opdoemen, maar eerst moest de innerlijke mens versterkt worden. Ik had sinds gisterenavond nadat het stuk kip zich vastzette in mijn keel niet meer gegeten en die maaltijd had ik ook uit mijn maag verwijderd. Ik had honger en een flinke honger ook nog. Weer kwam er een kleine hoop in mijn hoofd. Een sprankje dat begon op te leven aangezien ik bedacht dat door het eten van brood misschien de kip verder naar beneden kon duwen. Al had ik er wel een hard hoofd in, maar het was het proberen waard. Het brood ging er in als koek, het smaakte goed en naar meer maar de kip ging er niet mee weg. Helaas genoeg bleef het gevoel van kip in de keel blijven bestaan, al werd het wel minder. Alsof er een stuk verdwenen was, alsof het lichtelijk kleiner was geworden. Het gaf hoop. Ik at nog meer brood en langzaam kreeg ik het gevoel dat het allemaal weer normaal begon te werken. De kip verdween uit mijn slokdarm. Ik kon weer vrijelijk leven, zonder een naar gevoel van voedsel in de keel en daarbij heb ik ook weer wat geleerd over mijn lichamelijkheid. Voedsel in de keel gaat weg door nog meer voedsel in de keel te stoppen en dat is beter dan een gang naar het ziekenhuis maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten