Een helicopter cirkelt boven het huis als een uit de kluiten gewassen bromvlieg. Het geluid van de wentelwiek komt en gaat als het rondje dat het neemt steeds groter en weer kleiner wordt. Eigenlijk mis ik alleen het irritante getik tegen de ruit zoals een rechtschapen bromvlieg zou maken in de tocht door de woonkamer, maar voor de rest komt het op hetzelfde neer. Het gereutel van de helicopter komt me na enkele seconden al de neus uit. Na enkele minuten ben ik zelf dat zat.
Ik trek het raam open en scheeuw hard naar buiten: "Flikker op met dat kloteding!! Ik ben aan het douchen!" Een groepje wachtende huismoeders draaien als één man het hoofd om en kijken mij verschrikt aan. Er begint er eentje te lachen, een ander keert verschrikt het hoofd om. In ieder geval kom ik tot de conclusie dat het naar buiten schreeuwen niet zo'n goed plan is. Zeker niet omdat ik daadwerkelijk aan het douchen was en piemelnaakt voor het geopende raam staan nogal wat effect scoort. Niet het gewenste effect alleen, de helicopter blijft onverstoorbaar doorcirkelen boven het huis. Lichtelijk beschaamd sluit ik het raam en ga terug naar de douche, de wachtende moeders achterlatend om zich aan hun taak te kwijten.
Nog een uur cirkelde de helicopter verder over het huis. Mijn humeur werd er niet beter op, maar de gedachte aan de blikken van de huismoeders weerhield mij om verdere acties te ondernemen. Ik liet het er maar bij, uit eindelijk zou het wel ophouden of ik zou het huis verlaten om aan het werk te gaan. Het werd het laatste, de helicopter heb ik niet meer gehoord sindsdien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten